Mindhunter. Podróż w ciemność

Bardzo polubiłam się z książkami pana Johna Douglasa. W tej części autor przybliża nam przypadki przestępców w których ofiarami są dzieci, zwraca uwagę na bezpieczeństwo i tłumaczyJak wygląda postępowanie w takich sprawach. Wielką Zaletą książki jest dla mnie rozdział poświęcony Suzanne Collins. Dzięki przybliżeniu dokładnej sylwetki ofiary, jej życia, autor pokazał że zawód profilera jest pracą która silnie odbija się na psychice, ponieważ można zobojętnieć na okrucieństwo zbrodni, ale nie można przejść obojętnie wobec cudzego nieszczęścia. Bardzo ważnym był dla mnie również rozdział, w którym autor dokonuje analizy behawioralnej zbrodni o którą posądzony został o.j. Simpson. Książka czyta się świetnie. Jest wciągająca, pouczająca, i dziwnie się po niej ogląda seriale kryminalne ze śledztwem w tle. Bardzo polecam.

Bardzo polubiłam się z książkami pana Johna Douglasa. W tej części autor przybliża nam przypadki przestępców w których ofiarami są dzieci, zwraca uwagę na bezpieczeństwo i tłumaczyJak wygląda postępowanie w takich sprawach. Wielką Zaletą książki jest dla mnie rozdział poświęcony Suzanne Collins. Dzięki przybliżeniu dokładnej sylwetki ofiary, jej życia, autor pokazał że...

“Nie ma czegoś takiego jak zbrodnia doskonała i zbrodniarz doskonały”

Kolejnej książce Douglasa bliżej niestety do beletrystyki. Dominuje gawędziarski styl z którego przebija się mentorski ton. Aspekt odczytywania skrzywionych umysłów przestępców staje się tematem pobocznym. Ewidentnie zabrakło osoby, która utemperować by dygresje, prywatne opinie autora i rozwlekłość niektórych historii.

“Nie ma czegoś takiego jak zbrodnia doskonała i zbrodniarz doskonały”

Kolejnej książce Douglasa bliżej niestety do beletrystyki. Dominuje gawędziarski styl z którego przebija się mentorski ton. Aspekt odczytywania skrzywionych umysłów przestępców staje się tematem pobocznym. Ewidentnie zabrakło osoby, która utemperować by dygresje, prywatne opinie autora i rozwlekłość...

Ta książka cierpi na brak redaktora. Panuje tu totalny misz-masz pod względem treści i konstrukcji, a autor przeskakuje z tematu na temat. Do połowy książka jest spójna, bo ewidentnie pedofile są tu tematem przewodnim, natomiast reszta to zbieranina różnych historyjek, za długich i zbyt nudnych. Na przykład morderstwo marine, któremu z niewiadomych przyczyn autor poświęcił 3 rozdziały, opowiadając szczegółowo nie tylko życie ofiary, ale całej jej rodziny, gdzie przez cały czas czytelnik się zastanawia, o co tu chodzi? Albo dywagacje na temat kary śmierci i zbrodni i kary, dziwne i źle napisane... generalnie połowa tej książki to zmarnowany czas, a cała książka to zmarnowany potencjał.

Ta książka cierpi na brak redaktora. Panuje tu totalny misz-masz pod względem treści i konstrukcji, a autor przeskakuje z tematu na temat. Do połowy książka jest spójna, bo ewidentnie pedofile są tu tematem przewodnim, natomiast reszta to zbieranina różnych historyjek, za długich i zbyt nudnych. Na przykład morderstwo marine, któremu z niewiadomych przyczyn autor poświęcił...

Trochę mam problem z tym tytułem. Niesamowicie fascynuje mnie ta tematyka. Pamiętam, że pierwszy tom #mindhunter mnie powalił. Liczyłam więc na podobne wow, ale się jednak tego nie doczekałam.

Nie chcę mówić, że jest to zła pozycja, bo z pewnością nie jest. Dla mnie jednak było tam zbyt mało wnikania w umysły tych seryjnych morderców. Za dużo było natomiast tematów takich jakby naokoło tych sprawców. Rozumiem potrzebę opisania swoich poglądów przez autora, jednak rozdział dotyczący kary śmierci zajmujący prawie 30 procent książki to dla mnie była lekka przesada. Za dużo autora, za mało profilowania.

To, co jednak Douglas udowadnia w swojej książce, to zestaw siedmiu stałych pytań w przypadku niektórych można sobie między bajki włożyć. I głównie to wyniosłam z tej książki.

www.instagram.com/zaczytana_olcia/

Trochę mam problem z tym tytułem. Niesamowicie fascynuje mnie ta tematyka. Pamiętam, że pierwszy tom #mindhunter mnie powalił. Liczyłam więc na podobne wow, ale się jednak tego nie doczekałam.

Nie chcę mówić, że jest to zła pozycja, bo z pewnością nie jest. Dla mnie jednak było tam zbyt mało wnikania w umysły tych seryjnych morderców. Za dużo było natomiast tematów takich...

Nie jest to książka po która sięgnę drugi raz. Uważam, że napisana jest językiem dosyć łatwym w odbiorze, sceny tam opisane dla niektórych mogą być za brutalne i w takim wypadku może się ją ciężko czytać. Ogólnie lepsza od 1 części nie ma w niej az tak duzo gadania o sobie.

Nie jest to książka po która sięgnę drugi raz. Uważam, że napisana jest językiem dosyć łatwym w odbiorze, sceny tam opisane dla niektórych mogą być za brutalne i w takim wypadku może się ją ciężko czytać. Ogólnie lepsza od 1 części nie ma w niej az tak duzo gadania o sobie.

Typowa literatura faktu zawierająca morze analiz. To powoduje, że miejscami książka jest po prostu ciężka do czytania, może wręcz nudna. Szczególnie irytujące jest to, że niektóre historie są zaczynane, przerywane, potem znowu kontynuowane, a pewne fragmenty powielane. Ze smutkiem wówczas stwierdzałam - ale to już było.
Mam świadomość, że czasem należy analizować aż do bólu, byleby tylko finalnie dotrzeć do prawdy. Niemniej jednak jako zwykły czytelnik, bądź co bądź popularnej książki, nie zaś podręcznika, chciałabym więcej równowagi oraz dynamiki.
To tyle, gdyż zabraknie mi umiaru, bo przyczepiłam się niczym komar natrętny i czuję, że tracę obiektywizm.

Typowa literatura faktu zawierająca morze analiz. To powoduje, że miejscami książka jest po prostu ciężka do czytania, może wręcz nudna. Szczególnie irytujące jest to, że niektóre historie są zaczynane, przerywane, potem znowu kontynuowane, a pewne fragmenty powielane. Ze smutkiem wówczas stwierdzałam - ale to już było.
Mam świadomość, że czasem należy analizować aż do...

Podobała mi się nawet bardziej niż pierwsza część. Nie zgadzam się z autorem w kilku kwestiach, ale muszę przyznać że w tej części skupia się bardziej na przedstawieniu swoich poglądów na temat amerykańskiego prawodawstwa, na temat kary śmierci i podpiera te rozważania konkretnymi sprawami przy których pracował lub pracował jego zespół. I to sprawia, że ta książka oprócz interesujących informacji na temat profilowania seryjnych i masowych zabójców ma jeszcze dodatkową wartość - o dyskusji nad sprawiedliwością i karą. Ktoś może powiedzieć, że refleksja nad amerykańskim prawodawstwem jest jałowa w Europie, ale to nie do końca prawda, nad prawem i karą warto zastanawiać się zawsze.

Podobała mi się nawet bardziej niż pierwsza część. Nie zgadzam się z autorem w kilku kwestiach, ale muszę przyznać że w tej części skupia się bardziej na przedstawieniu swoich poglądów na temat amerykańskiego prawodawstwa, na temat kary śmierci i podpiera te rozważania konkretnymi sprawami przy których pracował lub pracował jego zespół. I to sprawia, że ta książka oprócz...

Bardzo trudna książka, dużo treści o krzywdach wyrządzonych dzieciom. Jednak warto przeczytać

Bardzo trudna książka, dużo treści o krzywdach wyrządzonych dzieciom. Jednak warto przeczytać

Mindhunter. Podróż w ciemny świat pedofilii powinna się nazywać ta książka. Ma ona strasznie dziwną budowę, na początku autor ma jakiś strumień myśli swoich bodajże 4 case'ów (z czego chyba 2 tyczyły się dzieci), potem ma 50% książki o pedofilii, o seryjnych pedofilach, o pedofilach-mordercach, następnie wchodzi nawet na temat zapobiegania pedofilii (cały rozdział), a potem wraca do tych 4 case'ów a reborus, by na końcu zabawić się sprawą O. J. Simpsona. Mimo to jestem pod wrażeniem jak bardzo przerytą głowę musi mieć Douglas, może sięgnę po część pierwszą.

Mindhunter. Podróż w ciemny świat pedofilii powinna się nazywać ta książka. Ma ona strasznie dziwną budowę, na początku autor ma jakiś strumień myśli swoich bodajże 4 case'ów (z czego chyba 2 tyczyły się dzieci), potem ma 50% książki o pedofilii, o seryjnych pedofilach, o pedofilach-mordercach, następnie wchodzi nawet na temat zapobiegania pedofilii (cały rozdział), a potem...

Oj to faktycznie była podróż w prawdziwy mrok.. Zawsze podziwiałam zawód profilerow, pamiętam, zaczęłam od serialu "Zabójcze umysły" mając chyba 18 lat.. Nie mogłam wyjść z podziwu dla tych ludzi, i nadal nie potrafię. Zagłębiać się w tajniki umysłu tak zwyrodniałych ludzi, zrozumieć dlaczego odbierają zycie innym, tak bestialsko krzywdzą dzieci (często własne)... Do tego wchodzić w umysł ofiary, współodczuwać jej przerażenie, bol..
Książka opisuje lata pracy człowieka, który właśnie to robil.. Kawał mocnej książki, z pewnością "nie do zapomnienia" 😔

Oj to faktycznie była podróż w prawdziwy mrok.. Zawsze podziwiałam zawód profilerow, pamiętam, zaczęłam od serialu "Zabójcze umysły" mając chyba 18 lat.. Nie mogłam wyjść z podziwu dla tych ludzi, i nadal nie potrafię. Zagłębiać się w tajniki umysłu tak zwyrodniałych ludzi, zrozumieć dlaczego odbierają zycie innym, tak bestialsko krzywdzą dzieci (często własne)... Do tego...