Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bądź najlepszym niedoskonałym sobą, jakim zdołasz.

Jeżeli chcemy coś zrobić, ale się tego boimy, czekanie, aż nam się odmieni, może być błędem: takie uczucie trudno zmienić i możemy czekać bez końca.

... mądrość praktyczna to nie tyle system oparty na regułach, ile sztuka zależna od kontekstu.
W każdym razie trzeba zacząć od pogodzenia się z tym, że rzeczy są takie, jakie są.
Potem zasadniczo mamy dwie możliwości: albo zaakceptować to, że położenia nie da się zmienić, choć można zmienić nastawienie,
albo ustalić, co trzeba zmienić, i dokonać tej zmiany.

Wygodnie jest ująć własną osobowość w zestaw błyszczących plakietek, które możemy pokazać światu. "Patrzcie, oto kim jestem" - mówimy. W ten sposób zyskujemy także pewność siebie.
Możliwość opisania samego siebie za pomocą łańcuszka konkretnych rzeczowników daje nam iluzję solidności, łagodzącej egzystencjalną niepewność czającą się za większością fasad.

...często wiążemy nasze nadzieje na szczęście z idealistyczną wizją przyszłości, kiedy to nie będziemy mieli żadnych problemów, a nasza sytuacja będzie tak satysfakcjonująca, jak tylko możemy sobie życzyć. Więc nawet jeśli pokonamy niezdecydowanie i uda nam się sformułować jakieś cele, które naszym zdaniem doprowadzą nas do baśniowej krainy, może się zdarzyć, że będziemy zanadto zapatrzeni w hipotetyczną przyszłość, żeby zauważyć szczęście, jakie jest w naszym zasięgu teraz, w niedoskonałej teraźniejszości.

... uparte brnięcie do celów, które straciły sens, nie jest wcale lepsze niż przedwczesna rezygnacja.

... naprawdę istotne jest to co zrobimy ze swoim świetnym lub żałosnym położeniem, a nie to, jak je określimy.

Nieosiągalne aspiracje mają sens tylko wtedy, kiedy sensowne są etapy, jakie musimy pokonać po drodze.

Serce i rozum mają swoje powody i działają najlepiej, kiedy wzajemnie je znają...

... cnota to nie jest po prostu coś dobrego, czego im więcej, tym lepiej, tylko coś, czego mamy akurat, choć moglibyśmy mieć za mało lub w nadmiarze.

... psychoterapia dąży do przywrócenia pacjentowi pełnego funkcjonowania, podczas gdy filozofia dąży do prawdy.