Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żadna z postaci nie wzbudza współczucia. Bohaterowie są po prostu głupi, a książka na maxa rozwlekła. Początek umiarkowanie wciągający, a potem równia pochyła. Nie polecam <3

Żadna z postaci nie wzbudza współczucia. Bohaterowie są po prostu głupi, a książka na maxa rozwlekła. Początek umiarkowanie wciągający, a potem równia pochyła. Nie polecam <3

Kompletna porażka. Do pewnego momentu nawet znośna, ale po - jak to ktoś nazwał - paranormalnym twiście - odechciało mi się czytać. Co prawda przez książkę przebrnęłam, ale niesmak pozostanie. Głupota za głupotą aż do ostatniej kartki.

Kompletna porażka. Do pewnego momentu nawet znośna, ale po - jak to ktoś nazwał - paranormalnym twiście - odechciało mi się czytać. Co prawda przez książkę przebrnęłam, ale niesmak pozostanie. Głupota za głupotą aż do ostatniej kartki.

Może i na chwilę poczułam atmosferę grozy i czytając w nocy trochę się bałam, ale mniej więcej w połowie książki dreszcze lękowe zastąpiły ciarki żenady. Utrzymały się aż do ostatnich stron. Końcówka dno

Może i na chwilę poczułam atmosferę grozy i czytając w nocy trochę się bałam, ale mniej więcej w połowie książki dreszcze lękowe zastąpiły ciarki żenady. Utrzymały się aż do ostatnich stron. Końcówka dno

Początek bardzo rozwlekły. Drażniło mnie trochę, że Abby była praktycznie kalką bohaterki ze wcześniejszej powieści autorki, tj. Daisy z "Dziewczyny, która wróciła". Najbardziej jednak frustrujący był dla mnie fakt rozłamu rodziny, który nastąpił po zaistniałej zbrodni. Jakkolwiek źle to zabrzmi - ucieszyłam się, gdy Ben odebrał sobie życie, co zakończyło całą tę farsę.

Początek bardzo rozwlekły. Drażniło mnie trochę, że Abby była praktycznie kalką bohaterki ze wcześniejszej powieści autorki, tj. Daisy z "Dziewczyny, która wróciła". Najbardziej jednak frustrujący był dla mnie fakt rozłamu rodziny, który nastąpił po zaistniałej zbrodni. Jakkolwiek źle to zabrzmi - ucieszyłam się, gdy Ben odebrał sobie życie, co zakończyło całą tę farsę.

No niestety, główna bohaterka to kompletna idiotka, a książka sama w sobie to jakiś bełkot i ciężka głupota. Wytłumaczenie całej zagadki naciągane i mętne.
Ale z niecierpliwością czekam na kolejne wypociny tej autorki :D Mam wrażenie, że z książki na książkę jest coraz gorzej.

No niestety, główna bohaterka to kompletna idiotka, a książka sama w sobie to jakiś bełkot i ciężka głupota. Wytłumaczenie całej zagadki naciągane i mętne.
Ale z niecierpliwością czekam na kolejne wypociny tej autorki :D Mam wrażenie, że z książki na książkę jest coraz gorzej.

Ale to było nudne! "Gra w kłamstwa", tej samej autorki, choć bezdennie głupia, była przynajmniej trochę wciągająca...

Ale to było nudne! "Gra w kłamstwa", tej samej autorki, choć bezdennie głupia, była przynajmniej trochę wciągająca...

Co to za wierutna bzdura :D To najgorsza książka tej autorki. Niewiarygodnie odstaje od pozostałych. Czułam takie ciarki żenady od tego madkowego bełkotu, gdy Isa wdychała zapach niemowlęcia itd. Dramat...

Co to za wierutna bzdura :D To najgorsza książka tej autorki. Niewiarygodnie odstaje od pozostałych. Czułam takie ciarki żenady od tego madkowego bełkotu, gdy Isa wdychała zapach niemowlęcia itd. Dramat...

Czyta się dobrze i bardzo szybko, ale - umówmy się - Hal nie była szczególnie bystra. W przeciwnym razie ta zagadka rozwiązałaby się najpewniej już na etapie oglądania fotografii w rodzinnym albumie. Dostrzegam też trochę błędów logicznych, ale jedno jest pewne - Ruth Ware swoim pisarstwem bije na głowę "bestsellerową" :D B.A. Paris.

Czyta się dobrze i bardzo szybko, ale - umówmy się - Hal nie była szczególnie bystra. W przeciwnym razie ta zagadka rozwiązałaby się najpewniej już na etapie oglądania fotografii w rodzinnym albumie. Dostrzegam też trochę błędów logicznych, ale jedno jest pewne - Ruth Ware swoim pisarstwem bije na głowę "bestsellerową" :D B.A. Paris.

Do pewnego momentu nawet spoko, abstrahując od tego, że główna bohaterka jest dość tępa. Całkiem bawił mnie fakt, że Alice dostawała obsesji na punkcie imienniczek swojej zmarłej siostry. To było dość osobliwe :D Pod koniec powiało jednak już takim absurdem, że lekturę zakończyłam już z totalnym niesmakiem. Czy oznacza to, że nie przeczytam już kolejnych wypocin tej autorki? Wręcz przeciwnie :D Przeczytam, żeby zhejtować :D Bo nie chce mi się wierzyć, że popełni jeszcze coś dobrego

Do pewnego momentu nawet spoko, abstrahując od tego, że główna bohaterka jest dość tępa. Całkiem bawił mnie fakt, że Alice dostawała obsesji na punkcie imienniczek swojej zmarłej siostry. To było dość osobliwe :D Pod koniec powiało jednak już takim absurdem, że lekturę zakończyłam już z totalnym niesmakiem. Czy oznacza to, że nie przeczytam już kolejnych wypocin tej...

To taka książka, żeby przeczytać i zapomnieć. Wciąga, ale pod względem prawniczym mocno kuleje, co potwornie razi. Warto więc podejść do niej mocno z przymrużeniem oka

To taka książka, żeby przeczytać i zapomnieć. Wciąga, ale pod względem prawniczym mocno kuleje, co potwornie razi. Warto więc podejść do niej mocno z przymrużeniem oka

dawno nie czytałam nic z tak durnowatą intrygą. nie dziwię się, że książka ta jest dodawana do gazety. mam wrażenie, że ów magazyn był ciekawszy niż ta ramotka.

dawno nie czytałam nic z tak durnowatą intrygą. nie dziwię się, że książka ta jest dodawana do gazety. mam wrażenie, że ów magazyn był ciekawszy niż ta ramotka.

trochę to wszystko wydumane. to ciekawy temat, ale mam wrażenie, że autor nieco tu przedobrzył. momentami gubiłam się w tej intrydze.

trochę to wszystko wydumane. to ciekawy temat, ale mam wrażenie, że autor nieco tu przedobrzył. momentami gubiłam się w tej intrydze.

W gruncie rzeczy to zaczyna się trochę jak u Hitchocka - wielkim wybuchem i to w sumie w sensie dosłownym. A potem, cóż, napięcie zamiast spadać - opada. Liczyłam na jakiś zwrot akcji na koniec, ale niestety poczułam, że kolejny raz tylko zmarnowałam swój czas. I te kretyńskie problemy trzeciego świata - "ma ten prezent dla mnie czy go nie ma?".

W gruncie rzeczy to zaczyna się trochę jak u Hitchocka - wielkim wybuchem i to w sumie w sensie dosłownym. A potem, cóż, napięcie zamiast spadać - opada. Liczyłam na jakiś zwrot akcji na koniec, ale niestety poczułam, że kolejny raz tylko zmarnowałam swój czas. I te kretyńskie problemy trzeciego świata - "ma ten prezent dla mnie czy go nie ma?".