Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bez względu na wiek kobieta niekochana jest zgubiona, jeśli nie jest kochana, równie dobrze może umrzeć. Coco Chanel.

Według Chanel i wszystkich uprzywilejowanych w Europie − w opinii większości francuskiej klasy średniej, która pracowała i oszczędzała przez lata − strajki 1936 roku, które unieruchomiły francuski przemysł, były skandaliczne i zapowiadały nadejście bolszewizmu. Wybory 26 kwietnia wyniosły do władzy parlamentarną koalicję komunistów i socjalistów, Front Ludowy. Miesiąc później rządy przejęła koalicja Léona Bluma.

Przemoc przeraziła Chanel. W czasie rozruchów uroczy plac Vendôme dusił się od gazu łzawiącego i palących się śmieci. Uliczki za hotelem Ritz − w jej sąsiedztwie − splamiła krew. Chanel i jej przyjaciele wpadli w panikę. O jakiej przyszłości można było mówić, kiedy Francję paraliżowały chaotyczne lata wielkiego kryzysu? Co się stanie z dwoma i pół tysiącem jej pracowników, wśród których było wielu lewicujących?