Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krew i złoto: żołnierze niczego nie kochają bardziej.

To nie była odwaga. Po prostu nie mogłam tego dłużej znieść. Tego, jak urabiają wszystkich na jedną modłę. Tego, jacy ludzie są przy nich potulni, jak boją się mówić, to co myślą. Nienawidzę ich. ( str. 127 ).

(...) Umiejętność poruszania się cicho, bystre oko i prędka ręka to jest dar. Jeśli wykorzystujesz go po to, żeby krzywdzić innych, nawet w drobny sposób, zdradzasz samego siebie i wszystkich dookoła. Są jednak pewne rzeczy (...), które należy kraść. Które trzeba kraść, jeśli tylko ma się w sercu dość miłości i odwagi. Trzeba wyrywać wolność z rąk tyrana. Trzeba potajemnie wykradać niewinnych, zanim ktoś zniszczy im życie. Trzeba ukrywać miejsca tajne i święte.

( o świecie)
"(...) Nie ma wysokich gór bez głębokich dolin. Nie ma wielkiego szczęścia bez ogromnego smutku. Świat nigdy nie stoi w miejscu. Krąży między przeciwnościami, tam i z powrotem, jak motyl, który składa i rozkłada skrzydła.

( o strachu)
(...) Nie próbuj go od siebie odpychać. Walcząc z nim, tylko go wzmacniasz. Musisz przywitać go uprzejmie, jak niemile widzianego kuzyna.Nie możesz sprawić by zostawił cię w spokoju, ale możesz pomimo jego obecności zrobić wszystko to co musisz.

(...) nie ma nic bardziej pożytecznego niż ambitny głupiec.

(...) są różne rodzaje strachu. Istnieje okropny strach, kiedy ktoś przystawia ci muszkiet do głowy albo gdy oleista czarna woda próbuje cię porwać w głębiny. W takim strachu nie ma nic przyjemnego. Serce niemal wyrywa się z piersi, a nogi tak bardzo słabną, że człowiek ledwo stoi. Ma się ochotę wymiotować z przerażenia. Ale istnieje też inna odmiana strachu: strach, ze nigdy nie pozwolą ci być tym, kim jesteś naprawdę. Że twoje prawdziwe ja przez resztę życia pozostanie stłamszone jak ptak w klatce. Ten strach jest gorszy od żołnierza.