Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Buszującego w zbożu" przeczytałam, przygotowując się do konkursu. Już wcześniej słyszałam o tej lekturze kilka ciekawych historii, w tym tę o zabójcy Lennona. Dlatego też książka zaintrygowała mnie, byłam ciekawa jej treści. Co sprawiło, że tak wiele się o niej słyszy, że figuruje w spisie lektur, że uważana jest za klasykę...?
Po przeczytaniu książki trudno mi odpowiedzieć na te pytania. Nie doszukałam się w niej szczególnych wartości, które czyniłyby ją wyjątkową. Był to zapis zbuntowanego młodego człowieka, może nieco zbyt wyolbrzymiony. Relacja chłopaka, który brzydził się światem dorosłych, do wielu spraw miał pogardliwe podejście. Gama jego emocji niemal w całości składa się z negatywnych uczuć. Chyba to wpływa na ogólne przytłoczenie i zmęczenie czytelnika. Obraz książki jest ponury i chociaż zawarto w nim przemyślenia chłopaka, które są w pewnym sensie istotne i chwilami trafne, to cała lektura niewiele wnosi do życia. Podsumowując, jestem zadowolona, że poznałam "Buszującego w zbożu", ale na pewno nie jest to książka, do której z utęsknieniem powracam myślami.

"Buszującego w zbożu" przeczytałam, przygotowując się do konkursu. Już wcześniej słyszałam o tej lekturze kilka ciekawych historii, w tym tę o zabójcy Lennona. Dlatego też książka zaintrygowała mnie, byłam ciekawa jej treści. Co sprawiło, że tak wiele się o niej słyszy, że figuruje w spisie lektur, że uważana jest za klasykę...?
Po przeczytaniu książki trudno mi...

Nie rozumiałam tej książki. Przeczytałam ją w jeden wieczór tylko dzięki jej bardzo niewielkiej objętości. W czasie lektury wytężałam umysł, by zrozumieć, co autorka chciała przekazać w danym zdaniu, opisie... Towarzyszyły mi mieszane uczucia, jednak... na końcu książki wzruszyłam się do łez.

Ciężko mi wystawić ocenę dla "Morfiny", z racji właśnie małego jej zrozumienia i sprzecznych emocji, które odczuwałam czytając ją. Dlatego też tego nie zrobię. Mogę o niej powiedzieć jedynie tyle, że jest zadziwiająca i... inna.

Nie rozumiałam tej książki. Przeczytałam ją w jeden wieczór tylko dzięki jej bardzo niewielkiej objętości. W czasie lektury wytężałam umysł, by zrozumieć, co autorka chciała przekazać w danym zdaniu, opisie... Towarzyszyły mi mieszane uczucia, jednak... na końcu książki wzruszyłam się do łez.

Ciężko mi wystawić ocenę dla "Morfiny", z racji właśnie małego jej zrozumienia i...

Każdego z nas spotykają w życiu takie chwile, w których na usta ciśnie się niewygodne pytanie: Dlaczego Bóg na to pozwala? Później przychodzą kolejne wątpliwości, aż w końcu bardzo łatwo jest nam kwestionować istnienie Ojca, do którego niegdyś z ufnością składaliśmy ręce. Co jeśli na nasze barki spadnie więcej bagażu smutku, niż jesteśmy w stanie udźwignąć...?

Mack, główny bohater książki, przeżył w swym życiu wstrząs, który zdecydowanie oddalił go od Boga. Pewnego dnia, zupełnie niespodziewanie, staje przed możliwością znalezienia odpowiedzi na dręczące go pytania. Czy skorzysta z danej mu szansy...? Jak bardzo jego pojęcie o Bogu odbiega od prawdy? Czemu tak łatwo przychodzi ludziom zaszufladkowanie Ojca jako starszego, siwego mężczyzny z długą brodą, a tak trudno jest o szczerą modlitwę...?

Książka niebanalna, pełna zwykłych, dręczących nas na co dzień pytań, a także trafnych, czasem zaskakujących odpowiedzi. Autor zadaje kłam panującym wśród nas sztywnym i jakże często fałszywym przekonaniom na temat Boga. Odważna, świetna lekcja. Dla osób w każdym wieku.

Każdego z nas spotykają w życiu takie chwile, w których na usta ciśnie się niewygodne pytanie: Dlaczego Bóg na to pozwala? Później przychodzą kolejne wątpliwości, aż w końcu bardzo łatwo jest nam kwestionować istnienie Ojca, do którego niegdyś z ufnością składaliśmy ręce. Co jeśli na nasze barki spadnie więcej bagażu smutku, niż jesteśmy w stanie udźwignąć...?

Mack, główny...