Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skusiłam się, żeby sprawdzić, jak Rice radzi sobie w erotyce. No cóż, to nie jest erotyka, tylko pornografia. Jak ktoś lubi BDSM bez fabuły to polecam.
Gratuluję autorce fantazji.

Skusiłam się, żeby sprawdzić, jak Rice radzi sobie w erotyce. No cóż, to nie jest erotyka, tylko pornografia. Jak ktoś lubi BDSM bez fabuły to polecam.
Gratuluję autorce fantazji.

Bardzo się cieszę, że Krwawy kantyk nie jest ostatnią powieścią z cyklu Kronik wampirzych. Tak beznadziejne zakończenie po prostu nie jest pisane Lestatowi. I cieszę się, że Książę Lestat wraca w swojej glorii i chwale.
No cóż, okropna Mona, jeszcze bardziej wkurzająca niż w Posiadłości Blackwood. Pierdołowaty Quinn. No i Lestat bredzący o świętości. Jakaś masakra-gdzie mrok i zło?! Do tego na siłę wkładane w usta Lestata nowoczesne zwroty, gadka w stylu gangstera, no nie... Jak do łobuzerskiego księcia można się zwracać Szefuńcio? Ech...
Ogólnie fabuła niezła, wątek Taltos ciekawy. Bardzo żal mi było Rowan i Micheala...
Miło, że pojawiła się Maharet :)
Książkę przeczytałam tylko dlatego, żeby zaliczyć całość Kronik.

Bardzo się cieszę, że Krwawy kantyk nie jest ostatnią powieścią z cyklu Kronik wampirzych. Tak beznadziejne zakończenie po prostu nie jest pisane Lestatowi. I cieszę się, że Książę Lestat wraca w swojej glorii i chwale.
No cóż, okropna Mona, jeszcze bardziej wkurzająca niż w Posiadłości Blackwood. Pierdołowaty Quinn. No i Lestat bredzący o świętości. Jakaś masakra-gdzie...

Długo zwlekałam z przeczytaniem tej części Kronik. Głównie ze względu braku mojego ukochanego Louisa i niewielkiej ilości Lestata.
No ale wreszcie z nudów sięgnęłam Po Posiadłość Blackwood.
Książka zdecydowanie za długa. Uwielbiam co prawda bajeczne opisy luizjanskich mokradeł, ale całą treść można było zawrzeć najwyżej w 300 stronach.
Niestety nie polubiłam Quinna, ani ciotki ani tym bardziej płaczliwej, puszczalskiej Mony. Ciekawą postacią była natomiast Petronia, zastanawia mnie jej historia. Bardzo żal mi samego Goblina, naprawdę go pokochałam.
No i biedna Merrick...
Tak jak wiele osób pisze-Rice pisze już na siłę :(

Długo zwlekałam z przeczytaniem tej części Kronik. Głównie ze względu braku mojego ukochanego Louisa i niewielkiej ilości Lestata.
No ale wreszcie z nudów sięgnęłam Po Posiadłość Blackwood.
Książka zdecydowanie za długa. Uwielbiam co prawda bajeczne opisy luizjanskich mokradeł, ale całą treść można było zawrzeć najwyżej w 300 stronach.
Niestety nie polubiłam Quinna, ani...