San Francisco – tam się zaczęło

Pierwszy Silent Book Club założyły dwie przyjaciółki: Guinevere de la Mare i Laura Gluhanich w 2012 roku w San Francisco. Lubiły spotykać się w różnych miejscach, siadać i czytać razem – każda swoją książkę. Jak mówiły w ubiegłym roku w amerykańskim National Public Radio – denerwowała je tradycyjna formuła klubów czytelników, więc wymyśliły własną. W ciągu ośmiu lat, na terenie 37 krajów powstało 285 takich klubów dla introwertyczek i introwertyków. Liczba ta stale rośnie. Najnowszy klub, jak można wnosić ze strony www, z której korzystają grupy członków SBC, powstał 16 października w miejscowości Esperance w Australii. Gdy otworzy się interaktywną mapkę zarejestrowanych grup widać, że pozbawione są ich, co nie dziwi – Antarktyda i co dziwi bardziej – Rosja. Idea „cichego czytania” przy filiżance kawy lub kubku herbaty krzewi się za to w tak egzotycznych z punktu widzenia europejskich i amerykańskich czytelników miejscach, jak: Mauritius, czy stolica Mongolii – Ułan Bator.

Polska odsłona – w sierpniu 2020 roku

Polski Silent Book Club założyła grupka byłych księgarzy. Wszystko zaczęło się od czterdziestopięciominutowych spotkań. Jak piszą na swojej stronie: „sesja czytelnicza składa się z minimum czterdziestu pięciu minut  wspólnego czytania w ciszy. Potem kto chce, idzie do domu lub przechodzi do części towarzyskiej. Nie narzucamy lektur, nie nalegamy na prowadzenie literackich dyskusji. W centrum naszego zainteresowania jest sam proces czytania. Do klubu może dołączyć KAŻDY. Nie prowadzimy zapisów, nie pobieramy składek, nie rozliczamy z obecności, nie mamy hierarchii ani regulaminów”. Jak mówi Agnieszka, pomysłodawczyni SBC Warszawa – czytania nie uznaje się za społeczne hobby, profile książkowe celują poza samo doświadczenie czytania. Idea SBC  jest pewnym odważnym stanięciem w poprzek temu trendowi. Do wprowadzenia w Warszawie żółtej, a później czerwonej strefy związanej z pandemią udały się cztery spotkania. Trzy ostatnie w klubokawiarni „Latawiec”.  Karolina – jedna z uczestniczek – pytana o powód, dla którego spędza raz w tygodniu kilkadziesiąt minut na cichym czytaniu książki w towarzystwie innych, odpowiada, trochę wymijająco: - Każdy z nas jest inny, każdy z nas miał inny powód. Wszystkich łączy pasja do książek.

 

 

 

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We’re entering month 7 of the global pandemic and reflecting on how it has changed us. #silentbookclub looks different now. In Torino and Toronto (pictured) readers gather in person, outside, safely distanced, with masks. In America, where Covid-19 has killed more than 200,000 people, most chapters are still meeting online, wearily. Many chapters have stepped back, while a dozen new outposts have cropped up. We are endlessly grateful for our volunteers who bring readers together week after week and month after month to share in the small joys of reading quietly together. These moments of calm, this oasis of acceptance, this willingness to let down your guard and do something that can feel a bit awkward and vulnerable, this friendly gathering of strangers, this is a reminder that there is something waiting for us on the other side of the pandemic. That a sense of community, open-mindedness, inclusion, curiosity is something to fight for. Not hate. Not division. Not authoritarianism. We reject an angry minority that spews hate, abuses power, and steals from the people while enriching themselves and their families. We are readers. We know fiction when we see it. We leave conspiracies to Dan Brown. We know where Cormac McCarthy’s Road ends, we witnessed Margaret Atwood’s Testaments. We reckon daily with Ibram X. Kendi’s teachings and follow Layla Saad’s path. We may read quietly but #wewillnotbesilent. Reading is an act of resistance. Silent Book Club around the world is more than 75,000 strong. We may not all agree on genres or politics, but we are united in our humanity. In our love of books. And in our belief that we can find common ground. Hold onto that. Fight for that. Vote for that. We will see you on the other side. . . . #readloudly #vote2020 #bookstagram #bookcommunity #readersofinstagram #bookthevote #rockthevote #resist #readriseresist

Post udostępniony przez Silent Book Club (@silentbookclub) Wrz 28, 2020 o 8:59 PDT

Pandemia – czy zagrozi idei SBC?

Jak podał w ubiegłym tygodniu „The Guardian”, od początku pandemii liczonego od marca 2020 roku na świecie powstało około trzydziestu nowych „klubów dla introwertyków”, jak często bywają określane Silent Book Clubs. Agnieszka, pomysłodawczyni SBC Warszawa twierdzi, że właśnie bardzo prosta idea, polegająca na wspólnym robieniu tego, co zainteresowani lubią, ma szansę na przetrwanie. Platformą spotkań stał się Whatsapp, który, co prawda kawiarni nie zastąpi, ale umożliwia zupełnie nowe formy działania. 

W ubiegły weekend warszawski klub uruchomił maraton czytania: od północy w piątek do północy w niedzielę. Jak opowiada Agnieszka, byli tacy, którzy siedzieli i czytali bez przerwy, inni między obowiązkami, jeszcze inni zaczęli dziesięć minut przed północą. Później wszyscy wymieniali się doświadczeniami z takiej właśnie formy obcowania z książką.

Na pytanie, czy traktują się, jako „polską grupę założycielską” pomysłodawczyni Silent Book Club Warszawa odpowiada, że na stronie www tłumaczą, po polsku, jaka jest idea klubów. Do tej pory nie nawiązała z nimi kontaktu żadna inna grupa z Polski, a oficjalna strona ruchu wykazuje w granicach naszego kraju funkcjonowanie, jako jedynego, SBC Warszawa. Niewykluczone jednak, że gdzieś działają jakieś grupy inspirowane „klubami introwertyków”.

Fotografia otwierająca: Polina Zimmerman / Pexels