Główne bohaterki – Malwina Pędziwiatr i Eliza Barnaba – to pochodzące z Kraśnika panie po pięćdziesiątce. Postanawiają spędzić święta wielkanocne poza domem. Wybór pada na prywatną kwaterę w Krukielnikach (fikcyjna wieś umiejscowiona przez autorkę w okolicach Giżycka). Kiedy docierają na miejsce, okazuje się, że nie spełnia ona oczekiwań przyjaciółek. Co gorsza, w przydomowym ogrodzie stoi kiczowaty gipsowy krasnal, który – całkiem słusznie – napawa Malwinę odrazą, a wystrój wnętrza samego budynku jest równie obrzydliwy. Wkrótce okazuje się, że gospodyni tego dziwnego domostwa, „wdowa po nieboszczyku” [s. 20], potrafiłaby zamęczyć swymi opowiadaniami nawet najcierpliwszą osobę. Tutaj czara goryczy już się przelewa, a jedynym wyjściem dla naszych bohaterek jest pośpieszny odjazd w kierunku pensjonatu „Olszynka” z nadzieją, że tam jakimś cudem będzie wolny pokój.

Malwina i Eliza mają to szczęście. Mają też pecha: w pokoju czeka na nich przykra niespodzianka w postaci zwłok, nad którymi unosi się zapach bergamotki. Dla naszych bohaterek nie jest to powód do opuszczenia pensjonatu – najwyraźniej ogrodowa durnostojka jest gorsza od trupa w szafie. Przyjaciółki lubią kryminalne zagadki i od razu postanawiają poprowadzić własne śledztwo. Dzięki niemu poznajemy gości i pracowników pensjonatu, a także uroczą okolicę.

Intryga kryminalna jest całkiem zgrabna i przywodzi na myśl utwory Agathy Christie, do których zresztą w książce są nawiązania. Zamiast jednej wiekowej panny Marple mamy tutaj jednak aż dwie panie – i to w sile wieku – które dorównują jej przenikliwością i inteligencją. Bardzo mi to przypadło do gustu, bo wierzę, że dbając o siebie, dajemy sobie szansę na zachowanie wigoru i bystrego umysłu przez długie lata. Jeszcze bardziej widać to nawet w innej postaci: Seweryn Koziełło herbu Nowina, emerytowany architekt, w wieku 90+ prezentuje całkiem niezłą kondycję fizyczną i intelektualną.

Autorce udało się dobrze zróżnicować główne postacie, a każda z nich jest interesująca. Choć M.J. Kursa nie bawi się w moralizatorstwo, możemy też z treści książki wyłuskać niejedną naukę. W tle lekko rysują się ponadto historie romansowe, które pewnie spodobają się wielu czytelniczkom.
Humor powieści przypomina nieco Joannę Chmielewską, ale wywołuje raczej uśmiech niż salwy śmiechu. Książka nie zawiera drastycznych opisów zbrodni, a fabuła nie jest przesadnie skomplikowana, dlatego lektura staje się przyjemna i odprężająca.

Jeśli chcecie się zrelaksować przy całkiem dobrze napisanej komedii kryminalnej, nie wahajcie się sięgnąć po utwory Małgorzaty J. Kursy. Dla mnie na pewno nie było to ostatnie spotkanie z jej powieściami.

Aleksandra Dolęga