Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy kontakt z literaturą piękną.

W wieku lat 6+ opanowałam czytanie sylab i zaczęłam łączyć je w wyrazy, moja mama uznała, że dzięki książce „Królewicz i żebrak” nauczę się czytać, przeceniła moje możliwości ; )

XVI wieczny Londyn / dziesięć gwiazdek dla mojej mamy : )

Pierwszy kontakt z literaturą piękną.

W wieku lat 6+ opanowałam czytanie sylab i zaczęłam łączyć je w wyrazy, moja mama uznała, że dzięki książce „Królewicz i żebrak” nauczę się czytać, przeceniła moje możliwości ; )

XVI wieczny Londyn / dziesięć gwiazdek dla mojej mamy : )

Powieść teatrum, a może nawet uniwersum.

Rozwija się imponująco, dynamicznie, monolog nie przyniesie jednak pociechy czytelnikom, jeszcze nie uprzątnięto dekoracji weselnych, a już pojawiają się pogrzebowe, miejsce białych goździków zastępują żałobne wawrzyny, pisarz reżyseruje wesele - farsę, a po chwili pogrzeb - dramat, na dodatek wszyscy bohaterowie spektaklu w dużej mierze sprawiają wrażenie nieszczęśliwych.

Studium moralnego uśpienia całego narodu.

Przenikliwe, gorzkie, bolesne, radykalne i bezkompromisowe.

Do pięknie położonego majątku Wolfsegg, „najrozleglejszy z możliwych widok na Alpy, jednym rzutem oka można ogarnąć cały obszar między górami tyrolskimi a wschodnimi górami Dolnej Austrii”, przyjeżdża - nie pasujący do żadnego z rodzicielskich serc - młodszy syn, z lękiem opuszcza mieszkanie na Piazza Minerva w Rzymie, by wziąć udział w rodzinnej ceremonii, katolickim pogrzebie rodziców i brata.

Powieść z gatunku, jak daleko można posunąć się za daleko.

„Lepiej dobrze malować na czarno, niż marnie na różowo” z nutą ironii pisał w „Dzienniku” Jerzy Pilch, polski pisarz, publicysta, felietonista i dramaturg, jest to całkiem trafna recenzja powieści „Wymazywanie-rozpad” / 1986, ostatniego dzieła w dorobku prozatorskim austriackiego dramaturga Thomasa Bernharda, jednego z najwybitniejszych reprezentantów literatury niemieckojęzycznej.

Zdumienie, oburzenie lub zachwyt w pełni uzasadnione ; )

Powieść teatrum, a może nawet uniwersum.

Rozwija się imponująco, dynamicznie, monolog nie przyniesie jednak pociechy czytelnikom, jeszcze nie uprzątnięto dekoracji weselnych, a już pojawiają się pogrzebowe, miejsce białych goździków zastępują żałobne wawrzyny, pisarz reżyseruje wesele - ...

Rozwiń

Zwiń

Przemijanie, starość i trudną drogę do pogodzenia się z tym, co nieodwołalne czyli przejściem z doczesności do wieczności uczynił jednymi z najważniejszych tematów swojej twórczości, każde z trzech krótkich opowiadań / Sny, Ogrody, Sérénité / przenosi nas w świat zgrzebnej prostoty życia na wsi.

Iwaszkiewicz z pomocą prostych środków stylistycznych / sasanki, dęby, grusze, cedry, bzy, sosny, świerki, tulipanowce / zapisał piękno świata swojej młodości, ulotne i nietrwałe, wywołujące zachwyt, a po chwili smutek płynący ze świadomości przemijania ludzi i zdarzeń.

„I tutaj pod tymi sosnami, ostatecznie przekonałem się, co są warte stosunki międzyludzkie, co znaczy przyjaźń, co znaczy miłość.”

Impresje na temat przyrody, rozczarowanie, zachwyt, przeznaczenie.

I czas miniony na wyciągnięcie ręki.

Przemijanie, starość i trudną drogę do pogodzenia się z tym, co nieodwołalne czyli przejściem z doczesności do wieczności uczynił jednymi z najważniejszych tematów swojej twórczości, każde z trzech krótkich opowiadań / Sny, Ogrody, Sérénité / przenosi nas w świat zgrzebnej prostoty życia n...

Rozwiń

Zwiń

Powieść wyprzedzająca pory roku o jeden sezon ; )

Klasyka literatury emigracyjnej i prozy miłosnej osadzona w scenerii Nowego Jorku pod koniec II wojny światowej, lekko staroświecka, jednocześnie bardzo stylowa narracja, moralne zaangażowanie i życie w ciągłej przemianie, pisarz przekonuje, że „szczęście nie jest stanem, tylko falą na wodzie” i że „koniec końców wszystkie wspomnienia są smutne, bo siłą rzeczy dotyczą tego, co minęło”.

Opowieść o kontynentach, Ameryce i Europie oraz Nowym Jorku, przystani dla emigrantów, żydowskich, irlandzkich, włoskich, ormiańskich, niemieckich i ich marzeniach, by choć na chwilę wrócił utracony spokój ducha.

„Cienie w raju” Remarque’a, podobnie, jak powieść „Zakochany” Alfreda Hayes’a / brawurowa analiza kolejnych etapów miłosnego afektu w konwencji noir czyli Nowy Jork, mężczyzna w kryzysie i kobieta typu femme fatale / przypominają o tym, że literatura często rodzi się z ran, zarówno tych zadanych przez innych, jak i ran zadanych przez samo życie.

Głównych bohaterów powieści „Cienie w raju”, Nataszę i Roberta, autor umieścił w cichym oku cyklonu, po drugiej stronie oceanu trwa wojna, tam nikt nie jest bezpieczny, w Nowym Jorku panuje swego rodzaju próżnia, pozornie bezpieczna strefa ciszy, „na amerykańskim niebie nigdy nie pojawił się nieprzyjacielski samolot, nie spadła bomba ani nie zaszczekał karabin maszynowy.”

Książka z roku 1971.

Drugoplanowym bohaterem powieści jest „zmrożona polska wódka” ; )

Powieść wyprzedzająca pory roku o jeden sezon ; )

Klasyka literatury emigracyjnej i prozy miłosnej osadzona w scenerii Nowego Jorku pod koniec II wojny światowej, lekko staroświecka, jednocześnie bardzo stylowa narracja, moralne zaangażowanie i życie w ciągłej przemianie, pisarz przekon...

Rozwiń

Zwiń

Powieść trafiająca prosto w serce.

„Poranna mgła wisiała tuż nad obozem. Wież strażniczych i ogrodzenia nie sposób było dostrzec. Dlatego przez pewien czas wydawało się, że obóz koncentracyjny przestał istnieć, jakby mgła rozpuściła druty, zamieniając je w miękką, zwodniczą wolność, i jakby wystarczyło pójść przed siebie, by stwierdzić, że go nie ma.”

Wielka historia XX wieku przegląda się w tej powieści, jak w lustrze.

Wstrząsające studium ludzkiej psychiki.

Powieść trafiająca prosto w serce.

„Poranna mgła wisiała tuż nad obozem. Wież strażniczych i ogrodzenia nie sposób było dostrzec. Dlatego przez pewien czas wydawało się, że obóz koncentracyjny przestał istnieć, jakby mgła rozpuściła druty, zamieniając je w miękką, zwodniczą wolność, i jak...

Rozwiń

Zwiń