Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem ogromną fanką malarza Francisca de Goyi, więc bez wahania kupiłam książkę Jacka Dehnela pt. "Saturn", która właśnie opowiada w mniejszym stopniu o jego obrazach lecz o relacji ojciec - syn. Można powiedzieć, że w książce jest trzech narratorów - Francisco, jego syn Javier oraz wnuczek Mariano. Relacja Francisco - Javier jest bardzo trudna. Ojciec uważał, że Javier nie nadaje się do niczego. Nie widział w nim tego, czego oczekiwał od swojego syna. Ciągle go krytykował, nie rozumiał jego stylu życia. "No ja się pytam, co on mógł namalować, nierób leżący cały dzień na brzuchu jak baba i za całą pracę mający przewracanie stron w książeczkach." Uważał, że Javier nie odziedziczył po nim talentu. Sytuacja, która mnie najbardziej poruszyła, było to kiedy Javier znalazł inspirację i zaczął malować, wpadł w "nałóg" malarstwa. Kiedy Francisco się o tym dowiedział, od razu pojechał do domu syna. Javier zawsze wyobrażał sobie tę sytuację, kiedy ojciec widzi go malującego. Jak wpada w zachwyt, cieszy się i chwali. W rzeczywistości ta chwila wyglądała kompletnie inaczej. Ojcu nawet podobało się to co syn malował "zakradam się niby z boku, i rzeczywiście, skurczysyn. Maluję. Kończy już. Trochę taka moja podróba, kolory ujdą, konie straszne, ale niech tam". Niestety nic z tego nie powiedział - "Dorosły facet nie jest do rozpieszczania, więc mruknąłem coś tylko i powiedziałem, że jestem tu po jeszcze jedną flaszkę terpentyny." Sama postać Francisca jest bardzo ciekawa. Jego wypowiedzi w niektórych momentach są zabawne i ironicznie. Książkę Dehnela czyta się łatwo i jest to świetna lektura w podróży, na raz. Chociaż ja często do niej wracam.

Jestem ogromną fanką malarza Francisca de Goyi, więc bez wahania kupiłam książkę Jacka Dehnela pt. "Saturn", która właśnie opowiada w mniejszym stopniu o jego obrazach lecz o relacji ojciec - syn. Można powiedzieć, że w książce jest trzech narratorów - Francisco, jego syn Javier oraz wnuczek Mariano. Relacja Francisco - Javier jest bardzo trudna. Ojciec uważał, że Javier...

Można powiedzieć, że książka Doroty Masłowskiej opowiada prostą historię. Jej głównym tematem jest historia Farah, której losy są czasami dramatyczne. Książkę czyta się szybko co nie oznacza, że łatwo. Jest ona dojrzalsza od poprzednich powieści Masłowskiej (np. "Wojna polsko-ruska"). Książka często zaskakuje, jest napisana z poczuciem humoru, co jest wielkim plusem. Według mnie pokazuje ona obraz współczesnego świata, szarą rzeczywistość. Jest też o częstych zmianach w życiu, zarówno o podejmowaniu decyzji jak i o ulotności chwil.
"Zapiszę kolejne kartki. Później pootwieram wszystkie okna i wyrzucę zapiski. Zamknę jak kolejną książkę, kolejny rozdział. Niech to, co było już nie wraca. Niech myśli spisane na kartkach, w postaci słów wylecą jak najdalej i nigdy nie wracają."
Mimo tych wszystkich absurdów zawartych w książce jak i momentów, w których czytelnik trochę się gubi to i tak mi się bardzo spodobała i chętnie do niej wracam.

Można powiedzieć, że książka Doroty Masłowskiej opowiada prostą historię. Jej głównym tematem jest historia Farah, której losy są czasami dramatyczne. Książkę czyta się szybko co nie oznacza, że łatwo. Jest ona dojrzalsza od poprzednich powieści Masłowskiej (np. "Wojna polsko-ruska"). Książka często zaskakuje, jest napisana z poczuciem humoru, co jest wielkim plusem. Według...