Nastoletni strumień świadomości, zapis emocji tak chaotyczny i poplątany, że pogubiłam się w tym wszystkim totalnie...może dlatego, że nastolatką byłam dawno, dawno temu. Bardziej wyczułam niż wydedukowałam z treści o co w tym wszystkim chodzi. Nie lubię takiego sposobu pisania i już.
I zgadzam się, że tę książkę można pokochać albo znienawidzić. Daleko mi do nienawiści, ale miłośniczką tej prozy nie zostałam.

Nastoletni strumień świadomości, zapis emocji tak chaotyczny i poplątany, że pogubiłam się w tym wszystkim totalnie...może dlatego, że nastolatką byłam dawno, dawno temu. Bardziej wyczułam niż wydedukowałam z treści o co w tym wszystkim chodzi. Nie lubię takiego sposobu pisania i już.
I zgadzam się, że tę książkę można pokochać albo znienawidzić. Daleko mi do nienawiści,...

Nie rozumiałam tej książki. Przeczytałam ją w jeden wieczór tylko dzięki jej bardzo niewielkiej objętości. W czasie lektury wytężałam umysł, by zrozumieć, co autorka chciała przekazać w danym zdaniu, opisie... Towarzyszyły mi mieszane uczucia, jednak... na końcu książki wzruszyłam się do łez.

Ciężko mi wystawić ocenę dla "Morfiny", z racji właśnie małego jej zrozumienia i sprzecznych emocji, które odczuwałam czytając ją. Dlatego też tego nie zrobię. Mogę o niej powiedzieć jedynie tyle, że jest zadziwiająca i... inna.

Nie rozumiałam tej książki. Przeczytałam ją w jeden wieczór tylko dzięki jej bardzo niewielkiej objętości. W czasie lektury wytężałam umysł, by zrozumieć, co autorka chciała przekazać w danym zdaniu, opisie... Towarzyszyły mi mieszane uczucia, jednak... na końcu książki wzruszyłam się do łez.

Ciężko mi wystawić ocenę dla "Morfiny", z racji właśnie małego jej zrozumienia i...

Trochę dziwna książka, nie zrozumiałam jej. Mimo wszystko mam wiele fragmentów,które spodobały mi się.

Trochę dziwna książka, nie zrozumiałam jej. Mimo wszystko mam wiele fragmentów,które spodobały mi się.

Szczupła książeczka, licząca sobie siedemdziesiąt stron to debiut literacki Melisy Kuźniar.
Jest monologiem, płynącym z nastoletniej duszy żyjącej emocjami.
Jest ich tak wiele, że przypominały mi one balon napełniony wodą, z małym ujściem i emocjami wydobywającymi się pod ogromnym ciśnieniem.
Być może dobrze, że jest ona tak krótka, bowiem emocjonalność w tej książce jest tak bardzo wyraziście zarysowana, że większa ilość stron mogłaby się okazać męcząca. Prawdziwe potoki mocnych, ciężkich słów i stwierdzeń.
Autorka używa współczesnego, potocznego języka, który jest przeplatany różnego rodzaju nawiązaniami literackimi.

Jestem zdziwiona faktem, że udało mi się te książkę przeczytać, bo bardzo stronię od książek pisanych w takim stylu. Jednak dobrnęłam do końca i doszłam do wniosku, że efekt takiej stylizacji był zastosowany z jakiegoś konkretnego powodu. Wydaje mi się, że udanie, chociaż nie mam żadnych wątpliwości co do tego, że nie jest to książka dla wszystkich.

Mam ogromne problemy z ocenieniem tej książki, bo nie mogę o niej powiedzieć "lubię ją". Doceniam, może nawet po części rozumiem, ale niewątpliwie jest to bardzo mocny obraz tego, co dzieje się w ludzkiej głowie. Bardzo oryginalny, wręcz egzotyczny przykład twórczości młodej osoby. "Morfina" intryguje i ciekawi, pozostaje tylko czekać, jak literackie losy autorki potoczą się dalej.

[Recenzja pochodzi z bloga http://www.moje-wysypisko.blogspot.com]

Szczupła książeczka, licząca sobie siedemdziesiąt stron to debiut literacki Melisy Kuźniar.
Jest monologiem, płynącym z nastoletniej duszy żyjącej emocjami.
Jest ich tak wiele, że przypominały mi one balon napełniony wodą, z małym ujściem i emocjami wydobywającymi się pod ogromnym ciśnieniem.
Być może dobrze, że jest ona tak krótka, bowiem emocjonalność w tej książce jest...

Biorąc książkę Melisy Kuźniar po raz pierwszy do ręki, pomyślałam, że będzie to krótka, niezobowiązująca historia jakich wiele. Luźne przemyślenia nastolatki czyli coś w sam raz dla popołudniowego zabicia czasu. Kiedy zaczęłam przenikać w treść, wyszło na jaw jak bardzo się myliłam.

Z każdą kolejną stroną byłam co raz bardziej zadziwiona, ale też zdezorientowana. Książka jest niewielka objętościowo, a jednak nie tak łatwo przeczytać ją za jednym podejściem. Wymaga od nas czasu do namysłu i skupienia, żeby w nią wniknąć i zrozumieć.

Morfina to zapis emocji oraz nieustannej walki jaka toczy się w nastoletnim umyśle. Są tu słowa płynące z miłości, bólu, tęsknoty, a także nienawiści, pasji i niemocy. Wszystkie wyrażone surowym, miejscami wulgarnym, ale przede wszystkim ociekającym szczerością i realizmem językiem. Historia skupia się na relacji dziewczyny (autorki) z matką. Nie jest to prosty związek, pełno w nim oskarżeń, żalu, a brak tylko jednego. Komunikacji.

Jest to pozycja tak naprawdę bardzo trudna do ocenienia i zrecenzowania. Odnoszę wrażenie, że każdy odbierze ją zupełnie inaczej, w zależności od tego w jakim będzie nastroju, kiedy się na nią zdecyduje. Książka ta nie należy do łatwych, ale dzięki niej czytelnik będzie miał okazję dokonać rzeczy niespotykanej – wniknąć w umysł drugiego człowieka.

Jestem świadoma, że w przypadku Morfiny nie braknie głosów mówiących: to nie dla mnie, może kiedyś. Nie ma rzeczy, która byłaby dla wszystkich, ale też warto wszystko poznać, aby wyrobić sobie własną opinię.

Jak głosi sam wydawca: „ To jedna z tych książek, które dzielą czytelników - albo się ją kocha, albo nienawidzi”.

Najważniejsze by nie być obojętnym.

Biorąc książkę Melisy Kuźniar po raz pierwszy do ręki, pomyślałam, że będzie to krótka, niezobowiązująca historia jakich wiele. Luźne przemyślenia nastolatki czyli coś w sam raz dla popołudniowego zabicia czasu. Kiedy zaczęłam przenikać w treść, wyszło na jaw jak bardzo się myliłam.

Z każdą kolejną stroną byłam co raz bardziej zadziwiona, ale też zdezorientowana. Książka...

Nie przeczytałam, ale musiałam tak zapisać, żeby móc dodać na półkę DKK ;)

Nie przeczytałam, ale musiałam tak zapisać, żeby móc dodać na półkę DKK ;)