Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sztuka nie polega na naśladowaniu natury, ale na opanowaniu techniki i stwarzaniu światów różnych od rzeczywistego.

Sztuka musi przekraczać wąskie ramy i ciasne horyzonty, w jakich zamknęli ją artyści i krytycy, akademicy i kolekcjonerzy w Paryżu, musi otworzyć się na świat, zetknąć z innymi kulturami, dać się przewietrzyć innym wiatrom, wchłonąć inne krajobrazy, inne wartości, inne rasy, inne wierzenia, inne formy życia i moralności. Jedynie w ten sposób odzyska siłę, którą jej odebrała miękka, łatwa, pusta i skomercjalizowana egzystencja paryżan.

Żeby malować prawdziwie, trzeba odrzucić otaczającą nas cywilizację i wydobyć z siebie to, co w nas dzikie, co ukryte wewnątrz każdego z nas.

Gra w raj! Przecież do tej pory nie znalazłeś tego miejsca, które wciąż się od ciebie oddala, Koke? Czy w ogóle istnieje? Czy jest tylko jakimś złudzeniem, światłem, jakimś urojeniem? Nie znajdziesz go także po śmierci...

Historia , którą przeżywamy, to okrutne jatki ludzkich bestii, a historia spisana - to labirynt patriotycznych oszustw.

Dla poczciwego Schuffa artyści byli istotami innego gatunku, na wpół aniołami, na wpół demonami, głęboko różniącymi się od zwykłych ludzi. Dzieła sztuki stanowiły odrębną rzeczywistość, czystszą, doskonalszą, bardziej uporządkowaną niż ten obrzydliwy i wulgarny świat. Wejść na orbitę sztuki znaczyło mieć dostęp do innego życia, w którym nie tylko dusza, ale także ciało będzie się stawało bogatsze i doznawało przyjemności poprzez zmysły.

Kobieta, która opuszcza swój dom, upada gorzej niż prostytutka (...) To zbrodnia karana przez prawo. Jeśli Andre poda cię do sądu, będziesz poszukiwana przez policję, trafisz do więzienia niczym kryminalistka. Nie możesz popełnić podobnego szaleństwa.

Historia, którą przeżywamy, to okrutne jatki ludzkich bestii, a historia spisana - to labirynt patriotycznych oszustw.