Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jutro będzie nowy, długi dzień. Twój własny, od początku do końca. To przecież bardzo przyjemna myśl.

Dziwne, że ludzie mogą się stać smutni, a nawet źli, gdy życie staje się zbyt łatwe.

Jeżeli jest cokolwiek pewnego, to to, że latarnia morska świeci.

- Buka. Czy ktoś jej dokuczył i dlatego jest taka?
- Tego nikt nie wie - odparła Mama wyciągając ogonek z wody. - Może dlatego jest taka, że nikt nic nie zrobił. To znaczy, nikt nie zainteresował się nią".

Jakie to było cudowne uczucie nie musieć się już o nic troszczyć! Nikogo, kto by coś opowiadał czy o coś pytał, żadnej istoty czy rzeczy, której byłoby żal. Tylko tajemnicza, niepojęta potęga morza i nieba, spływająca na niego i wkoło niego i nigdy nie sprawiająca mu zawodu.

Świat pełen jest wielkich, przedziwnych rzeczy, czekających na tych, którzy są na nie przygotowani.

Poczuł się jakby otoczony wielkim kręgiem samotności, pasmem melancholii i nieznanych możliwości.

Szkoda, że mamy nie mogą też sobie pójść, kiedy im się podoba [...].

Łódź w nocy to coś cudownego. Tak właśnie należy zaczynać nowe życie: z palącą się lampą na maszcie. Brzeg ginie w mroku, cały świat śpi. Nie ma nic piękniejszego na świecie niż podróż nocą.

- Hej! - zawołał Tatuś. - Jestem zły.
- To dobrze - odparła Mi z uznaniem. - Wyglądasz, jakbyś zrobił sobie z kogoś prawdziwego wroga. To zwykle pomaga.

Buka jest jak deszcz, jak ciemność albo jak kamień, który trzeba obejść, żeby móc iść dalej".