Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Grzech ma tylko początek ,nigdy końca.

Jakie słowo wypowiesz ,takie usłyszysz

Czyliś bóstwo, czyliś śmiertelna...
Lecz skoroś jest z śmiertelników rodu, co mieszka na ziemi,
Trzykroć szczęśliwy twój ojciec i matka twoja szanowna
I bracia twoi po trzykroć szczęśliwi!

Nic bowiem nie ma lepszego dla męża ani żony,
Jak zgodną myślą się rządzić w domu To martwi ogromnie
Wrogów, a cieszy przyjaciół, ale najbardziej raduje
Samego męża i żonę.

Zaprawdę: znośna jest boleść tych, co za dnia narzekają
I leją łzy, i w posępnym sercu niezmiernie się trapią.

(...) młodości muszą towarzyszyć błędy,
Rada miałka, a myśli porywcze zapędy.

Głupi dopiero widzi nieszczęście po szkodzie.

Umrzeć za przyjaciela nie jest trudno. Trudno jest znaleźć takiego, za którego warto umrzeć.

Ty w kraj Syren zajedziesz, czarownic, co zdradzą
Tych wszystkich, jacy tylko o nich tam zawadzą.
Szaleniec, kto się zbliży i Syren tych śpiewy
Usłyszy: ten nie ujrzy nigdy, póki żywy,
Ni małżonki, ni dziatek, ni ziemi rodzinnej,
Tak go zczaruje śpiew tych Syren słodkopłynny,
Które siedzą na łące, a wkoło nich gnaty
Ludzkie leżą stosami i ciał wyschłych szmaty.
Ty ich mijaj i zalep uszy towarzyszy
Woskiem miodnego plastru, niech żaden nie słyszy
Głosu ich; lecz jeżeli sam byłbyś ciekawy
Posłuchać, to powrozem każ do masztu nawy
Przywiązać się, a mocno, za nogi i ręce,
A wtedy się przysłuchaj dwóch Syren piosence.

Lecz wprzód niech padnę trupem, niż ujrzę twe płacze,
Niż twe jęki usłyszę lub więzy obaczę.

Nikt mi życia nie weźmie bez wyroku woli;
Od wyroku zaś żaden człek się nie wybiega,
Równie mu i bohater, i gnuśnik podlega.

Bo cóż, że uszliśmy śmierci, gdy lube druhy nie żyją?

Jakiś bo inszy podarek dla biednych synów tej ziemi.
Jeśli nie włos postrzyżony i łza, co nam ciecze po licu?

Na co się mamy dręczyć? Próżne nasze smutki,
Żadne z nich dobre dla nas nie wynikną skutki.
Smutek dostali ludzie od bogów podziałem
Oni się tylko cieszą szczęściem doskonałem.
Dwoiste pod Zeusowym tronem jest naczynie:
Z jednego złe, z drugiego dobre dla nas płynie.
Czyje losy z obydwu naczyń Zeus miesza,
Tego na przemian smuci, na przemian pociesza.

Ty hamuj dumne serce i umysł niezgięty:
Lepsza ludzkość, silniejsze dobroci ponęty...

Ale gdy nad człowiekiem wisi wyrok srogi
I tysiączne do śmierci prowadzą nas drogi,
Pójdźmy walczyć i wpośród krwawego pogromu
Lub miejmy z kogo chwałę, lub z nas dajmy komu!

Najnowszą pieśń najwięcej ludzie sławią.

Nie ginie zatem człowiek idąc w ciemne kraje!
Jakiś jego cień lekki po śmierci zostaje.

«Ty mi zgon wróżysz! — gniewny Achilles zawoła

Wiem ja, że nic od śmierci zbawić mnie nie zdoła.

Tu, daleko od ojca i matki, polegnę.

Jednak ochotnym sercem na Trojany biegnę:

Poznają dobrze oręż mój nieprzyjaciele».

— Rzekł i wołając, pędzi na Achajów czele.

Wszechmocny niebios panie! Spędź od nas te chmury,
Wróć dzień, daj oczom widzieć, a jeśli do końca
Zawzięty chcesz nas zgubić, zgub przy świetle słońca!

Jedna prawdziwa wieszczba: bić się za ojczyznę!

«O psie zajadły! Jeszcześ zgonu się uchronił,

Któryś tak blisko widział; Apollo cię bronił.

Jemu na wojnę idąc, święte czynisz śluby.

Spotkaj się jeszcze ze mną, a nie ujdziesz zguby,

Jeżeli i mnie z bogów który sprzyja w niebie.

Teraz, kogo doścignę, będę bił za ciebie…»

Jako zajęty pożar na górze szaleje

I gdziekolwiek niszczącym ogniem wiatr zawieje,

Zjada najwyższe drzewa niesytą paszczęką:

Tak Pelid jak bóg straszną broń wstrząsając ręką

Bije, ściga, zaciekły lata na równinie;

Całe pole zbroczone krwi potokiem płynie.

Ach! - mówią - znowu krwawe bitwy nam się znaczą,
Albo się też i pokój żądany odrodzi;
Wszak Zeus waśni ludzi i Zeus ich godzi.

Wpośród zastępów chciwy kurzawy i znoju
Wyprawia się szlachetny Achilles do boju...
Zapalon, ciężkie Troi gotujący jęki,
Przywdziewa zbroję, dzieło nieśmiertelnej ręki.
Na lekką nogę piękne cholewy zaciąga,
Które mocno haftkami srebrzystymi sprząga;
Nieprzebitym pancerzem piersi zabezpiecza,
Z ramion zawiesza ciężar ogromnego miecza;
Wziął i puklerz ozdobny, który ogniem błyskał,
I jako świetny księżyc blask daleko ciskał...
Ciężką przyłbicą czoło wspaniałe pokrywa,
Świecąc się na kształt gwiazdy groźna kita pływa,
Na złotym hełmie złote wstrząsają się włosy:
Zbroja kształtna i trwała na najtęższe ciosy.
Doświadcza jej na sobie, czy ciału przystoi,
I czy będzie miał wolny ruch w tak ciężkiej zbroi;
Lecz ta jakby na skrzydłach unosiła męża.
Nareszcie ojcowskiego dostaje oręża:
Wyjęta z pochew długa i ogromna dzida,
Której by nikt nie dźwignął prócz ręki Pelida.

Mowa słodsza niż miód.

Zawsze bóg podobne łączy z podobnym.

U wielkiego człowieka można liczyć na odmianę serca.

Równie niewłaściwe jest poganianie gościa, który pragnie jeszcze zostać, jak i zatrzymywanie tego, który śpieszy się do wyjścia.

Jeden doświadczony lekarz wart jest stu wojowników.

Nawet statecznych ludzi poglądy mogą się zmienić.