Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To być może najkorzystniejsza rada, ja- ką znajdziesz w książce: prosząc o więcej pie- niędzy (czy chodzi o wynagrodzenie w nowej pracy, czy o podwyżkę w dotychczasowej), wy- próbuj to magiczne zaklęcie: „Nie chcę, by myśl o pensji rozpraszała mnie w nowej roli". Wy- korzystałam już to zdanie w kilku firmach do podwyższenia początkowo zaoferowanego wy- nagrodzenia. Twierdząc, że nie chcesz, aby pen- sja cię rozpraszała (= ponieważ jest niska), mó- wisz o czymś, w co sam wierzysz i w co uwierzy druga osoba. Ponadto okazujesz w ten sposób empatię. Pracodawcy też nie chcą, aby pracow- ników coś rozpraszało.

Mit pierwszy: odstaw media społecznościowe, a uwolnisz się od porównywania. (...) Niezaglądanie do nich nie sprawi, że zaniknie skłonność do porównywania się z innymi.

Wsłuchujmy się w to, co najsilniej popycha nas w działania.

Uważajmy na to, by nasza zazdrość nie stała się złośliwa.

Zazdrość wzbudzona porównywaniem może motywować i służyć nam za przewodnika. Może też jednak uczynić nas zgorzkniałym [s. 72].

Zazdrości złośliwej doświadczamy często, gdy mamy poczucie niedostatku. Jednocześnie jednak fakt, że inna osoba zdołała coś osiągnąć, może stanowić dla nas dowód, że i my możemy po to sięgnąć.

Czasem, wbrew temu, co się nam wydaje, nie zazdrościmy znajomym wielkiego domu. Tak naprawdę nasza zazdrość dotyczyć może związanego z nim prestiżu społecznego lub bezpieczeństwa finansowego, które taki dom symbolizuje.

Zerkaj wstecz na przebytą drogę. Ciesz się swoimi postępami.

Źródłem poczucia własnej wartości nie może być wyłącznie praca.

Nie oceniajcie się. Jeśli cierpicie, to cierpicie. I już.