Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z twórczością Magdaleny Knedler zetknęłam się w zeszłym roku, kiedy przeczytałam ,,Panią Labiryntu”, która została moja ulubioną powieścią 2022 roku i nadal jestem pod jej wrażeniem. Postanowiłam lepiej poznać tę autorkę i padło chyba na jej pierwszą książkę - ,,Pan Darcy nie żyje”.

Powstaje nowa ekranizacja kultowej powieści Jane Austen ,,Duma i uprzedzenie”. Jednak od początku wszystko idzie nie tak. Scenariusz zostaje uznany za kiepski i wycina postacie Mary i Kitty, ale producent nie zgadza się na zmiany. Grająca główną rolę Zoe Alcott jest piękna i utalentowana, ale ma trudny charakter i od początku plotkuje się o jej wychudzonej sylwetce, z kolei odgrywająca Jane Bennet Rosie dostaje rolę za względu na zdolności aktorskie, ale musi zmagać się z plotkami ekipy, że jest zbyt dojrzała i brzydka. Największe kontrowersje budzi grający Darcy’ego Peter Murphy, nieco tępy, pozbawiony osobowości i charyzmy. Prawdziwe problemy zaczynają się jednak, gdy Peter zostaje zamordowany.

Byłam ciekawa, czy twórczość pani Knedler przemówi do mnie w całkowicie innym wydaniu – uwielbiam retellingi i mitologiczne klimaty, natomiast ze współczesnymi kryminałami mi nie po drodze, ale tutaj bardzo dobrze się bawiłam. ,,Pan Darcy nie żyje” to lekka, przyjemna, humorystyczna opowieść, która rozluźnia i wciąga. Zagadka jest dość ciekawa i może zaskoczyć, ale jest podana w spokojny i luźny sposób, kojarzący mi się z powieściami Agathy Christie, także ze względu na zawężony krąg podejrzanych. Bohaterowie są dobrze zarysowani, ludzcy i da się ich lubić. Chyba najbardziej polubiłam Rosie i Bell – silne, mądre kobiety, które jednak miały swoje słabości i uczyły się sobie z nimi radzić, ale bliski był mi też Paul, który uzewnętrznił mój własny problem z dziełami Jane Austen: no, nie jestem w stanie tam dojrzeć sprzeciwiania się konwenansom i porządkowi społecznemu samemu w sobie. Ale chyba najbardziej interesującą postacią była Zoe – na początku możemy mieć wrażenie, że okaże się płytką, zapatrzoną w siebie gwiazdą, ale z czasem pokazuje o wiele więcej skomplikowanych motywacji i emocji.

Ale dla mnie największą zaletą tej książki była warstwa ,,meta”. Sam styl nie sili się na przesadnie współczesny i nawiązuje do sposobu pisania Jane Austen. Pojawiają się także aluzje do wspomnianej wyżej Agathy Christie. Bohaterowie toczą dyskusje na temat poprzednich ekranizacji powieści Jane, zachwycają się jej twórczością, dyskutują nad motywami, ale też w osobie Paula – wytykają słabostki, o których nie chcemy pamiętać. Pojawiają się tu także refleksje nad ekranizacjami i przemysłem filmowym, co w dzisiejszych czasach, kiedy producenci prześcigają się w tym, kto wprowadzi więcej zmian w adaptacji wydaje mi się jeszcze bardziej aktualne 😉 I ze zdziwieniem możemy sobie przypomnieć, że w 2005 chodzenie z rozpuszczonymi włosami w filmie kostiumowym uchodziło za okropne złamanie konwenansów, a internauci wprost twierdzili, że szczupła sylwetka Keiry Knightley to niedopuszczalne mijanie się z realiami.

,,Pan Darcy nie żyje” to przyjemna i zabawna pozycja na lekkie popołudnie. Polecam dla relaksu, szczególnie fanom Jane Austen, Agathy Christie czy brytyjskich produkcji kostiumowych.

,, Życie człowieka może się wywrócić do góry nogami. Można się wspiąć na szczyt w zastraszającym tempie, a później spektakularnie z niego spaść…”

Z twórczością Magdaleny Knedler zetknęłam się w zeszłym roku, kiedy przeczytałam ,,Panią Labiryntu”, która została moja ulubioną powieścią 2022 roku i nadal jestem pod jej wrażeniem. Postanowiłam lepiej poznać tę autorkę i padło chyba na jej pierwszą książkę - ,,Pan Darcy nie żyje”.

Pows...

Rozwiń Zwiń

Bardzo mocna, rzetelna i zarazem poruszająca pozycja. O dzieciach urodzonych z powodu wojny, zwłaszcza w wyniku gwałtu, mało się mówi, a przecież dla wielu z nas to element rodzinnej historii (moja prababcia też wróciła z robót w Niemczech jako samotna matka). Gałęziowski przywraca ludzkie historie i pokazuje poplątane losy. Co więcej - pozycja jest naprawdę obiektywna, nie daje się wciągnąć w wojny światopoglądowe i pokazuje różne spojrzenia na takie problemy jak właśnie urodzenie dziecka z gwałtu, aborcja, sterylizacja, stanowisko Kościoła. Bardzo polecam.

Bardzo mocna, rzetelna i zarazem poruszająca pozycja. O dzieciach urodzonych z powodu wojny, zwłaszcza w wyniku gwałtu, mało się mówi, a przecież dla wielu z nas to element rodzinnej historii (moja prababcia też wróciła z robót w Niemczech jako samotna matka). Gałęziowski przywraca ludzkie...

Rozwiń Zwiń

Starożytna Grecja po wojnie z tytanami. Władzę nad światem sprawują aroganccy, myślący tylko o sobie bogowie. Kora jest jedną z córek Zeusa, ale dorasta na Sycylii odizolowana od Olimpu, pod okiem matki, która śledzi każdy jej ruch i zmusza ją do bycia taką, jak jej imię – dziewicza, niewinna, skromna. Gdy Zeus zaczyna szukać męża dla córki, przerażona Kora posuwa się do desperackiego czynu – postanawia zmusić Hadesa, pana umarłych, aby ukrył ją w swoim królestwie.

Jest to jeden z wielu (na szczęście!) wydawanych obecnie retellingów greckich, natomiast bardzo różni się od książek Jennifer Saint, Madeline Miller czy Natalie Hayes. Nie jest to literatura piękna, a młodzieżowa, skierowana do nastoletniego odbiorcy. Nie znaczy to, że starsi nie znajdą w niej nic interesującego, ale warto być świadomym, że ten gatunek ma swoje prawa. Autorka kreuje bogów na postacie ze świata fantasy, nie stara się przenieść nas do starożytnej Grecji. Bohaterowie mają współczesną wiedzę naukową, używają potocznego, prostego języka. Chwilami może to razić, ale pasuje do całości i chyba bardziej pasuje mi taka całkowicie nowoczesna konwencja niż mieszanie potocyzmów z archaizacją, jak było u Marilu Olivy. Mamy tu też typowe motywy literatury młodzieżowej – bohaterkę odkrywającą swoją siłę, dojrzewanie, relacje rodzinne, pierwszą miłość do tajemniczego, irytującego mężczyzny. I sprawdza się to bardzo dobrze. Fabuła wciąga, angażuje, czytelnik szybko przywiązuje się do Hadesa i Persefony i wyczekuje, by między nimi coś się zdarzyło. Od początku jest między nimi chemia i namiętność, ale Fitzgerald nie pośpiesza akcji i daje tej parze czas, by się poznać i dotrzeć. Bardzo podobało mi się też wykorzystanie oryginalnego mitu i dopisanie do niego wersji Persefony, w której nie jest już przerażoną dziewczynką, ale siłą sprawczą, oraz wykorzystanie jej dwojakiej natury – bogini życia i śmierci. Mimo że nie jest to rozbudowana, głęboka opowieść, to research został zrobiony i całość jest naprawdę porządna.

Jednak ,,Girl, godess, queen” nie jest tylko lekką opowieścią o miłości. Autorka ukryła tu ważne przesłanie i osobiście chciałabym, by dzisiejsze nastolatki czytały takie książki. Od początku mamy tu wyraźny wydźwięk feministyczny, ukazanie wpychania kobiet w szufladki, zmuszanie ich do schodzenia z drogi. Oczywiście, jest to dostosowane do grupy odbiorczej, więc przekaz jest chwilami bardzo prosty i łopatologiczny, ale nie razi. Spotkałam się z porównaniem do filmu ,,Barbie” i się z nim zgadzam, myślę, że jeśli przekaz tego filmu przypadł Wam do gustu, to powieść Fitgzerald też może. Pisarka nie skupia się tylko na losie kobiet, zwraca uwagę na drugą stronę medalu – męską presję na bycie macho, nieokazywanie uczuć, traktowanie płci przeciwnej wyłącznie w kategoriach seksualnych, co niszczy obie strony. W wątku miłosnym dużą rolę odgrywa rozmowa, zrozumienie, a także zgoda. W świecie historii romantyzujących przemoc miło jest poczytać o bohaterach, którzy nie narzucają się sobie, dbają o komfort drugiej połówki, ale nie sprawia to, że nie czuć napięcia i pożądania (sceny łóżkowe są, ale subtelne i delikatne). Oprócz tego śledzimy tu bardzo trudną relację Persefony z matką i obserwujemy, jak bardzo dziecko potrzebuje kochać i szanować swoich rodziców, nawet jeśli go zawodzą. Nie jest to jednak tak jednoznaczne i jeśli denerwują Was interpretacje robiące z Demeter potwora, to tutaj możecie być zadowoleni.

Czy było idealnie? Nie do końca. Rozumiem chęci autorki, by przybliżyć mit współczesnemu odbiorcy, ale niektóre fragmenty były ,,przedobrzone”. Mitologia bywa dziwna i kontrowersyjna, czasami lepiej to przyjąć, a jeśli już ją łagodzić, to spójnie. Tutaj jednocześnie Persefona ma współczesną wiedzę na temat genetycznych skutków kazirodztwa i boi się małżeństwa z przyrodnim bratem, a zarazem kończy w związku z własnym wujkiem. Zmniejszenie różnicy wieku między nią a Hadesem także uważam za wymuszone. I chociaż doceniam, że Fitzgerald zwraca uwagę na konieczności szanowania swojego partnera i łączenie pożądania z szacunkiem, to chwilami to powtarzanie: ,,Nie będę cię wykorzystywał, nie możemy uprawiać seksu, bo jesteś zbyt zmęczona”, wydawało mi się przesadzone. Zdaję też sobie sprawę, że to nie jest książka historyczna i bardziej miała mówić o współczesnych bolączkach, stąd podejście do seksualności kobiet jest bardziej judeochrześcijańskie niż greckie, ale dla mnie to trochę zabierało starożytny klimat. Zdarzały się też błędy techniczne, typu Persefona mówiąca o swoim ożenku czy literówki. Pojawia się też określenie ,,filia” jako miłość dusz, gdy do tej pory zawsze spotykałam się z tym określeniem wyłącznie w kategorii przyjaźni, uczucia aromantycznego.

Jeśli ktoś szuka w tematyce mitologicznej wzniosłego języka, patosu, to ta pozycja raczej go rozczaruje. Ale jeśli potrzebuje dobrej rozrywki, ciekawego, nietoksycznego romansu, wiarygodnych bohaterów i pewnej dozy myśli, z którymi można podyskutować, to będzie to dobry wybór. Osobiście chętnie poleciłabym tę książkę nastolatkom, żeby zachęcić je do zgłębiania mitologii.

,, Gdyby był mi niezbędny, gdyby życie takie, jakie kocham, zależało tylko od niego, bez zastanowienia – bo żeby móc tak kochać, potrzebuję wolności, którą w końcu udało mi się wywalczyć.”

Starożytna Grecja po wojnie z tytanami. Władzę nad światem sprawują aroganccy, myślący tylko o sobie bogowie. Kora jest jedną z córek Zeusa, ale dorasta na Sycylii odizolowana od Olimpu, pod okiem matki, która śledzi każdy jej ruch i zmusza ją do bycia taką, jak jej imię – dziewicza, niewi...

Rozwiń Zwiń