Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tym, co od­róż­nia ka­pi­ta­lizm od więk­szo­ści in­nych sys­te­mów go­spo­dar­czych wy­stę­pu­ją­cych w dzie­jach ludz­ko­ści, jest to, że je­go za­sa­dą or­ga­ni­zu­ją­cą jest im­pe­ra­tyw nie­ustan­nej eks­pan­sji, ina­czej mó­wiąc: „wzro­stu” – wiecz­ne­go wzro­stu po­zio­mu wy­do­by­cia, pro­duk­cji i kon­sump­cji, cze­go mia­rą jest pro­dukt kra­jo­wy brut­to (PKB). Wzrost jest dla ka­pi­ta­łu pierw­szo­rzęd­ną ko­niecz­no­ścią. I to nie wzrost na­sta­wio­ny na ja­kiś kon­kret­ny cel, ale wzrost dla sa­me­go wzrostu. Rzą­dzi się on wła­sną, swo­iście to­ta­li­tar­ną lo­gi­ką: każ­da bran­ża, każ­dy sek­tor go­spo­dar­ki, każ­da go­spo­dar­ka na­ro­do­wa mu­si sta­le, przez ca­ły czas ro­snąć, i nie moż­na okre­ślić żad­ne­go punk­tu do­ce­lo­we­go, po któ­re­go osią­gnię­ciu wzrost mógł­by wy­ha­mo­wać.

Tylko idiota nie wie, że klasy niższe trzeba utrzymywać w ubóstwie, w przeciwnym razie nigdy nie wezmą się do roboty."(...) "Jedynie głód może ich pobudzić i nakłonić do pracy".

Jeśli chodzi o zwierzęta, nie mamy względem nich żadnych powinności (...), są tylko środkami do celu. Celem zaś jest człowiek.

Im dłużej się uczysz, tym dłużej żyjesz.

Społeczeństwa o bardziej nierównym podziale dochodu są przeważnie mniej szczęśliwe. Z wielu powodów. Nierówności wywołują poczucie krzywdy, podkupują zaufanie społeczeństwie, osłabiają jego spójność i poczucie solidarności. Wiąże się także z gorszym stanem zdrowia ludzi, w wyższym poziomem przestępczości i mniejszą mobilnością społeczną. Ludzie żyjący społeczeństwach o dużych nierównościach są na ogół bardziej sfrustrowani, niespokojnie, zalęknieni i niezadowoleni z życia. Częściej cierpią na depresję i popadają w uzależnienia.

Kapitalizm nie może funkcjonować w warunkach dostatku.