Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mogę istnieć bez mojego ciała. Przecież tworzy mnie to, co wewnątrz, i to, co na zewnątrz. Jedno i drugie. Jestem dumna z siebie takiej, jaką jestem.

- Nie jestem kimś, kogo warto podziwiać. Jestem jak pudło, które nie pamięta, co w nim zamknięto.
- Tak się czujesz. A jak jest? (...) Każda z nich to ty, Iori Nagase. (...) To wszystko tworzy ciebie!
- Jak ktoś taki może być normalny? Jak ktoś... nawet nie "dwulicowy", ale o tylu...
- Przecież to normalne. Ludzie mają wiele twarzy Tylko jedni więcej, a inni mniej. Ja mam mniej, a ty więcej. BYĆ MOŻE WŁAŚNIE O TO CHODZI.
- Ale ja dostosowywałam się do...
- To też jest normalne. Każdy stara się dopasować do sytuacji.
- Ale ja nie byłam w stanie funkcjonować bez wchodzenia w określoną rolę.
- Nie ma ludzi, którzy radzą sobie w społeczeństwie, nie odgrywając przy tym jakiejś roli.
- Ale... ale ja... ja czasem nawet wmawiam sobie, że coś kocham, bo...
- Na pewno kochasz dużo różnych rzeczy. Pod wpływem chwili ich hierarchia zwyczajnie się zmienia.
- Nagle zrobiło się to wszysto dosyć naciągane.
- Wreszcie załapałaś!

Podaruj mi wspomnienie. To jak, zgoda?

Póki zachowujemy swój wygląd nikt nie dba o to, co jest w środku. A mimo tego, gdy udajemy kogoś innego zatracamy samych siebie.

Nie mogę patrzeć, jak inni cierpią. Gdy komuś coś dolega... gdy jest smutny, rozbity... czuję to samo. Ten ból rośnie, przybiera na sile, aż w końcu staje się moim. Nie potrafię tego znieść. Dlatego wolę od razu wziąć to na siebie. FAKT, NIE ROBIĘ TEGO DLA INNYCH! "POŚWIĘCAM SIĘ" DLA SAMEGO SIEBIE!

Jak to możliwe? Dlaczego? Dlaczego zachowujesz się tak normalnie? Po reszcie było widać, że im ciężko...
- Mnie również. Tak bardzo że wolałbym umrzeć. Chciałbym wybuchnąć płaczem. Ale jeśli to zrobię TOBIE JEST PRZECIEŻ JESZCZE CIĘŻEJ, PRAWDA?