Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stworzenie człowieka trwa kilka miliardów lat, jego śmierć - zaledwie kilka sekund.

To nieprawda, że ci którzy mają najwięcej radości w życiu, pragną następnej kolejki. Przeciwnie, ci, którzy najlepiej się bawią, mają na ogół bezstresowy stosunek do faktu, że życie pewnego dnia się skończy. Może się to wydawać paradoksem, aczkolwiek wystarczy się głębiej zastanowić. Ci, którzy nie akceptują nieuchronnego końca życia, już znajdują się w krainie granicznej, wiedzą, że wkrótce odejdą i w połowie już ich tu nie ma. I dlatego to, czy zostało im jeszcze pięć czy pięćdziesiąt lat życia, nie ma wcale decydującego znaczenia. Właśnie tym odróżniają się od ludzi, którzy akceptują warunek, że przyjdzie im kiedyś pożegnać się z życiem, byle tylko nie wypełnił się on od razu. Ci, którzy chcą żyć wiecznie, nie biegną pierwsi na parkiet do tańca, nie o nich mówimy, że korzystają z życia. Tancerze natomiast są ze swej strony tak pochłonięci tańcem życia, że nie pozwalają, by rozpraszała ich myśl o tym, że taniec pewnego dnia się skończy.

Życie to zabawa, pomyślałem, wszystko jest cukierkiem.

Bo my jesteśmy zagadką, której nikt nie zgaduje. To my jesteśmy baśnią, zamkniętą we własnym obrazie.

Ten widzi, kto widzi ostatni.

Wszechświat walczy o to, by zrozumieć samego siebie, a oko, które patrzy we wszechświat, to własne oko wszechświata.

Logika jest zbyt uboga w ambiwalencje...