Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Sześć powodów, by umrzeć" to powieść, która miała wszelkie predyspozycje, by stać się moim ulubieńcem tego roku, a skończyła jako jedna z najsłabszych przeczytanych przeze mnie pozycji. Po pierwsze uwielbiam wątek zaginięcia a następnie powolnego dochodzenia do prawdy. Po drugie książki pisane w narracji pierwszoosobowej i to z kilku perspektyw? Zwyczajnie kocham. Próby odkrycia kto z otoczenia głównej bohaterki mówi prawdę a kto kłamie i dlaczego? To jest to, co w thrillerach psychologicznych lubię najbardziej. A jednak tym razem coś mocno nie zagrało.

Przede wszystkim morze słów, którymi zalała mnie pisarka i ilość wątków mających marginalne znaczenie dla głównego wątku sprawiło, że moje zainteresowanie oscylowało w okolicach zera. A gdy się nudzę to zaczynam się czepiać. I to drobnostek, ale coś muszę robić skoro lektura nie jest dla mnie wyzwaniem. Przedstawię kilka przykładów, bez zbędnych spoilerów.

Pierwszy rozdział to dramat. Tak beznadziejnie i sztucznie napisanych dialogów już dawno nie czytałam. Zamiast stanowić mocne wejście w historię tylko mnie zniechęcił i już na samym początku nastawił sceptycznie. Na szczęście później było lepiej. Druga rzecz dotycząca tego rozdziału to sprawa zwracania się policjanta do swojej młodszej koleżanki po fachu per "dziecinko"! I to przy osobach trzecich. Jak dla mnie sytuacja niedopuszczalna w żadnym miejscu pracy tu jest na porządku dziennym i nie wywołuje reakcji.

Kolejna sprawa - akcja rozgrywa się w Polsce, ale trudno się tego domyśleć po imionach kluczowych postaci. Mamy Miriam i jej siostrę Adelę, lekarza Stana i policjantkę wietnamskiego pochodzenia Shi. Prawda, że brzmi swojsko? Jak dla mnie to kolejne udziwnienie nie mające żadnego uzasadnienia, ale wiadomo czepiam się, bo się nudzę.

Następna rzecz. Uwielbiam, gdy podczas lektury mogę wraz z osobą prowadzącą śledztwo starać się je rozwiązać. Tutaj nie było mi to dane, ponieważ nawet gdy śledczy Nauman czegoś się dowiedział czy otrzymał jakiś raport to jest to trzymane w ścisłej tajemnicy i wyjawiane czytelnikowi po kilkudziesięciu stronach. Jak dla mnie słabe zagranie ze strony Autorki w teorii mające budować napięcie, a jednak mnie zawsze kojarzące się z brakiem umiejętności stworzenia intrygującej fabuły.

Na szczęście, tak mniej więcej w połowie robi się naprawdę interesująco i w końcu miałam wrażenie, że mam do czynienia z thrillerem i to takim naprawdę dobrym. Kolejne strony czytały się właściwie same a ja byłam coraz bardziej zachwycona lekturą. Niemal czułam, że warto było pomęczyć się z irytującą pierwszą połową, bo w końcu Autorka mi to wynagrodzi i zaserwuje coś niesamowitego. Moje pozytywne uczucia zniknęły wraz z ujawnieniem pewnej informacji, a ja zdałam sobie sprawę z czegoś, co nie dawało mi spokoju od dłuższego czasu. Niestety spora część powieści oparta jest na czymś, co dla mnie jest błędem logicznym. Nie wiem czy Autorka nie była tego świadoma czy specjalnie postanowiła ten fakt zignorować, ale takie oderwanie od polskiej rzeczywistości jest dla mnie nie do przyjęcia i w tym momencie zupełnie straciłam serce do tej historii. O co chodzi "zdradzam" na końcu opinii, bo dla osób, które jeszcze nie czytały książki może to być spoiler. Kto chce niech przeczyta, kto nie ma ochoty może pominąć.

Co do samego zakończenia to byłoby całkiem niezłe, gdyby nie całkowicie oderwane od rzeczywistości. I nawet nie chodzi mi o sprawcę czy jego motywy, bo to mi się podobało, ale o całą resztę. Nierealne sceny i zachowania, brak konsekwencji, drobne błędy merytoryczne... Za dużo tego wszystkiego było bym mogła powiedzieć, że ta książka nie była stratą czasu. W moim przypadku "Sześć powodów, by umrzeć" była wyborem zupełnie nie trafionym.

Jak widzicie powieść to istna kumulacja motywów, które mnie osobiście irytują i odbierają radość z lektury. Każdy z nas ma inne preferencje, więc może warto samemu wyrobić sobie zdanie, bo książka ma naprawdę wysokie noty na LC.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca.

.

.

.
Możliwy spoiler 1. Nie wiem czy ktoś z Was miał to nieszczęście i musiał organizować pogrzeb. Jeśli nie to spieszę poinformować, że o ile wiele ustaleń czy to z księdzem czy z zakładem pogrzebowym możecie przeprowadzić od razu, tak cała ta machina nie zostanie wprowadzona w ruch bez aktu zgonu. Autorka ten fakt pomija. Pogrzeb jest organizowany pomimo, że nie udało się jednoznacznie ustalić tożsamości ofiary. Nikt nie wydałby aktu zgonu w takiej sytuacji, nie mówiąc już o wydaniu ciała. Co więcej jak dla mnie taka nadgorliwość najbliższych jest podejrzana, ale w powieści ten aspekt również jest pominięty.

Możliwy spoiler 2. Brak konsekwencji jeśli chodzi o możliwości współczesnej kryminalistyki. Bo jeśli uznajemy, że nauka jest tak wspaniała, że na podstawie fragmentu naskórka jesteśmy w stanie określić sprawcę to warto by też uznać, że każdy koroner byłby w stanie stwierdzić czy zwłoki są "świeże" czy mają już kilka dni.

"Sześć powodów, by umrzeć" to powieść, która miała wszelkie predyspozycje, by stać się moim ulubieńcem tego roku, a skończyła jako jedna z najsłabszych przeczytanych przeze mnie pozycji. Po pierwsze uwielbiam wątek zaginięcia a następnie powolnego dochodzenia do prawdy. Po drugie...

Rozwiń

Zwiń

"Dobra dziewczyna, zła dziewczyna" to dla mnie thriller w thrillerze. Z jednej strony mamy policyjnego psychologa Cyrusa Haven, który w dzieciństwie stracił najbliższą rodzinę, a teraz za namową przyjaciela stara się pomóc Evie Cormac, nastolatce od lat będącej pod opieką państwa i której prawdziwa tożsamość do dziś jest owiana tajemnicą, a z drugiej mamy policyjne śledztwo dotyczące tragicznej śmierci młodej łyżwiarki figurowej.

Sama nie wiem, co bardziej przypadło mi do gustu i który wątek wywarł na mnie największe wrażenie. Na pewno byłam w sporym szoku, gdy dowiedziałam się, co spotkało rodzinę Cyrusa (nie czytam opisów książek, więc jeśli i Wy chcecie mieć niespodziankę to tego nie róbcie). Od początku też zaintrygowała mnie sama Evie - jej przeszłość, to co ją spotkało, ale też jej niezwykły dar, który może być zarówno zrządzeniem losu jak i przekleństwem. Chciałam jak najwięcej dowiedzieć się o dziewczynie, by móc zrozumieć jakie zdarzenia wpłynęły na jej destrukcyjne zachowania. Jak widać Robotham mocno przyłożył się do kreacji postaci, bo powieść mogłabym czytać tylko dla nich nie oglądając się na zagadkę kryminalną, a przecież jest ona nie mniej istotna!

Co do samego śledztwa dotyczącego śmierci młodziutkiej Jodie to tu również jest mocno obyczajowo, bo nie mamy do czynienia z opisami procedur policyjnych, a powoli poznajemy otoczenie dziewczyny, tajemnice skrywane przez wszystkich zamieszanych w sprawę, a nacisk położony jest na aspekt psychologiczny. I tutaj ponownie Autor wykazał się niezwykłymi umiejętnościami pisarskimi, bo od powieści nie sposób się oderwać!

Jak dla mnie powieść jest mocną pozycją, w rewelacyjny sposób ukazującą mroczne zakamarki ludzkiej psychiki. Od samego początku Autor postawił na stworzenie postaci, które wywrą na nas wrażenie, a jednocześnie mają na tyle tajemniczą przeszłość, że czytelnik będzie chciał jak najszybciej ją poznać. I tu może go spotkać rozczarowanie, bo "Dobra dziewczyna, zła dziewczyna" jest pierwszym tomem serii i o ile wątek kryminalny został zakończony, to jeszcze wiele aspektów dotyczących Evie i Cyrusa pozostaje tajemnicą. Ja na teraz potrzebuję drugiego tomu (jak i pozostałych) i liczę, że niedługo będę mogła ponownie zanurzyć się w świat stworzony przez Robothama.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Znak.

"Dobra dziewczyna, zła dziewczyna" to dla mnie thriller w thrillerze. Z jednej strony mamy policyjnego psychologa Cyrusa Haven, który w dzieciństwie stracił najbliższą rodzinę, a teraz za namową przyjaciela stara się pomóc Evie Cormac, nastolatce od lat będącej pod opieką państwa...

Rozwiń

Zwiń

W przypadku "Miłość aż po grób" zarówno Róża Krull jak i Alek Rogoziński poszli na całość i pobili sami siebie. Niezaprzeczalnie najlepsza część cyklu!

Tym razem Róża ma "drobne" problemy z tajemniczym cichym wielbicielem, z dziwnymi awariami nękającymi jej budynek i... zwłokami znalezionymi we własnym mieszkaniu. Jakby tego było mało nadgorliwy prokurator od razu pakuje Różę do aresztu. Pytanie tylko czy areszt da radę to przetrwać?

Ostatnio dopadło mnie drobne przesilenie i słabo u mnie z czytaniem, ale ta powieść "wchodzi" jak złoto. Ilość absurdalnie pokręconych i przezabawnych scen, bohaterowie, których znamy już od dawna i których zdążyliśmy pokochać i tajemnicza śmierć sprawiły, że pomimo zmęczenia nie mogłam oderwać się od lektury. Alek Rogoziński jest jedynym twórcą komedii kryminalnych, który nigdy mnie nie zawiódł i po którego twórczość sięgam zawsze, gdy potrzebuję czegoś lekkiego i niezbyt wymagającego, ale co zdecydowanie poprawi mi humor.

Nie będę oryginalna, bo przy każdej okazji namawiam na czytanie powieści Autora, ale jeśli ktoś się waha to polecam zajrzeć na strony 285 - 290 i przeczytać sobie rozmowę Mario z Różą, jeśli to nie sprawi, że popłaczecie się ze śmiechu to nie wiem czy komedie są dla Was. Zresztą ta scena jest tylko jedną z wielu, bo przy okazji tej powieści możecie dowiedzieć się jak wygląda klasyczne samobójstwo (uprzedzam nigdy byście nie zgadli), będzie też coś dla osób mniej lubiących jeździć samochodem (ja co prawda jeszcze nigdy nie zaatakowałam nikogo parasolką, ale cała reszta się zgadza).

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Skarpa Warszawska.

W przypadku "Miłość aż po grób" zarówno Róża Krull jak i Alek Rogoziński poszli na całość i pobili sami siebie. Niezaprzeczalnie najlepsza część cyklu!

Tym razem Róża ma "drobne" problemy z tajemniczym cichym wielbicielem, z dziwnymi awariami nękającymi jej budynek i.....

Rozwiń

Zwiń

Hannah i Fox poznali się, gdy obie siostry Bellinger przyjechały do Westport, by odnowić dawny bar ojca, i choć od tamtego czasu minęło już wiele miesięcy nadal utrzymują kontakt. Teraz będą mogli ponownie spędzić więcej czasu razem, bo nie dość, że Hannah przyjeżdża tu do pracy to jeszcze... wspólnie zamieszkają.

Druga powieść o siostrach Bellinger zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu i skradła moje czytelnicze serduszko. Nie umiem znaleźć nic do czego mogłabym się przyczepić czy co nie do końca odpowiadałoby moim czytelniczym upodobaniom. "Trafiony zatopiony" to ten typ romansu, po który chciałabym tylko i wyłącznie sięgać. Z jednej strony lekki i przyjemny, a z drugiej Autorka bez strachu sięgnęła po trudniejszy temat i to w tak nietypowym wydaniu.

Już od pierwszych stron powieści uśmiech nie schodził mi z ust. Relacja między Hannah a Foxem wywoływała cieplejsze uczucia i choć cały czas wiedziałam dokąd zmierza ta historia to i tak nie mogłam się od niej oderwać. Każda kolejna strona tylko utwierdzała mnie w przekonaniu, że warto było dać pisarce drugą szansę, bo stworzyła genialną komedię romantyczną z nietuzinkowymi bohaterami i podjęła się tematów, o których nieczęsto możemy poczytać.

Powieść przeznaczona dla odrobinę starszego czytelnika, bo jednak sporo jest hot scen, jednak tym razem (w porównaniu do poprzedniej książki) zostały one lepiej napisane i przede wszystkim nie przysłoniły one relacji między bohaterami. Chemia między Hannah a Foxem wiedzie tu prym, a gorące sceny są tylko dodatkiem, co prawda niezwykle interesujacym, ale jednak dodatkiem i właśnie taki typ romansu preferuję.

"Trafiony zatopiony" udowodnił, że nie zawsze udane pierwsze spotkanie z twórczością danego autora musi rzutować na kolejne. Ta powieść zostanie ze mną na dłużej i już teraz czekam na kolejne powieści Bailey, które ukażą się w Polsce.

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Muza.

Hannah i Fox poznali się, gdy obie siostry Bellinger przyjechały do Westport, by odnowić dawny bar ojca, i choć od tamtego czasu minęło już wiele miesięcy nadal utrzymują kontakt. Teraz będą mogli ponownie spędzić więcej czasu razem, bo nie dość, że Hannah przyjeżdża tu do pracy to jeszcze...

Rozwiń

Zwiń

Sama nie wiem, co myśleć o tej pozycji. Były całe rozdziały, które pochłaniałam z zapartym tchem, ale też takie przez które ciężko było mi przebrnąć. Początek jest niesamowity: mroczny, tajemniczy i trzymający w niepewności, co tak naprawdę się wydarzyło. Każde kolejne wspomnienie czy relacja zamiast wyjaśnić sytuację tylko dodatkowo ją gmatwało i sprawiało, że zaczęłam tworzyć w głowie kolejne scenariusze, by jakoś wytłumaczyć sobie co zaszło.

Największy problem z tą powieścią mam ze względu na Matthiasa. O ile początkowo współczułam mu jako zbolałemu ojcu, o tyle z czasem zwyczajnie go znielubiłam, bo coraz częściej zaczął mi się jawić jako osoba chamska z wiecznymi pretensjami do wszystkich i o wszystko. Są pewne aspekty jego zachowania, które mnie irytowały, ale są też takie, które pokazywały jak genialnie Autorka stworzyła tę postać. Dopiero z czasem zdałam sobie sprawę, że ta postać właśnie taka miała być, miała wzbudzać sprzeczne emocje i o ile uważam, że było to "rozegrane" znakomicie, o tyle wcale nie ułatwiało mi lektury.

Druga sprawa in minus to zbytnie rozciągnięcie niektórych zdarzeń i przemyśleń bohaterów. Ja naprawdę nie czułam potrzeby szczegółowego poznania myśli bohaterów, gdy musieli komuś otworzyć drzwi czy ich wyobrażeń co ich spotka za chwilę. Dla mnie było tego momentami za dużo i za bardzo spowalniało to akcję przez co moje zainteresowanie malało.

Jeśli chodzi o thrillery psychologiczne to są takie, które kocham od pierwszej strony, ale też takie, których fenomen do mnie nie przemówił. "Ukochane dziecko" plasuje się tak po środku. Genialna warstwa psychologiczna i kreacja postaci (umiem to docenić nawet, gdy czasami bohaterowie mnie irytowali), nieszablonowy pomysł na fabułę i styl, który wywoływał we mnie uczucie niepokoju. A jednak nie mogę powiedzieć, by książka mnie zachwyciła. Była naprawdę dobra i każdy miłośnik thrillerów psychologicznych powinien po nią sięgnąć. Jednak z powodu tych drobnych mankamentów, o których wspomniałam nie mogłam tak całkowicie dać się pochłonąć tej opowieści. Mimo wszystko wolę historie, które nie wywołują we mnie irytacji, nawet gdy jest ona zamierzona. Niemniej uważam, że dla wielu osób byłaby to emocjonująca lektura.

Sama nie wiem, co myśleć o tej pozycji. Były całe rozdziały, które pochłaniałam z zapartym tchem, ale też takie przez które ciężko było mi przebrnąć. Początek jest niesamowity: mroczny, tajemniczy i trzymający w niepewności, co tak naprawdę się wydarzyło. Każde kolejne wspomnienie czy rela...

Rozwiń

Zwiń