Po wydarzeniach kończących „Zniszcz mnie” Amy stara się jakoś dalej funkcjonować. I to właśnie słowo „jakoś” jest tu kluczowe. Powiedzmy sobie wprost – nie trzyma się ona najlepiej, a smutki zajada tonami słodkich gumowych miśków. Światełkiem w tunelu wydaje się nowa praca w prężnie działającej agencji reklamowej, którą nasza bohaterka dostaje niemalże cudem. Jednak gdy tylko przekracza próg biura swojego nowego szefa, okazuje się, że los po raz kolejny sobie z niej zadrwił i przyjdzie jej pracować z… Barrym. Czyli ostatnią osobą, na którą chciałaby patrzeć przez 8 godzin dziennie.

Jeśli po pierwszej części nie przyzwyczailiście się do nadzwyczajnych zbiegów okoliczności, jakie potrafi fundować czytelnikowi Anna Langner, to od razu was ostrzegam, że ta książka jest typową komedią pomyłek. Absurd goni absurd, ale jest to utrzymane w tak humorystycznej konwencji, że nie razi jakoś mocno między salwami śmiechu. Sarkazm dosłownie wylewa się ze stron. Sarkazm, ale i iście gimnazjalny humor – albo jak kto woli „śmieszki z seksów”, które rozbawią nawet najpoważniejszego czytelnika. Sama kilkukrotnie parsknęłam na głos śmiechem podczas lektury, choć zarzekałam się, że to nie humor dla mnie.

Jednak patrząc na „Napraw mnie” szerzej, dość szybko można dostrzec, że nie jest to tylko zabawna historia. To książka o potłuczonych ludziach, o radzeniu sobie z odrzuceniem, niechętnym wkraczaniu w dorosłość i próbach niezatracenia siebie w tych nowych okolicznościach.

„Patrzę na niego i tęsknię. Tęsknię za tym szalonym, beztroskim Barrym, którego portrety szkicowałam, gdy jeździł na desce. Za jego żartami i głupimi komentarzami. Tęsknię za tą naiwną Amy, stale z głową w chmurach, która gadała ze ślimakami i nosiła obciachowe kalosze. Byliśmy wtedy prawdziwi, nie wstydziliśmy się siebie i nie udawaliśmy kogoś lepszego” (s. 206).

Po pierwotnej wesołości bardzo szybko przypomniałam sobie, dlaczego pierwszą częścią chciałam rzucać o ścianę – znów zalały mnie te same emocje: frustracja, zirytowanie, gniew, niedowierzanie, złość… Lista jest długa, a wszystko przez zachowanie bohaterów, którym do szczęścia brakuje tak niewiele, a jednak pozostają ślepi na to, co mają na wyciągnięcie ręki.

Myślałam, że główną przyczyną nieszczęść bohaterów jest ich problem z komunikacją. Ale wiecie co? To nie wszystko – jak już sobie pogadali, okazało się, że do pakietu Anna Langner dorzuciła im jeszcze problemy z zaufaniem. Szczera rozmowa, choć potrzebna, nie zawsze wystarcza, i nasi bohaterowie są tego najlepszym przykładem. Jednak to nic przy zakończeniu, jakie zaserwowała nam autorka…

Przyznaję, książka ma w sobie coś poetyckiego, ale równocześnie ostatnie dwa rozdziały na nowo sprawiły, że miałam ochotę coś zniszczyć. Ale tego nie zrobiłam. Bo jednak, mimo wszystko, polubiłam tę historię i cieszę się, że miałam okazję ją poznać. To był prawdziwy rollercoaster emocji – od płaczu przez śmiech po zgrzytanie zębów. Przywiązałam się do niestandardowych bohaterów, o których trudno mi będzie zapomnieć, doceniam wszystkie bardzo obrazowe jedzeniowe metafory i… ślimaki, na które nigdy już nie spojrzę tak samo. A koszule w tukany jeszcze długo będą śniły mi się po nocach. Tak samo jak miecz He-Mana i wyciskarka do cytrusów. Musicie to przeczytać!

Katarzyna de Castellatti-Gotin