Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy zdarzyło się wam, drodzy czytelnicy, sięgać po literaturę rumuńską? Jeśli mieliście już z nią styczność, być może uświadomiła wam ona, jak pogmatwana i trudna pozostaje historia tego kraju. Przyznać muszę, że mam w tym zakresie sporo do nadrobienia, ale czegokolwiek nie czytam, zawsze okazuje się to ciekawe i intrygujące. Nie inaczej było w przypadku "Dzieci nocy", autorstwa dziennikarza śledczego Paula Kenyona.

Sądzę, że wielu osobom, którzy słyszą o Rumunii, przychodzi od razu na myśl nazwisko Drakuli. Jeśli mowa o wspomnianej przed chwilą książce, ów trop będzie jak najbardziej słuszny, gdyż Paul Kenyon wprowadza nas w świat dwóch najbardziej znanych rumuńskich wampirów historii: Włada Palownika oraz Nicolae Ceaușescu. Oczywiście dzieje Rumunii to nie tylko oni, lecz to właśnie ich działalność w niezaprzeczalny i okrutny sposób naznaczyła losy tej krainy.

Dan Simmons akcję powieści "Dzieci nocy" umieszcza w rządzonej przez Ceaușescu Rumunii. W kraju, gdzie wprowadzono całkowity zakaz aborcji, sierocińce są przepełnione zabiedzonymi, często chorymi na AIDS dziećmi. Fikcja bywa niestety czasem o wiele straszniejsza niż rzeczywistość, dlatego książkę Kenyona czyta się niekiedy jak powieść grozy.

Pasjonująca to lektura, nie da się ukryć. Wprawdzie historia Rumunii ma też swoje jaśniejsze momenty, jak panowanie królowej Marii, lecz to opowieść o mrokach dziejów wciąga najbardziej. Lektura "Dzieci nocy" uświadamia po raz kolejny, iż za maską wszechwładnego zła kryje się często głupota, rozpasanie i próżność. Mowa oczywiście o Ceaușescu, bo na krwiożerczego Włada Palownika zapewne spojrzymy po przeczytaniu książki Kenyona nieco przychylniejszym okiem.

Jeśli chcielibyście poznać historię Rumunii, "Dzieci nocy" mogą okazać się pozycją idealną. Wprawdzie autor bardziej skupia się na losach jednostek, rządzących krajem, lecz podobny sposób narracji ma swoje oczywiste plusy. Dzięki temu jego opowieść trzyma w napięciu, momentami wzrusza, czasem śmieszy, a jeszcze częściej przeraża.

Podsumowując, "Dzieci nocy" to naprawdę pouczająca lektura i warto mieć ją na swojej półce.

Czy zdarzyło się wam, drodzy czytelnicy, sięgać po literaturę rumuńską? Jeśli mieliście już z nią styczność, być może uświadomiła wam ona, jak pogmatwana i trudna pozostaje historia tego kraju. Przyznać muszę, że mam w tym zakresie sporo do nadrobienia, ale czegokolwiek nie czytam, zawsze okazuje się to ciekawe i intrygujące. Nie inaczej było w przypadku "Dzieci...

Bardzo długo Trylogia Ryfterów była niedostępna w sprzedaży, dlatego zapewne wielu miłośników Petera Wattsa ucieszyła perspektywa jej wznowienia. Ja byłam dość niecierpliwa, więc napisaną w 1999 roku powieść przesłuchałam najpierw w audiobooku, lecz nie zmieniło to mojej chęci posiadania jej w wersji papierowej. Niedługo w serii wymiary pojawi się kolejna część trylogii, czyli "Wir", warto zatem wspomnieć o jednej z najlepszych książek Wattsa.

Są dwie książki autorka, które zrobiły na mnie największe wrażenie. "Rozgwiazda" pozostaje jedną z nich, drugą jest "Ślepowidzenie". Co decyduje o ich wyjątkowości? Przede wszystkim klimat opowieści, przepełniony grozą, mrokiem i niedopowiedzeniem. Atmosfera lęku, wywoływana przez świadomość upośledzenie ludzkich zmysłów, pewne niedoskonałości wpisane w człowieczą naturę, a także konfrontacja z bezmiarem, głębią.

Głębia. Według naukowców głębiny oceanów są słabiej zbadane niż kosmos. Nic dziwnego więc,że eksploracja tych terenów okazała się świetnym pomysłem na powieść science fiction. W "Rozgwieździe" Watts przenosi nas na na Grzbiet Juan de Fuca, gdzie wybudowana został sieć podwodnych baz, mających pozyskiwać energię geotermalną. Całą operacją kieruje potężna korporacja, zatrudniająca ryfterów - zmodyfikowanych ludzi, potrafiących znieść olbrzymie ciśnienia i wahania temperatury, panujące pod wodą.

Sęk w tym, iż owymi wybrańcami, zdolnymi do przetrwania we wrogim środowisku, są jednostki cierpiące na poważne problemy i zaburzenia psychiczne. Lenie Clarke, kobieta będąca w młodości wykorzystywana seksualne, znajduje się w centrum naszej uwagi i to jej oczami patrzymy na podwodny świat. Przepełniona lękiem i gniewem osoba, pałająca niechęcią do jakiegokolwiek kontaktu z drugim człowiekiem, musi zmierzyć się z tym, co niepojęte i nieodgadnione.

Być może konstrukcja psychiczna bohaterów nie jest najmocniejszą stroną powieści. Watts pozostaje jednak pisarzem, stawiającym pytania o kondycję ludzkości, jej przyszłość w obliczu nieprzewidzianych zagrożeń. Czy żeby zapobiec Apokalipsie można poświęcić jednostkę, setkę czy milion osób? Podobno śmierć jednostki postrzegamy jako tragedię, a miliona jako zwykłą statystykę.

"Rozgwiazda" okazała się książką, która zachwyciła mnie swoim klaustrofobicznym, mrocznym klimatem. To jedna z pozycji, jaką każdy miłośnik dobrego science fiction znać powinien. Jeśli jeszcze jej nie czytaliście, po raz kolejny gorąco wam ją polecam.

Bardzo długo Trylogia Ryfterów była niedostępna w sprzedaży, dlatego zapewne wielu miłośników Petera Wattsa ucieszyła perspektywa jej wznowienia. Ja byłam dość niecierpliwa, więc napisaną w 1999 roku powieść przesłuchałam najpierw w audiobooku, lecz nie zmieniło to mojej chęci posiadania jej w wersji papierowej. Niedługo w serii wymiary pojawi się kolejna część trylogii,...

Lektura książek, takich jak "Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci" czy "Strup. Hiszpania rozdrapuje rany", utwierdza mnie w przekonaniu, iż historia owego pięknego kraju jest wyjątkowo trudna i pełna niezagojonych, jątrzących się ran. Trudno do podobnych wniosków dojść, kiedy podczas kilkudniowej wycieczki do Barcelony czy Valencii, zwiedza się piękne, tonące w słońcu miasta. Udaję się więc w podróże literackie, żeby dotrzeć tam, gdzie wzrok z pozoru nie sięga.

Layla Martínez zdecydowała w powieści grozy o nawiedzonym domu przemycić prawdę na temat trudnych dziejów swej ojczyzny. Jeśli spojrzymy na okładkę, widzimy rozpadający się, stary budynek. Taki jest właśnie dom z "Kornika", zamieszkiwany przez dwie główne bohaterki: babkę i wnuczkę. Tą samą przestrzeń okupują zarówno żywi, jak i zmarli, będący cieniami pozornie nieobecnymi, ale stale wpływającymi na bieg dziejów.

Odnoszę wrażenie, że to gniew pozostaje głównym bohaterem opowieści. W jednym z wywiadów autorka wspomina, iż "w czasach dyktatury rodziny sympatyków Franco wzbogaciły się, częściowo na przymusowej pracy więźniów politycznych, częściowo na rabunku ich ziemi i własności. Te rodziny pozostają bogate do dzisiaj, a ich dzieci i wnuki cały czas są aktywne w polityce i sądownictwie".

Layla Martínez dochodzi do wniosku, że w Hiszpanii nie rozliczono dawnych krzywd, dlatego jej kraj w dalszym ciągu żyje w więzieniu starych traum, które nadal pod postacią duchów nawiedzają kolejne pokolenia. Są one niczym tytułowy kornik, drążący dusze Hiszpanów.

Jak udało się autorce ową wielką historię przemycić do historii małej? Opowieść babki i wnuczki jest pełna niedopowiedzeń, niedomówień, pozostaje porozbijana niczym potłuczone naczynie. Czytelnik sam musi zdecydować, w co wierzy, a co wydaje mu się zmyśleniem. Podobny sposób narracji wprowadza do utwory atmosferę lęku i niepewności.

"Kornik" to bardzo krótka, ale niełatwa lektura. Opowieść o wielkich krzywdach i pragnieniu zemsty wyprowadza czytelnika z jego strefy komfortu, uwiera niczym zepsuty ząb. Być może takie było zamierzenie autorki, ale z pewnością nie jest to lekkie i przyjemne czytadło, jakie zabralibyśmy w czasie wakacji na plażę.

Mimo wszystko książkę polecam tym czytelnikom, którzy wolą konfrontację z trudnymi tematami, serwowanymi w nieoczywisty, pełen niedopowiedzeń i skłaniający do refleksji sposób.

Lektura książek, takich jak "Ciałko. Hiszpania kradnie swoje dzieci" czy "Strup. Hiszpania rozdrapuje rany", utwierdza mnie w przekonaniu, iż historia owego pięknego kraju jest wyjątkowo trudna i pełna niezagojonych, jątrzących się ran. Trudno do podobnych wniosków dojść, kiedy podczas kilkudniowej wycieczki do Barcelony czy Valencii, zwiedza się piękne, tonące w słońcu...