Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okładkę tej książki zobaczyłam na profilu innego pisarza. Od razu wiedziałam, że muszę ją mieć. Bo jeśli Grzegorz Kopiec czyta Marka Zychlę, to absolutne must have i must read.

Spodziewałam się krwawego horroru. Właśnie takie wyobrażenie miałam, po zobaczeniu okładki (zresztą genialnej :) no i te brzegi!!). Potem musiałam kilkakrotnie zweryfikować swoje myślenie i do tej chwili nie mam pojęcia, jak ją zakwalifikować.

Dla kogo jest Strychnica? Dla osób uwielbiających pogmatwany klimat Miasteczka Twin Peaks, dla tych, którzy zaczytywali się w książkach Jonathana Carrolla, no i w końcu dla tych, którzy uwielbiają też Mastertona, Kinga i Bułhakowa.

Wymagająca pozycja, która wywraca nasz świat do góry nogami kilkakrotnie i potrafimy się zgubić w pokrętnych intrygach i kłamstwach.

Poznajemy trzech głównych bohaterów. Każdy z innego kraju, a połączyła ich praktyka w jednej z placówek opiekuńczych w Irlandii.
Bartek, pochodzący z wioski, gdzieś niedaleko Poznania, jest bardzo dobrym chłopcem, którego życie doświadczyło okrutnie, który nienawidzi swojego miejsca pochodzenia i pragnie się stamtąd wyrwać, za wszelką cenę. Pomimo wielu przeciwności, Bartek jest przede wszystkim bardzo dobrym człowiekiem, nawiązujący wspaniały kontakt z rezydentami ośrodka, a przede wszystkim z Johnem, który potrafi być niezmiernie agresywny, ale chłopak w cudowny sposób potrafi go wyciszyć. Do tego wszystkiego, młody chłopiec już pierwszego tygodnia ma do przepracowania 62 godziny, co robi z pokorą i właściwie z chęcią.

Summy, pochodząca z Niemiec, twardo stąpająca po ziemi i mająca szczególne zainteresowania. Już one same mogą wzbudzić skrajne emocje i niepochlebne opinie. Summy uwielbia swoje zwierzęta. Wszystkie umarłe, przechowuje w wielkich słojach, zakonserwowanych w formalinie. Ma nawet swoje konto na Instagramie, które śledzi tysiące osób. Do czasu, kiedy ktoś bezcześci jej twórczość i tym samym, dziewczyna nie chce już więcej mieć z nią do czynienia.

Nino, pochodzący z Francji, zapatrzony w siebie egoista, który pragnie jedynie poznać odpowiedzi na wszystkie dręczące go pytania, a w szczególności te egzystencjonalne (kto by nie chciał?). Pytanie nasuwa się jedno. Jak wielką trzeba ponieść ofiarę, aby je poznać. Jak daleko możemy się posunąć, aby wiedzieć to, co dla na śmiertelnych jest zasnute grubą kotarą.

Wszystkich troje łączy jedna osoba, a właściwie postać. Akka. Ona to sprawiła, że młodzi ludzie przybyli do Irlandii, gdyż jako wybrańcy są w stanie odwrócić klątwę, ciążącą nad tym miejscem od tysięcy lat. Pojawia się w ich snach i pokazuje im takie rzeczy, że tych o słabszych nerwach, może wprawić w dosyć duży dyskomfort. Kiedy przechodzą test, Akka wie, iż są gotowi.

W placówce poznamy również Amy, dyrektorkę, sprawującą swoją funkcję z dziada pradziada oraz kotkę Śnieżkę, puchatą kuleczkę o wiecznym apetycie i mającą pazury sięgające piekła. Niech Was ta pulchniutka kuleczka nie zmyli, jak każdy kot ma kilka osobowości, a w tym przypadku nabiera to szczególnego znaczenia.

Czytamy o odwadze, poświęceniu i weryfikowaniu swoich poglądów. Musimy wsłuchać się w siebie i nie baczyć na złe podszepty. W prostych czynnościach dnia codziennego przemkną nam zdarzenia, mogące się wydawać snem, a nie jawą. Nie możemy zapomnieć, iż nie wolno nam mieć przy sobie nic czerwonego, bo to może przynieść ogromne nieszczęście, a "Oni wrócą", stanie się zdaniem wyrytym na ścianie. Czytając, przekonujemy się, że osoby o czystych sercach, zbawią nasz świat i jakkolwiek brzmi to pompatycznie, to tak jest i nie należy z tym dyskutować.
Co do samej książki, to należałoby ją przeczytać drugi raz, aby ponownie wniknąć w ciężkie mury ośrodka i zobaczyć wszystko ponownie, aby wyłapać niuanse, przegapione podczas pierwszego czytania. Książka nie jest łatwa. I bardzo dobrze. W dobie zalewu słabych i nic niewnoszących gatunkach takie pozycje są, jak powiew świeżego wiatru, który burzy nie tylko nasze fryzury, ale i nasze postrzeganie świata.

Polecam z całego serducha.

Okładkę tej książki zobaczyłam na profilu innego pisarza. Od razu wiedziałam, że muszę ją mieć. Bo jeśli Grzegorz Kopiec czyta Marka Zychlę, to absolutne must have i must read.

Spodziewałam się krwawego horroru. Właśnie takie wyobrażenie miałam, po zobaczeniu okładki (zresztą genialnej :...

Rozwiń

Zwiń

Jak to możliwe, aby taka książko maniaczka jak ja, nie przeczytała do tej pory Achai? Ano możliwe. Zawsze przychodzi odpowiedni moment na czytanie i mój właśnie nadszedł. Czy miał na to wpływ, iż od pierwszego wydania minęło 20 lat? Zapewne tak. Co nie zmienia faktu, że utonęłam, przepadłam, zakochałam się od pierwszych stron, a Achaja stała się jedną z moich głównych bohaterek.

Księżniczka Achaja, jest córką księcia Archentara. Ma również macochę. Nie ma znaczenia, iż ta macocha, ma dopiero 14 lat i w naszych oczach jest niezdolna do podejmowania jakichkolwiek decyzji. I pewnie w tamtych czasach również nie miała nic do powiedzenia, ale pamiętajmy, że złych języków na dworach nie brakowało i nie dotyczy to tylko "Gry o tron" ;)

Przez splot różnych rozmów i podjudzeń, Achaja zostaje wysłana na wojnę. Wcielona do wojska, nie może przeżyć szoku. Brak wody, osobnej toalety, wygód i nikt nie jest na jej rozkazy, a to ona ma je spełniać. Nie sposób opisać tego, co ta młoda dziewczyna przeżyła na początku swej samodzielnej drogi. Dość rzec, że szok to małe niedopowiedzenie. Niestety, ona wraz ze swoim oddziałem trafia do niewoli. Pech lub szczęście, jak zwykle punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a w tym konkretnym przypadku-od leżenia.

Dzięki temu niefortunnemu zdarzeniu ma okazję poznać swoich "wybawców" (choć tak naprawdę nie zasłużyli na ten cudzysłów). Krótki i Hekke uczą ją wszystkiego. Wszyscy troje harują jak woły, a w wolnych chwilach, młoda już nie dama, ćwiczy sztuki walki. Księżniczka ma jeden cel. Zemścić się. Ta myśl doprowadza w końcu do realizacji, pewnego niezmiernie niebezpiecznego planu.

Sirius i Zaan. Oj niesamowite było ich pierwsze spotkanie. Jeden jest mędrcem, drugi świetnie włada mieczem, a gorzej już słowem. Jeden jest głową, drugi wykonawcą jej myśli. Duet perfekcyjny. Zaan przebiegle manipuluje wszystkimi, aby osiągnąć swój cel.

Meredith. Ten mędrzec zasługuje na kilka osobnych książek. Jest postacią doskonałą, a metamorfozy, które przechodzi, aby osiągnąć całkowite zrozumienie Boga i jego wielkości, to największy smaczek i największa wartość tej książki.

Dla mnie była to niesamowita uczta i wierzę, że każda następna właśnie też taką będzie i nie mogę się doczekać momentu, kiedy zanurzę się w kolejną część i będę celebrowała każde słowo, napisane przez autora.

Jak to możliwe, aby taka książko maniaczka jak ja, nie przeczytała do tej pory Achai? Ano możliwe. Zawsze przychodzi odpowiedni moment na czytanie i mój właśnie nadszedł. Czy miał na to wpływ, iż od pierwszego wydania minęło 20 lat? Zapewne tak. Co nie zmienia faktu, że utonęłam, przepadła...

Rozwiń

Zwiń

Tak, kolejna książka, już nie wyzwanie, a przyjemność z czytania. Wciągnęłam się w Karolinę i tworzone przez nią światy. Co najbardziej lubię w jej książkach, to to, że nic nie jest zero jedynkowe. Musimy myśleć, kombinować i przede wszystkim weryfikować swoje zdanie o bohaterach, ponieważ to, co wykreowaliśmy sobie w głowie na ich temat, po kilkuset stronach musimy zweryfikować.

Muszę przyznać, iż początkowo książka mnie bardzo drażniła. Nie, przepraszam, nie książka, a jedna z bohaterek, a mianowicie Oliwia. Oliwia, wraz ze swoją mamą Lidią mają firmę. Jest to bardzo specyficzny interes, gdyż one nie produkują dóbr materialnych i ich nie sprzedają, one niszczą ludzkie życia, a konkretnie niszczą ludzi z pierwszych stron gazet. Prowadzą agencję bardzo luksusowych dam do towarzystwa, które działają na zlecenie wszelkiego rodzaju osób, szczególnie z ugrupowań politycznych. Oliwia jest gwiazdą, perełką, cudem... do pewnego dnia, kiedy to okazuje się, iż ktoś postanowił ją zniszczyć....

Marek. Szanowany lekarz stomatolog, mający własną klinikę. Ma również córeczkę, dla której jest w stanie zrobić wszystko. Dosłownie. Miał żonę, która wyjechała do Anglii i zrzekła się praw do córki, w zamian za pieniądze z połowy kliniki. Nie nam oceniać, różne są sytuacje. Marek nas wzrusza, gdyż jego oddanie córce, jego bezgraniczna miłość, jest wręcz oszałamiająca. Siostra Marka, Beata, nieustannie prosi go, aby znalazł sobie partnerkę, gdyż samotne ojcostwo jest niezmiernie ciężkie, a mała potrzebuje również kobiecej czułości. Lekarz początkowo się wzbrania, aż pewnego dnia, na profilu założonym przez Beatę, poznaje Lidię.

Z pozoru dwa różne światy Oliwii i Marka, muszą spotkać się i stworzyć własną historię. Niby nic ich nie łączy, a jednak łączy ich wszystko.

Karolina znowu stworzyła świat, w którym intryga jest szyta grubymi nićmi. Wyrabiając sobie opinię, trzymając się jej zajadle, nagle otwieramy oczy ze zdumienia, że nie, że to nie tak, że wszystko, co sobie wyobraziliśmy, to wierutna bzdura, a nasi bohaterowie nie mają z naszymi wyobrażeniami nic wspólnego.

I tak jak napisałam, to co na początku mnie irytowało i drażniło (nawet zastanawiałam się, czy nie odłożyć tej książki na później lub w ogóle), w miarę czytania stało się logiczne i wręcz potrzebne, abyśmy zrozumieli pewne zachowania, przeanalizowali je i zrozumieli. Jednym wybaczamy, innym nie. Tak, jak w życiu są rzeczy niewybaczalne i Karolina znowu nam udowodniła, że potrafi targnąć naszymi emocjami i pokazać świat z dwóch stron. Z jednej czuły i kochający i z drugiej, ten brutalny i bezwzględny.

Nie mogę się doczekać tego, co mnie czeka w następnej książce:)

Tak, kolejna książka, już nie wyzwanie, a przyjemność z czytania. Wciągnęłam się w Karolinę i tworzone przez nią światy. Co najbardziej lubię w jej książkach, to to, że nic nie jest zero jedynkowe. Musimy myśleć, kombinować i przede wszystkim weryfikować swoje zdanie o bohaterach, ponieważ...

Rozwiń

Zwiń

Jak to jest możliwe, że napisawszy tyle książek Stephen King, jest niezmiennie niekwestionowanym arcymistrzem słowa. Prawie każda jego książka to małe arcydzieło, od którego nie można się oderwać, a autor potrafi tak manipulować naszymi uczuciami, że nieustannie jesteśmy zdumieni, jak bardzo na te manipulacje jesteśmy podatni.

Billy Summers, snajper, były wojskowy, który uczestniczył w wojnie w Iraku, obecnie jest mordercą na zlecenie. Billy eliminuje złych ludzi, którzy mają za sobą ogromne przewiny. Nie tyka ludzi dobrych. Właśnie przyjął ostatnie swoje zlecenie w życiu, a potem przechodzi na ciepłą emeryturkę. Na konto wpłynęło 500 tys. dolarów z obiecanych dwóch milionów i Billy zaczyna przygotowania. Właśnie. Bo Billy, aby wykonać zlecenie, musi się drobiazgowo przygotować. Wynająć dom lub mieszkanie (może dwa lub trzy), przybrać kilka nowych osobowości i zacząć wcielać się w osoby, których tożsamość stworzył.

Jakie to musi być męczące, pamiętać kim się jest z zawodu, który telefon jest której osoby, gdzie się mieszka i jakich ma się sąsiadów. Ja czasami się gubię w swoim jednym życiu, a co dopiero, gdybym miała ich odgrywać dwa, czy też trzy.

Nasz bohater jest jednak mistrzem. Przewiduje wszystko, ma zaplanowany każdy detal, wszystko ma opracowane do najdrobniejszych szczegółów. A jednak...

Wszystko bierze w łeb po wykonanej akcji, gdyż Billy nie przewidział, iż z łowcy, stanie się zwierzyną łowną. Musi się ukrywać i przeczekać najgorszy moment, najintensywniejszych poszukiwań, aby potem zwiać. Będąc w swojej kryjówce, poznaje Alice. Młodą studentkę, która trafia do niego... z ulicy. Dosłownie. Billy zbiera ją rozsypana na kawałki i od tego momentu w ich życie zakrada się coś nowego. Coś namacalnego, a jednak ulotnego. Rozumieją się bez słów, oboje powierzają sobie swoje życia i tajemnice. Magia.

Stephen King, jak nikt inny potrafi manipulować naszymi uczuciami i osądami. Oczywiste jest, że nasz bohater jest mordercą, więc powinien pójść do więzienia i odsiedzieć dożywocie, za wszystkie zabójstwa. Tyle że. My nie chcemy go do tego więzienia wsadzić. My się zastanawiamy. Zawstydza to nas, bo gubimy się w naszych rozmyślaniach nad prawością i praworządnością, a jednak kibicujemy bohaterowi i jego nowo poznanej przyjaciółce.

Końcówka książki może przyprawić o taki smutek, że aż jesteśmy źli na autora, za taki obrót sprawy. A jednak jest on logiczny i konsekwentny. Dlatego uważam Kinga za arcymistrza uwodzenia nas słowem. Przyjemność czytania.

Jak to jest możliwe, że napisawszy tyle książek Stephen King, jest niezmiennie niekwestionowanym arcymistrzem słowa. Prawie każda jego książka to małe arcydzieło, od którego nie można się oderwać, a autor potrafi tak manipulować naszymi uczuciami, że nieustannie jesteśmy zdumieni, jak bard...

Rozwiń

Zwiń

Wczesny poranek, ludzie zaspani jadą do pracy. Tramwaj zatłoczony do granic i w pewnym momencie wszystko jest nie tak. Zgrzyt, pisk hamulców, zakręt i huk. Tramwaj wypada z torów i sunie po jezdni. Kilkadziesiąt ton stali, której nikt ani nic nie jest w stanie zatrzymać. Cisza, którą po chwili zagłusza krzyk rannych i cisza tych, którzy już nigdy nic nie powiedzą.

Ta tragedia wydarzyła się w 1967 roku 7 grudnia w Szczecinie. To właśnie tę historię, autor wybrał na tło swojej książki, która oprócz tego wydarzenia, pozostaje fikcją literacką.

Śledztwo prowadzi specjalna ekipa, powołana przez władze. Ich poczynania są tajne. Do grupy zostają dołączeni Ugne Galant, który po śmierci swojego przyjaciela, dalej nie może dojść do siebie, a także Barbara, która również wiele wycierpiała przez poprzednie dochodzenie. Oboje muszą stawić czoła, nie tylko wielkiej tragedii, w której zginęło kilkanaście osób, a kilkadziesiąt zostało rannych, ale przede wszystkim, osobistym demonom.

Od początku im nie idzie, mają wrażenie, iż są inwigilowani (co oczywiście w latach sześćdziesiątych było normą). Cenzura blokuje wszelkie artykuły na temat wypadku, a wszyscy jakby nabrali wody w usta.

Galant wraz z ekipą, próbują dotrzeć do osób, które były świadkami tego wydarzenia, niestety nie mają możliwości z nimi porozmawiać, gdyż wszyscy oni giną w tajemniczych okolicznościach. Dla pracujących nad tą sprawą, wiadome jest, iż ktoś bardzo nie chce, aby prawda ujrzała światło dzienne. Dla Galanta jest to tym większy sygnał, iż koniecznie musi dokopać się do prawdy, nawet jeśli miałby poświęcić swoje życie.

Co najbardziej lubię w książkach Przemysława Kowalewskiego. Po pierwsze poznaję historię Szczecina. Na podstawie faktycznych wydarzeń, autor tworzy fantastyczne kryminały, które nie dość, że trzymają w napięciu od początku do końca, to jeszcze pokazują prawdziwą twarz lat powojennych (lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte, kiedy w Polsce rządziła komuna i każdy mógł, a właściwie był sprawdzany i kontrolowany, jeśli ktokolwiek wychwycił podejrzane zachowania. A kapusi nie brakowało. Oj nie)

Akcja z chwili na chwilę staje się coraz bardziej napięta, a my nie wiemy, kto kłamie, kto spiskuje i kto stał za wydarzeniami. A osób wytypowanych jest wiele, od rządzących, po osoby działające w imieniu Boga... Na pozór nic nie powinno mieć wspólnego mianownika, a jednak poznając historię, zagłębiając się w nią, poznajemy te niesamowite zawiłości, dla wielu tak niezrozumiałe dzisiaj.

Szanuję bardzo autora, za tę wnikliwość i przemycanie historii Polski w swoich kryminałach. Połączyć te dwie rzeczy, to naprawdę sztuka, a autorowi udaje się ona przez wielkie SZ.

Wczesny poranek, ludzie zaspani jadą do pracy. Tramwaj zatłoczony do granic i w pewnym momencie wszystko jest nie tak. Zgrzyt, pisk hamulców, zakręt i huk. Tramwaj wypada z torów i sunie po jezdni. Kilkadziesiąt ton stali, której nikt ani nic nie jest w stanie zatrzymać. Cisza, którą po ch...

Rozwiń

Zwiń

Jak bardzo czekacie na książki Mieczysława Gorzki? Ze zniecierpliwieniem? Obojętnie? Z ogromnym oczekiwaniem? Mogłabym wymienić wszystkie odpowiedzi i dać trzy razy TAK.

Książka nie jest kontynuacją serii o Zakrzewskim "Cienie przeszłości". Stanowi osobną część, choć mamy w niej wiele nawiązań i dobrze by było znać wszystkie książki Pana Mieczysława, choćby z samej przyjemności czytania.

Zakrzewski dostaje w nocy informację, iż jego dawny kolega z pracy "Parol", został zastrzelony. Jedzie na miejsce zdarzenia i chwilę później kontaktuje się z nim tajemnicza osoba, która informuje nadkomisarza, iż postanowiła zostać jego aniołem stróżem i będzie eliminować wszystkich z jego otoczenia, którzy są mu nieprzychylni. Tu może skóra ścierpnąć, gdyż każdy z nas ma kogoś, z kim nie jest nam po drodze, a Zakrzewski to już z niejednym ma zadrę.

W mieście pojawia się Julita Skowrońska, dziennikarka, która była na piedestale, spadła z niego boleśnie i postanowiła ponownie wspiąć się na samą górę. Ma swoje dojścia i jest doskonale zorientowana we wszystkich śledztwach, ale ona skupia się tylko na jednym, które pewnie będzie najbardziej medialne.
Julita zaczyna własne śledztwo, a to doprowadza do tego, iż morderca zaczyna interesować się również nią.

Zakrzewski zostaje odsunięty od śledztwa, ale nie byłby sobą, gdyby nie poszedł własnymi tropami i nie zaczął szukać mordercy na własną rękę. Ponieważ on ma również swoje wtyki, a do tego ma niesamowity zmysł orientacji, szybko spostrzega, iż pewne dziennikarka depcze mu po piętach. Ich drogi się schodzą i oboje postanawiają połączyć swoje siły i razem doprowadzić do ujęcia sprawcy.

Tymczasem w jednej z wrocławskich hurtowni dochodzi do napadu, podczas którego ginie człowiek. Pozornie niezwiązana sprawa z nadkomisarzem, okazuje się kluczowa...

Pojawia się również on, człowiek, który może być mordercą, może być również pokrzywdzonym, może być przypadkową osobą. Nie wiemy tego na pewno, bo choć dostajemy parę wskazówek, to nie są one jasne do końca. Jednak na pewno ta osoba, wprowadza do książki tę niesamowitą nutkę niepewności, którą autor tak zawsze umiejętnie wplata i wodzi nas za nos, potęgując napięcie.

Książka nieodkładalna, doskonała. Może i jest troszkę za dużo rozkminek Zakrzewskiego i jego rozmyślań, ale to oznacza, że nasz bohater dojrzewa do pewnych decyzji i stara się zmienić swój światopogląd. W końcu nie jest już sam, a to zawsze do czegoś zobowiązuje ;)

Jak bardzo czekacie na książki Mieczysława Gorzki? Ze zniecierpliwieniem? Obojętnie? Z ogromnym oczekiwaniem? Mogłabym wymienić wszystkie odpowiedzi i dać trzy razy TAK.

Książka nie jest kontynuacją serii o Zakrzewskim "Cienie przeszłości". Stanowi osobną część, choć mamy w niej...

Rozwiń

Zwiń

Kolejna, szósta już z cyklu Igor Brudny. Ja po książki Przemysława Piotrowskiego sięgam z zamkniętymi oczami, biorę, przywłaszczam, nie pożyczam i się nie dzielę. Serio.
Nie ma znaczenia, co autor napisze, a serię z Igorem czytam nałogowo. Nie wspomnę tutaj o okładkach, które są spektakularne i doskonałe. I tu nie sposób nie wspomnieć o Piotrze Cieślińskim, który wykonał projekt. Sztos.

Dobra, ale o samym Brudnym. Igor ucieka w Bieszczady, aby tam odnaleźć wewnętrzny spokój, po ostatnich wydarzeniach. Ma chałupkę na polanie, jedynym sąsiadem jest smolarz Wanzreich, który jest takim samym odludkiem jak Brudny i stroni od ludzi, jak tylko może.

Pewnego dnia, spokój policjanta, zaburzają dwie młode dziewczyny, które muszą podładować swoje komórki. Igor niechętnie, lecz je wpuszcza. Kiedy opuszczają jego dom, oddycha z ulgą i może spokojnie dalej wieść pustelnicze życie. Niestety na drugi dzień dowiaduje się, iż obie zostały bardzo brutalnie zamordowane. Zaczyna się nagonka, aby jak najszybciej znaleźć sprawcę. Miejscowa policja bardzo szybko typuje mordercę i zamyka go w areszcie. Jest tylko jeden problem... Brudny. I właśnie on czuje nosem, że coś mu się nie zgadza i śmierdzi na odległość. Wiadomo, że jak Igorowi coś nie pasuje, oznacza to, iż na bank będzie drążył temat i nie odpuści, dopóki nie zepnie wszystkich faktów i nie złapie właściwej osoby.

Wykonuje jeden telefon i dzięki temu dołącza do śledztwa. Czy miejscowi cieszą się z tego faktu? Absolutnie nie. Wiedzą, że od tego momentu, wszystkie tajemnice, które skrzętnie grzebali przez kilkadziesiąt lat, mogą ujrzeć światło dzienne, powstać z popiołów.

Zaczyna się dla obydwu stron walka z czasem. Dla Igora, aby odnaleźć mordercę, dla mordercy, aby nikt nie dowiedział się, kim jest. Tym samym życie policjanta nie po raz pierwszy jest ogromnie zagrożone.

Książka mroczna, duszna, ciemna. Do takich przyzwyczaił nas autor. Czytając, dostajemy sceny tak brutalne i tak namacalne, że zaglądamy przez ramię, czy nikt za nami nie stoi. Czasami mamy odruchy wymiotne, bo autor nie lubi półśrodków. O nie. Choć tym razem....

Muszę przyznać, iż ta część jest wielce łagodniejsza, aż musiałabym stwierdzić, że nie do końca w stylu Przemysława. Czy przez to gorsza? Nie, absolutnie nie. Dostajemy historię z piekła rodem, gdzie ludzie kryją siebie nawzajem i wiedzą, że to stało się w Bieszczadach, zostaje tam na zawsze pogrzebane.

Pisarz dostarczył nam też odrobinę historii Polski i jej wpływów na pewne wydarzenia. Zabrał nas w lata powojenne, a także w lata sześćdziesiąte. Na tyle ciekawe tematy, że można poczytać i doczytać (dla młodych, którzy mogliby dzięki temu poznać bardziej pewne fakty. Polecam).

Książka kompletna, doskonała i pomimo łagodniejszej natury Igora, dalej wstrząsająca i niepozwalająca przejść obojętnie.

Kolejna, szósta już z cyklu Igor Brudny. Ja po książki Przemysława Piotrowskiego sięgam z zamkniętymi oczami, biorę, przywłaszczam, nie pożyczam i się nie dzielę. Serio.
Nie ma znaczenia, co autor napisze, a serię z Igorem czytam nałogowo. Nie wspomnę tutaj o okładkach, które są spektakul...

Rozwiń

Zwiń

Powiedzieć, że jestem uzależniona od książek Karoliny, to jakby nic nie powiedzieć. Postanowiłam czytać jedną książkę autorki miesięcznie. Dozować sobie przyjemność, w którą przemieniłam wyzwanie tegoroczne. Teraz wypatruję nowego miesiąca, aby móc zagłębić się w kolejną historię i zgadywać, kto zabił, kto był winny, kogo podejrzewaliśmy niesłusznie, a kto wzbudził w nas największe emocje.

Tym razem poznajemy historię trzech osób, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego, jednakże na przestrzeni lat okazuje się, iż ich drogi zbiegają się w jedną, choć nie tego pragnęli. Natan mieszka wraz ze swoją żoną Margo w Hiszpanii. Ich życie jest prawie doskonałe, do momentu kiedy mężczyzna dowiaduje się, iż zmarł jego ojciec i musi wrócić do Polski, aby załatwić swoje sprawy. Żona upiera się, aby jechać z nim i już po paru minutach pobytu w rodzinnej miejscowości męża, zdaje sobie sprawę, iż ta podróż będzie jedną z najcięższych w jej życiu, a już na pewno, jedną z bardziej makabrycznych.

Zbyszek, historia sprzed lat. Kochający mąż oczekujący wraz ze swoją żoną Anną na pierwsze dziecko. Policjant, który nie ma przeszłości, nie chleje. Wraca do domu każdego dnia i tuli swoją żonę, dziękując za tak udane życie. To udane życie burzy przyjaźń z nowo przybyłym policjantem, który prosi go o pomoc. Jego żona bardzo poważnie choruje i potrzebuje opieki specjalisty. Zbyszek nie za bardzo chce się mieszać w sprawy innych, ale Anna angażuje się całą sobą i wkrótce, może to spowodować wiele komplikacji.

Marcin, czasy współczesne. Wychodzi z więzienia po 25 latach. Odbył tam wyrok za morderstwo. Czy słusznie??? Czy może mieć żal do systemu? Czy jego lata były zmarnowane? A może ktoś go nienawidził?

Autorka jak zwykle doskonale manewruje historiami i przeskakuje od jednej do drugiej, pokazując nam coraz więcej. Im bardziej się zagłębiamy, tym bardziej otwieramy oczy ze zdumienia. Nasi bohaterowie powracają do przeszłości, rozdrapując zabliźnione rany, aby móc wyjaśnić to, co zostało już dawno pogrzebane.

Karolina poruszyła temat bardzo okrutnej choroby, jaką jest CHAD, czyli Choroba Afektywna Dwubiegunowa. Przyznam, iż mnie to zszokowało, bo na temat tej choroby w Polsce stanowczo się za mało mówi, a tak się składa, że osoba z mojego bardzo bliskiego otoczenia, choruje na tę, jakże wyniszczającą chorobę. Przegadałam z autorką sporo na ten temat i obie doszłyśmy do wniosku, że wsparcie rodziny i najbliższych, jest jednym z najważniejszych czynników, które powodują u chorego wyciszenie i większą stabilność. Tę prawdę i walkę Zbyszka o swoją żonę, wyczytacie w historii, która nie jest oczywista.

Karolina, jak zwykle tak nami manewrowała, tak nas zwodziła, że ostatnie strony są szokiem i zawsze czytam je z niedowierzaniem. Potem zaś czytam "No przestań, przecież zostawiłam tam milion tropów?? Nie znalazłaś ich??". No nie. Nigdy ich nie znajduję, dlatego tak bardzo lubię książki pisarki i tak chętnie po nie sięgam.

Powiedzieć, że jestem uzależniona od książek Karoliny, to jakby nic nie powiedzieć. Postanowiłam czytać jedną książkę autorki miesięcznie. Dozować sobie przyjemność, w którą przemieniłam wyzwanie tegoroczne. Teraz wypatruję nowego miesiąca, aby móc zagłębić się w kolejną historię i zgadywa...

Rozwiń

Zwiń

Czy dałam się porwać ogólnoświatowej histerii?? Oczywiście, że tak. Jestem nieuleczalną książkoholiczką, na którą książki działają, jak na koty kocimiętka. Nie potrafię się oprzeć i niestety czasami doprowadza mnie to do zguby tak jak tym razem.
Oj czekałam na drugą część, zachwycając się projektem okładki, które wydawnictwo Filia wrzuciło wcześniej na swoje social media. Naczytałam się, jakie to będzie dobre i wspaniałe. Naoglądałam się filmów, gdzie recenzenci tulili książkę, jak największy skarb, mówiąc, że mowę im odjęło od tej doskonałości. Oj naczekałam się. W końcu kupiłam tę, jakże cudownie wydaną pozycję (bo tego nie można jej odmówić. Okładka jest fenomenalna, barwione brzegi. No bajka). Cena mnie zwaliła z nóg, ale w końcu nie muszę jeść szynki i zapłaciłam milion monet, aby mieć ją u siebie.
Już tak po kilkudziesięciu stronach, zaczęłam narzekać, że to chyba jednak nie jest to, po kolejnych kilkudziesięciu stwierdziłam, że skończę, tylko ze względu na hajs, jaki na nią poszedł.
Historia naprawdę jest ciekawa. Violet może spędzać czas ze swoim bratem i napawać się radością, iż ten żyje. Cała drużyna musi jednak wrócić do Uczelni w Basgiath i nie wiadomo, jak to się dla nich skończy. A może być różnie. Na szczęście po powrocie nie dochodzi do najgorszego i Sorrengail zaczyna bardzo wyczerpujące szkolenie, które może wydrenować ją do końca. Sprawcą i największym wrogiem w uczelni, stał się dla niej major Varrish, który bardzo chętnie pozbyłby się młodej adeptki. Violet robi wszystko, aby uchronić nie tylko mężczyznę, którego kocha, ale też cały kontynent i swoich przyjaciół. Jej determinacja i hardość ducha, jest naprawdę godna pozazdroszczenia. Takiego bohatera oczekujemy, z takim się utożsamiamy i wielbimy go. A jeśli ten bohater ma jeszcze do tego dwa smoki, z czego jeden jest jednym z najbardziej przerażających, a drugi jest najbardziej wyjątkowy, to sukces gwarantowany. ALE......
Co stało się w pisarskim świecie, iż aby sprzedać książkę, musi ona ociekać seksem i to wszelkiego rodzaju. Dlaczego świat poszedł w kierunku, kiedy z seksu zrobiliśmy towar i to legalny, a zniszczyliśmy tajemnicę i te domysły, które powodowały, iż nasza wyobraźnia szalała. Dlaczego nasi bohaterowie muszą się gzić, jak norki w każdej minucie (po bitwie, przed bitwą, nienawidząc się, kochając). Do tego dochodzi nieustające się samobiczowanie bohaterki o wszystko. Obwinianie się o każdy czyn, nawet jeśli nie ona go popełniła. Jest to niezmiernie frustrujące i całkowicie wyczerpujące, a do tego nie sprawia radości.
Mnie ta książka wymęczyła, umordowała wręcz. Teraz pojawia się pytanie, czy ona była tak naprawdę skierowana do mnie, kobiety po 50 i na pewno mogę stwierdzić, że nie. Nie jestem poszukiwanym odbiorcą. Nie jestem tak zwaną grupą docelową. I dobrze. Nie muszę. Mogę mieć odmienne zdanie i nie muszę lecieć za tłumem.
Szkoda, bo dla mnie ta historia ma ogromny potencjał i gdyby wyciąć z niej kilkadziesiąt scen, dostalibyśmy fantastyczne fantasy, w którym jest wszystko, co tak niezmiennie w tym gatunku kochamy.

Czy dałam się porwać ogólnoświatowej histerii?? Oczywiście, że tak. Jestem nieuleczalną książkoholiczką, na którą książki działają, jak na koty kocimiętka. Nie potrafię się oprzeć i niestety czasami doprowadza mnie to do zguby tak jak tym razem.
Oj czekałam na drugą część, zachwycając się ...

Rozwiń

Zwiń