Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uszy selkie są nieskażone i delikatne; rozpoznają dźwięki, których prostackie uszy ludzkie nie są w stanie wychwycić. Słuchajcie! Oto odgłos zwiastujący zagrożenie. Wodzirej wznosi palec. Tan ustaje. Wszystkie morskie oblicza zwracają się ku wydmom i ukrytemu obserwatorowi. Och, to niemożliwe, aby usłyszeli dudniące serce chłopaka, jego rwany oddech. Skrzekliwe połajanki ostrygojada oznaczają, że jakieś stworzenie – kot, zając lub człowiek – podeszło zbyt blisko jego gniazda.

Chłopak nie jest w stanie dłużej tego znieść. Trawa szeleści. Thorfinn podnosi się na nogi. Oto stoi prosto, sylwetka odcięta na tle nieba, człowiek – a więc i zagrożenie. (Ileż zła spotkało focze plemiona z rąk ludzi przez wszystkie wieki i pokolenia?).

Taniec został przerwany! Pośród zamętu selkie biegną ku skórom, które zostawili na skałach. Pośpiesznie naciągają je na siebie i w podskokach uciekają ku morzu, jeden za drugim... Wypływają na cieśninę, ich głowy lśnią pod pierwszymi gwiazdami niczym butelki niesione przez wodę.