Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubicie zabawne komedie romantyczne, w których humor gra pierwsze i najważniejsze skrzypce? 🎭
Jeśli tak, to mam dla Was książkę niemalże idealną.

"Pan zły numer" to mieszanina humoru i cringe'u zamknięta w nieco ponad trzystu stronach. To taka historia, która nie pozwoli Wam odłożyć jej na półkę, dopóki nie poznacie zakończenia. Jednocześnie to też historia, której zakończenie jasne jest już od samego początku.

Wiele dni zajęło mi zrozumienie tej historii. Gdybym napisała recenzję od razu po przeczytaniu, myślę, że moja opinia byłaby inna od tej dzisiejszej. Prawdopodobnie stwierdziłabym, że "Pan zły numer" to książka, która nie przypadła mi do gustu. To taka niepozorna, prosta historia, którą z perspektywy czasu naprawdę bardzo polubiłam. To co doceniam przede wszystkim to jej lekkość i genialny humor.

Nie przepadam za enemies to lovers, szczególnie w tych książkach, gdzie geneza "nienawiści" jest trudna do oznaczenia, a w tej historii niestety mamy z tym do czynienia. Wrogie relacje między bohaterami są dla mnie nad wyrost. Nie jestem w stanie w nie uwierzyć. To chyba też największy zgrzyt, jaki odczuwałam podczas lektury "Pan zły numer".

Drugi to Olivia, najbardziej roztrzepana postać, jaką przyszło mi poznać i nie jestem pewna czy byśmy się polubiły. Zapewne przez jej chaotyczne postępowanie, szybki styl bycia i wieczna głowa w chmurach. To bohaterka, którą wiele z Was pokocha, ja niestety nie.

Być może cała historia nie okaże się zaskakująca, pełna zwrotów akcji, czy dramatycznych momentów. Jest za to nieodkładalna, zabawna i lekka. Taka na jeden wieczór, jednak na tyle wyjątkowa, że nie zapomnicie o niej zaraz po zakończeniu ❤️

Lubicie zabawne komedie romantyczne, w których humor gra pierwsze i najważniejsze skrzypce? 🎭
Jeśli tak, to mam dla Was książkę niemalże idealną.

"Pan zły numer" to mieszanina humoru i cringe'u zamknięta w nieco ponad trzystu stronach. To taka historia, która nie pozwoli Wam odłożyć jej n...

Rozwiń Zwiń

Opowiem Wam o historii pewnej (nierealnej i absolutnie przeuroczej) miłości Jack'a i Rose

Pozwólcie, że postawię sprawę jasno i będę z Wami zupełnie szczera:

Kocham tę książkę całym sercem i jestem ślepa na jej błędy i żenujące momenty. Relacja Jack'a i Rose była tak absolutnie przeurocza, że każdą stronę pochłaniałam z klapkami na oczach. A małżeństwo z rozsądku ląduje na szczycie listy ulubionych motywów.

Na wstępie chcę Was uspokoić - nie przeraźcie się objętością - kartki przewracają się z prędkością światła. Ta historia pochłonie Was bez reszty. Dlaczego? Bo "Marriage for one" to historia rodem z komedii romantycznej na miarę "Masz wiadomość". Nierealna, absurdalna, lekko żenująca, maksymalnie przesłodzona ale przede wszystkim przeogromnie romantyczna.

Rzadko mi się zdarza, by książka aż tak bardzo na mnie wpłynęła. Dosłownie rozpływałam się podczas lektury. I choć to moje drugie podejście (pierwszy raz słuchałam jej w oryginale), to emocje, które mi towarzyszyły były równie silne. Ella Maise pisze książki, które doskonale wpasowują się w mój gust. Nie są przesycone erotyzmem, choć te sceny, które znajdziecie w "Marriage for one", za sprawą niefortunnego tłumaczenia, mogą trochę żenować. Przyznaję, że zdarzyło mi się parsknąć śmiechem, na określenie męskiego narządu płciowego, ale cóż, tak jak wspomniałam - czytałam tę historię z klapkami na oczach.

Poznałam wiele recenzji i z wieloma się zgadzam. Widzę te błędy i potknięcia, którymi Ella Maise naznaczyła książkę. Nie jest to #slowburn do czego próbuje przekonać nas opis, w mojej ocenie nie jest to też #instalove . Jack jest gburem z umiejętnością posługiwania się sarkazmem, którego Rose nie do końca rozumie.

Jednak pomijając te wszystkie potknięcia chciałabym żebyście dali jej szansę. Jeśli tak jak ja kochacie komedie romantyczne, które może odstraszają, czy żenują (jak The Love Hypothesis), a dodatkowo szukacie książki idealnej na weekendowe wolne popołudnia. Takiej, która nie sili się na bycie czymś bardziej wartościowym, niż w istocie jest - to obiecuję Wam, że Marriage for One pokochacie tak mocno jak ja.

Opowiem Wam o historii pewnej (nierealnej i absolutnie przeuroczej) miłości Jack'a i Rose

Pozwólcie, że postawię sprawę jasno i będę z Wami zupełnie szczera:

Kocham tę książkę całym sercem i jestem ślepa na jej błędy i żenujące momenty. Relacja Jack'a i Rose była tak absolutnie przeurocz...

Rozwiń Zwiń

Nie byłam na to gotowa! Zdecydowanie się tego nie spodziewałam 😳

Ale zacznijmy od początku, bo historia Weroniki, Adriana i Eryka, to jedna z najoryginalniejszych historii jakie przyszło mi czytać. Spodziewałam się romansu z muzyką w tle. Historii o uczuciu, które po latach rozłąki próbuje odnaleźć właściwą drogę. Co otrzymałam? Dość osobliwą historię o jeszcze trudniejszej miłości.
Skomplikowaną, pełną sprzeczności.

Na wstępie też zaznaczę, że nie polubiłam się z bohaterami. Ich charaktery, sposób rozumowania i przede wszystkim postępowanie to nie moja para kaloszy. Mimo to, historia wciąga od pierwszych stron. Dzieje się tak za sprawą sprawnie poprowadzonej akcji, która rusza z kopyta od samego początku. Autorka oszczędziła nam zbędnego, długiego wprowadzenia.

"To zawsze byłeś ty" jest historią trójkąta miłosnego, który w mojej ocenie jest dość intensywny. Nie pomaga tutaj charakter Adriana, rasowego manipulanta i egocentryka. Choć moje serce niemal od samego początku skradł Eryk, tak jego zachowanie stopniowo osłabiało sympatię do niego. A Weronika? Kobieta pełna sprzeczności, kreowana na szarą myszkę, samotniczkę nierozstającą się z książką ani na krok, w rozdziale 17-tym dokonuje rzeczy, którą ciężko mi pojąć, nawet kilka dni po lekturze.

Dawno już nie czytałam historii, która wywołałaby we mnie tyle sprzecznych emocji. Uczuć, które ciężko mi nazwać, i które trudno uporządkować. Posłużę się żartem w stylu "są we mnie dwa wilki, jeden książkę uwielbia, drugi jej nienawidzi". Gwarantuję Wam, że Ada Tulińska naprawdę Was zaskoczy, a może i zszokuje tak jak zrobiła to w moim przypadku 🎼

Nie byłam na to gotowa! Zdecydowanie się tego nie spodziewałam 😳

Ale zacznijmy od początku, bo historia Weroniki, Adriana i Eryka, to jedna z najoryginalniejszych historii jakie przyszło mi czytać. Spodziewałam się romansu z muzyką w tle. Historii o uczuciu, które po latach rozłąki próbuj...

Rozwiń Zwiń

Lubicie śledzić życie sław znanych z czerwonego dywanu? ✨

Ja przyznaję, że nigdy mnie to nie interesowało. Rzadko kiedy orientowałam się kto jest kim (albo z kim). Nie interesuję się też życiem rodziny królewskiej, smaczkami i plotkami o osobistościach z Hollywood, a tym bardziej o znanych i lubianych z naszego rodzimego podwórka.

Coś jednak sprawiło, że życie Ethana i Grey śledziłam z zapartym tchem. Fake dating na najwyższym poziomie. Bo w tym udawaniu nie chodziło tylko o "oszukanie" najbliższych. Tutaj mieli dać się nabrać wszyscy. Cały świat.

Nie przesadzę jeśli napiszę Wam, że "Jak wykiwać Hollywood" to moje największe zaskoczenie ostatnich miesięcy. Spodziewałam się, że w moje ręce trafi romans, być może doprawiony pikantną nutą, o dwójce bogatych i znanych aktorów, którzy dla polepszenia swojego wizerunku zdecydowali się udawać związek. Będą się tego wypierać, ale koniec końców ulegną miłości i ot cała historia.

Jakież było moje zaskoczenie, gdy okazało się, że owszem jest to romans, w którym relacja między Ethanem a Grey aż iskrzy, jednak nie to jest w tej historii najważniejsze. Przyznaję, że gdybym ocenić miała jedynie wątek romantyczny całość wypadłaby raczej przeciętnie. Jednak najistotniejszy okazał się być wątek poboczny, taki który sprawiał, że relacja tej dwójki nie miała prawa być zdrowa, ciągnęła ich na samo dno. Nie zdradzę Wam oczywiście co dokładnie mam na myśli, jednak to ten wątek sprawił, że warstwa obyczajowo-dramatyczna stanęła niejako na piedestale i wyciągnęła z tej książki to co najlepsze.
Mimo wszystko żałuję, że wątek został potraktowany odrobinę po macoszemu, bo osobiście poświęciłabym mu znacznie więcej uwagi.

Ava Wilder stworzyła burzliwą historię miłosną. Nieidealną, pełną rys i przeciwności. Taką, o której przeczytać możecie na pierwszych stronach brukowców. Autorka jak rasowy paparazzi krok po kroku podąża za bohaterami i śledzi ich każdy ruch. Wypunktuje każde potknięcie, wywęszy każdy skandal. Pokaże, że każda sława ma swoją cenę.

Lubicie śledzić życie sław znanych z czerwonego dywanu? ✨

Ja przyznaję, że nigdy mnie to nie interesowało. Rzadko kiedy orientowałam się kto jest kim (albo z kim). Nie interesuję się też życiem rodziny królewskiej, smaczkami i plotkami o osobistościach z Hollywood, a tym bardziej o znanyc...

Rozwiń Zwiń

Znacie to uczucie gdy książka w teorii powinna Wam się spodobać, bawicie się świetnie podczas lektury, a z jakiegoś powodu po lekturze czujecie się rozczarowani? 🤔

Tak niestety czułam się po skończeniu "Każdego kolejnego lata". Z jednej strony Carley Fortune napisała książkę niemalże doskonałą w swoim gatunku. Chemia między bohaterami jest wyczuwalna od samego początku, ich relacja i towarzyszące jej napicie aż iskrzy.

Gwarantuję Wam, że gdy już sięgnięcie po książkę nie będziecie potrafili się od niej oderwać, bo sama nie potrafiłam tego zrobić. Gdy tylko musiałam ją odłożyć, myśli non stop krążyły wokół niej.

To za co uwielbiam motyw miłości z dzieciństwa, to przede wszystkim za obraz młodości i beztroski. Rozterki i bolączki, które wydają się pochłaniać i być całym światem. Carley Fortune opisała to w taki sposób, że z marszu uwierzyłam w tę historię.

Jednak coś poszło nie tak. Być może to za sprawą nielubianego przeze mnie motywu i tym samym głównego punktu zwrotnego w historii (ogromnie żałuję, że nie mogę Wam napisać o co mi chodzi, nie narażając Was na ogromny spojler), a może za sprawą ogromu (naprawdę OGROMU) podobieństwa do serii Lato autorstwa Jenny Han, poczułam tak spore rozczarowanie. I przyznaję, że to uczucie męczy mnie aż do dziś, chociaż poznałam tę opowieść wraz z początkiem maja.

Dla mnie "Każde kolejne lato" to z jednej strony piękna, beztroska i porywająca opowieść o miłości dwójki młodych ludzi, a z historia, którą mogłabym podsumować jako "ale to już było".

P.S. dałam jej 4 na 5 gwiazdek, za to, że nie potrafiłam pozbyć się jej z głowy oraz za to jak dobrze jest napisana.

Znacie to uczucie gdy książka w teorii powinna Wam się spodobać, bawicie się świetnie podczas lektury, a z jakiegoś powodu po lekturze czujecie się rozczarowani? 🤔

Tak niestety czułam się po skończeniu "Każdego kolejnego lata". Z jednej strony Carley Fortune napisała książkę niemalże dosk...

Rozwiń Zwiń

"Przyjaciel wilków" to książka wyjątkowa ze względu na kilka niecodziennych elementów. Początkowo sen z powiek spędzało mi to, by sklasyfikować ją i zamknąć w określonej szufladce gatunkowej. Myślę jednak, że koniec końców ona na to nie zasługuję.

Jest w niej zbyt mało elementów nadprzyrodzonych, by określić ją po prostu jako fantasy. Przyznaję, początkowo myślałam, że otrzymam historię podobną do tych znanych mi spod pióra Glendy Vanderah ("Tam, gdzie las spotyka się z niebem" oraz "Tam, gdzie słońce złoci liście"), jednak magia odgrywa tutaj zdecydowanie większą rolę, jest bardziej widoczna i przede wszystkim jest zjawiskiem niecodziennym i niezrozumiałym dla otoczenia. Z drugiej strony uparcie widzę ją jako literaturę obyczajową z elementami literatury pięknej.

Pozwólcie więc, że określę ją jako wyjątkową historię, która zawiera w sobie mnóstwo realizmu magicznego. Wyjątkową i piękną historię, która może i z jednej strony nie opowiada o niczym szczególnym, ale z drugiej w tym właśnie tkwi jej piękno.

Nie tylko na tym polega jej wyjątkowość. Przedstawia się przede wszystkim w sposobie prowadzenia narracji. Jak daleko sięgam pamięcią, tak nigdy wcześniej nie spotkałam się z tym, by historię jednego człowieka opowiadało kilka innych osób, a nie sam zainteresowany. To jak Weylyn'a opisywali inni. To, jaką drogę przeszedł i kim koniec końców się stał. Ciekawy zabieg, który podsycał moją ciekawość. Nie przeszkadzały nawet przeskoki czasowe, które mogły zagubić czytelnika.

"Przyjaciel wilków" to powieść nieszablonowa, zaskakująca formą i magią. Opowiada nie tylko o głębokiej i wyjątkowej relacji człowieka z naturą. To przede wszystkim historia o chłopcu, opowiadana oczami innych, którego wychowały wilki. Weylyn przechodzi długą drogę, a gdy dorasta staję się mężczyzną zagubionym i poszukującym miłości. Ta wyjątkowa historia urzeka opowieścią o poszukiwaniu miłości i zrozumieniu samego siebie.

"Przyjaciel wilków" to książka wyjątkowa ze względu na kilka niecodziennych elementów. Początkowo sen z powiek spędzało mi to, by sklasyfikować ją i zamknąć w określonej szufladce gatunkowej. Myślę jednak, że koniec końców ona na to nie zasługuję.

Jest w niej zbyt mało elementów...

Rozwiń Zwiń

Z reguły, gdy mam wybór, zawsze sięgam po zakończone na jednym tomie historie. Tym razem jednak czekałam na "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" z zapartym tchem. Pokochałam przecież pierwszą część, za jej kameralność, ciepło, prostotę. I wiecie co? Pokochałam też i ten tytuł ☕

Jest coś niewymuszonego w literaturze azjatyckiej, o czym zawsze powtarzam. Prostota z odrobiną magii. W tym przypadku - niezawodny realizm magiczny.

Przyjemny język i nieskomplikowana fabuła, gwarantują sukces i udaną lekturę. Toshikazu Kawaguchi znów przeniósł mnie do zatłoczonego Tokio, gdzie powrót do małej, nieobleganej kawiarni był jak powrót do domu. Do znajomych twarzy, znajomej historii i dobrze znanych zasad. Bo choć wydawać by się mogło, że wiele (jeśli nie wszystko) zostało już powiedziane, tak nowe historie doskonale poszerzają dobrze zapamiętany obraz.

|Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się kim jest tajemnicza kobieta z kawiarni, mam dla Was doskonałą wiadomość - w tej części znajdziecie odpowiedź 🤍|

Podobnie jak poprzednio, z każdym kolejnym opowiadaniem, historia chwytała mnie za serce co raz mocniej. Powoli przyzwyczajałam się do ciągłych powtórzeń i zwielokrotnionego opowiadania zasad. Przyznaję i rozumiem jak męczące może się to wydawać. Ale zrozumiałam, że to właśnie styl autora i przeszłam nad tym do porządku dziennego.

Opowieści z kawiarni wiele wyjaśniają. To nie tylko nowe opowiadania, które wprowadzają do tego hermetycznego zakątka nowe osoby, one także uchylają rąbka tajemnicy, pozwalając nam jeszcze lepiej poznać dobrze znanych nam bohaterów. Znów sprawiają, że w gradle pojawia się gula, a serce ściska się z żalu. Mało która historia potrafi spowodować u mnie wybuch płaczu - tutaj tak właśnie się stało.

I chyba właśnie za to kocham tę historię. Za prostotę, wyjątkowość i emocje, które we mnie wywołuje.
Ta podróż, choć krótka, otwiera kolejne drzwi, a ja już nie mogę się doczekać aż znów przejdę przez próg małej kawiarni ☕

Z reguły, gdy mam wybór, zawsze sięgam po zakończone na jednym tomie historie. Tym razem jednak czekałam na "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" z zapartym tchem. Pokochałam przecież pierwszą część, za jej kameralność, ciepło, prostotę. I wiecie co? Pokochałam też i ten tytuł ☕

Je...

Rozwiń Zwiń

Przyznam szczerze, że chyba na żadną książkę nie czekałam tak, jak na tę 😍

Czytając zagraniczne opinie spodziewałam się, że Love on the Brain będzie wierną kopią The Love Hypothesis. Jako, że poprzednia książka autorki, to jeden z najlepszych romansów jakie przyszło mi czytać, sięgnęłam po premierę z ogromnym podekscytowaniem.

I wiecie co? Nie zawiodłam się.
Rzeczywiście, można jej zarzucić powielanie schematów, podobne motywy, niemal identyczne zachowania bohaterów, no i koncepcję opartą na tych samych fundamentach. Jednak mimo to, jakkolwiek absurdalnie to brzmi, nie czułam, że czytam to samo. Czerpałam ogromną radość z lektury, którą pochłonęłam w zastraszającym tempie. Zupełnie nie mogłam oderwać się od tej historii.
Jestem pewna, że przeczytam wszystko, absolutnie wszystko, co wyjdzie spod pióra Ali Hazelwood i będę tak samo zachwycona. Uwielbiam bohaterów, których kreuje. To, jaką niezręczną atmosferę stwarza, jak naiwne są jej postacie, ale przy tym przeraźliwie urocze.

Mogłabym jej naprawdę wiele zarzucić, ale nie mam zamiaru tego robić. Przeczytałam tę książkę z wielką przyjemnością i choć The Love Hypothesis stoi na czele mojego romansowego podium, zaraz za nią jest Bee i Levi, charakterystyczne, przeurocze postacie z Love on the Brain. Może i Levi nie dorównuje Adamowi pod kątem bycia gburem wszech czasów, a zachowanie Bee jest dosłownie odrobinę mniej niezręczne, pokochałam ich całym sercem.

A sceny, które sprawiają, że ta piękna różowa okładka, staję się książka dla dorosłych? (18+) Zdecydowanie bardziej intensywne niż w swojej poprzedniczce.

No cóż, co mogę napisać więcej, niż:
Kocham, kocham, kocham! 🤍

Przyznam szczerze, że chyba na żadną książkę nie czekałam tak, jak na tę 😍

Czytając zagraniczne opinie spodziewałam się, że Love on the Brain będzie wierną kopią The Love Hypothesis. Jako, że poprzednia książka autorki, to jeden z najlepszych romansów jakie przyszło mi czytać, sięgnęłam p...

Rozwiń Zwiń