Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) kom­ple­men­ty jej pra­wił takie, że miała ocho­tę się po nich po­chla­stać: „Masz ład­nie za­ry­so­wa­ne barki”, mówił na przy­kład.

Po­dob­no po trzy­dzie­st­ce czło­wiek zo­sta­wał z tymi przy­ja­ciół­mi, któ­rych do tej pory uzbie­rał.

.Od razu pomyślałam, że za Niną idą kłopoty. Śmierć......

Ale to tylko dzieciaki wyskakiwały z bloku, prześcigały się i darły do siebie. Pełne energii i nigdy niecierpiące na depresję. Wystarczyło im wyjść na smętną ulicę, żeby wybuchnąć fajerwerkami radości. Czy po to właśnie ma się dzieci? Żeby samo ich towarzystwo wyrywało człowieka ze smutku?

... Czy wiesz, dlaczego mężczyźni nie lubią chorych kobiet? - drążyła mama z wampirycznym instynktem.
- Mamo.....
- Bo brzydzą się nami, jesteśmy dla nich wadliwym materiałem genetycznym......

Po­win­na wy­mie­nić to lu­stro, bo przy nim czło­wiek od razu chciał po­peł­nić sa­mo­bój­stwo.

Nie­przy­pad­ko­wo język był naj­sil­niej­szym mię­śniem ciała. Kłam­stwa wy­cho­dzi­ły da­le­ko poza okre­ślo­ne w ko­dek­sie kar­nym pa­ra­gra­fy o znie­sła­wie­niu czy znie­wa­dze. Cho­ciaż i to ści­ga­no zde­cy­do­wa­nie za rzad­ko: lu­dzie zwy­czaj­nie wy­le­wa­li po­my­je na bliź­nich, a inni bliź­ni przy­kla­ski­wa­li im bez spraw­dza­nia fak­tów, kie­ru­jąc się emo­cja­mi, zło­śli­wo­ścią, nie wia­do­mo czym jesz­cze.

Praw­dę po­wie­dział jej ktoś mądry: mając dziec­ko, czło­wiek otrzy­mu­je po­wtór­ne dzie­ciń­stwo, prze­ży­wa wszyst­kie emo­cje od nowa.

...co prawda emocji było w ich związku tyle co w bułce z pasztetem podlaskim, za to wygodnie jak w starych butach.

Jak każdy męż­czy­zna nie po­tra­fił ogar­nąć wię­cej niż dwóch rze­czy naraz: skrzęt­nie skry­wa­ny se­kret ludz­ko­ści.

Za­słu­gi­wa­ła na szcze­rość, szcze­rość była pod­sta­wą do­brych re­la­cji. Ale tylko szcze­rość roz­sąd­na.

Szcze­rość miała swoje gra­ni­ce, a nad­uży­wa­na, zmie­nia­ła się w pa­ro­dię. Czego (...) nie bę­dzie wie­dzieć, tego nie wy­śpie­wa.

Z kła­ma­niem było jak z opo­wie­ścią przy ogni­sku. Po­pły­nąć, dać się po­nieść fan­ta­zji, sa­me­mu uwie­rzyć...

....Po dziesiątej światło na zewnątrz zrobiło się ciemne i dziwne, jakby dolano do niego szkarłatu, a księżyc wyraźnie zaczął już przesłaniać słońce......

Nie po­peł­nia błę­dów ten, kto nie jest czło­wie­kiem.

Ko­ka­ina była jed­nak wódką XXI wieku, bez kaca i bez mar­sko­ści wą­tro­by.

W pew­nym wieku po­win­ni jesz­cze raz eg­za­mi­no­wać na prawo jazdy. Umie­jęt­no­ści umie­ra­ją szyb­ciej niż ego.

Ale za­wsze ro­bi­li, co chcie­li. Na tym wła­śnie opie­ra się suk­ces w Pol­sce. Na bez­czel­no­ści. Krad­nij, kłam, ale nigdy, prze­nig­dy się nie tłu­macz.

Twa­rze – a przede wszyst­kim spoj­rze­nia – na­praw­dę zdra­dza­ły. Nawet jeśli ktoś był zło­to­usty i miał gadkę.

Kto mądry po­wie­dział, że cier­pie­nie wy­wo­ła­ne jest nie­pew­no­ścią, nie­ja­sną sy­tu­acją, za­wie­sze­niem? Tacy wła­śnie by­li­śmy: za­wie­sze­ni, fi­zycz­nie od­se­pa­ro­wa­ni, i nie byłem na tyle od­por­ny, żeby mnie to nie ru­sza­ło.

..... Z moich obserwacji wynikało, że ludzie chętniej się śmieją, kiedy jest napięcie…..

...Mały człowiek nie potrafi nazwać tego, co się z nim dzieje; nie umie wyrazić złości w oczekiwaniu przez dorosłych sposób. Dopiero z czasem uczy się samoregulacji i łatwiej jest mu się komunikować oraz wyrażać złość w konstruktywny sposób. Bada również granice...

Lubił pe­ro­ro­wać, że ego jest prze­kleń­stwem czło­wie­ka, a sam miał zbyt silną re­la­cję z samym sobą.

Nie­szczę­ście kła­dzie się cie­niem na całej ro­dzi­nie, nie­za­leż­nie od tego, kogo do­kład­nie zmie­li­ła hi­sto­ria. Czy­ta­ła kie­dyś, że trau­ma utrzy­mu­je się nawet w trze­cim po­ko­le­niu od zda­rze­nia bę­dą­ce­go jej źró­dłem.

Za­wsze ła­twiej i chęt­niej wie­rzy­ło się w zło, to dobro bu­dzi­ło nie­uf­ność. Taka wi­docz­nie była ludz­ka na­tu­ra.

(...) znała kłam­stwa nisz­czą­ce życie, kłam­stwa, które ruj­no­wa­ły uczu­cia, kłam­stwa bez­po­śred­nio lub po­śred­nio pro­wa­dzą­ce do śmier­ci.

Wy­glą­da­ło na to, że wy­pa­try­wa­ła nie­bez­pie­czeń­stwa zu­peł­nie nie tam, gdzie było trze­ba. A zło, jak to czę­sto by­wa­ło, wcale nie miało twa­rzy zła.

(. .) dobre uczyn­ki bolą dwa razy (...).

Szczę­śli­wie dla niego w pol­skim sys­te­mie praw­nym kar­ni­ści wy­gry­wa­li spra­wy dziu­ra­mi wy­kry­ty­mi w po­stę­po­wa­niu przy­go­to­waw­czym, a nie, przy­kła­do­wo, de­cy­zją ławy przy­się­głych.

W życiu, jak i w fil­mach, naj­bar­dziej szar­ga­ło nerwy na­pię­cie.