Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękno to nie oczy, dłonie, pukle włosów. Widziałam starców z przygarbionymi plecami, w białych koszulach, którzy spoglądają na przechodniów, i w ich mądrych uśmiechach jest więcej piękna, więcej blasku duszy niż w jakimkolwiek wypielęgnowanym ciele. Widziałam żebraka, z prostymi plecami i brodą sięgającą do piersi, którego zielone oczy i siwiejące włosy były tak piękne, że pragnęłam je mieć w sobie jego cząstkę, chodzić w łachmanach i krążyć dumnie po ulicach miasta. Drobna kobieta mająca sto dwadzieścia pięć centymetrów wzrostu, w fioletowej sukni i naszyjniku z pereł, tęga matka w dżinsach opinających gruby zadek, jej piskliwy głos między stelażami w supermarkecie. Byłam nimi wszystkimi i przeglądałam się w ich lustrach. Wszyscy okazali się piękni.

W kraju wolności wolno mówić wszystko, niezależnie od tego, czy ma się coś do powiedzenia.