Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Szklany miecz” to jeszcze mroczniejsza historia. Bohaterowie już nie tylko planują rewolucję – oni w niej uczestniczą w stu procentach. Zaczęli wojnę, z której nie ma odwrotu, w której „każdy może zdradzić każdego”, o czym niejednokrotnie już się przekonali. Wielokrotnie największy przyjaciel okazywał się zdrajcą, więc jak mają zaufać kolejnym osobom? Jak szukać sprzymierzeńców w tej nierównej walce, gdy nie można nikomu ufać? Wreszcie jak zaufać, gdy ma się wrażenie, że już się tego nie potrafi. Not any more, jakby to rzekli anglojęzyczni przyjaciele.

Mare Borrow ma własny plan. Obiecuje czystą grę, lecz nie do końca potrafi ją prowadzić. Zatraca granice między tym, co białe, a tym, co czarne (czy też, jakby bohaterowie książki powiedzieli, tym co srebrne, a tym, co czerwone). Może dlatego, że spędziła czas na dworze królewskim, gdzie odebrała lekcję bezwzględności, może dlatego, że sama jest po środku. Silniejsza od jednych i drugich, a jednak słaba o tyle, że jest człowiekiem i nie może pozbyć się ludzkich wad – podejmuje złe decyzje, chce być współczująca i bezwzględna jednocześnie, gubi się sama w swoich czynach i na domiar złego uważa za stosowne ratować wszystkich. Nawet tych, którzy nie chcą być uratowani.

Ciąg dalszy: http://blogodynka.pl/szklany-miecz-recenzja/

„Szklany miecz” to jeszcze mroczniejsza historia. Bohaterowie już nie tylko planują rewolucję – oni w niej uczestniczą w stu procentach. Zaczęli wojnę, z której nie ma odwrotu, w której „każdy może zdradzić każdego”, o czym niejednokrotnie już się przekonali. Wielokrotnie największy przyjaciel okazywał się zdrajcą, więc jak mają zaufać kolejnym osobom? Jak szukać...