Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyobraź sobie.
Wsiadasz do samolotu i pokonujesz trasę tysiąca kilometrów (jak nie więcej). Następne trzy godziny spędzasz w samochodzie. Obiad i krótka drzemka w hotelu. Wydaje Ci się, że jesteś wyspany(a). Wsiadasz do auta i następnego dnia rano podjeżdżasz pod wysokie mury z kolczastym drutem. Sprawdzają czy przypadkiem niczego (nielegalnego) nie wnosisz do środka. Po przeszukaniu udajesz się do pokoju przesłuchań. Otwierasz drzwi. Twoim oczom ukazuje się człowiek, który najprawdopodobniej ma metr pięćdziesiąt wzrostu, jest ,,chudy jak patyk”, a jego wygląd niezbyt przyciąga. Chwila ciszy. Zadajesz sobie pytanie. Czy to naprawdę możliwe, że właśnie ten człowiek odpowiada za zabójstwo dziesięciu, niewinnych kobiet?
Czujesz strach, ale towarzyszy Ci po części podniecenie, bo to właśnie Ty musisz rozwikłać tę zagadkę.

Nigdy nie interesowałam się tą instytucją a przede wszystkim jej historią.
Zauważmy, że wszystkie zbrodnie, które opisuje John Douglas zostały popełnione bardzo dawno temu. Mimo to, wiedza jaką uzyskali stała się fundamentem dzisiejszej kryminologii i kryminalistyki (i nie tylko). Niewiarygodne, że właśnie takimi metodami doszli do takich, a nie innych wniosków, z którymi zbytnio nie można polemizować. Oczywiście, że świat się cały czas rozwija. Co chwile odkrywamy nowe sposoby łapania morderców, ale czasami te najprostsze metody są najskuteczniejsze.
Bardzo spodobała mi się opinia Johna Douglasa odnośnie jednego zawodu. Ludzie z takim wykształceniem stanowią nieodłączny element procesu sądowego. Najczęściej to właśnie od ich opinii zależy wyrok sądu. John pokazuje, że źródło ich doświadczenia jest kiepskie i często nie mają ,,bladego pojęcia" z kim zadzierają.
Weźmy również pod uwagę, że to od nich zależy jak długo morderca pozostanie w więzieniu. Jednak nie biorą tego na poważnie. Są jak dzieci w podstawówce. Nie dość, że można im wszystko wmówić, to nie myślą o konsekwencjach swoich czynów.
Oczywiście ten komentarz odnosi się do całego świata.

Przyhamujmy! Jesteśmy w Polsce, chyba nic nam nie grozi?

Wyobraź sobie.
Wsiadasz do samolotu i pokonujesz trasę tysiąca kilometrów (jak nie więcej). Następne trzy godziny spędzasz w samochodzie. Obiad i krótka drzemka w hotelu. Wydaje Ci się, że jesteś wyspany(a). Wsiadasz do auta i następnego dnia rano podjeżdżasz pod wysokie mury z kolczastym drutem. Sprawdzają czy przypadkiem niczego (nielegalnego) nie wnosisz do środka. Po...