Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sięgnęłam po "Wszystko dla niej" z ciekawością, szykując się na czytelniczą ucztę. I nie zawiodłam się.
Bardzo lubię prozę Beaty Rudzińskiej oszczędną w słowach, wyważoną, oddającą istotę rzeczy, skondensowaną, gęstą od emocji. Angażującą czytelnika, niepozwalającą stać z boku.
Mimo stosunkowo niewielkiej objętości książki, nie potrafiłam jej przeczytać jednym tchem. Zbyt wiele budziła we mnie emocji i refleksji. Bo Beata Rudzińska pisze o sprawach ważnych i nie zawsze wygodnych. Problemy społeczne i emocjonalne, tragedie, marzenia, złudzenia, rozczarowania, wyobcowanie, namiętności, tęsknoty a w tym wszystkim, jak rozbitek na morzu, zmagający się z życiem i ze sobą człowiek.
Moje ulubione opowiadanie to "Pchła szachrajka", w którym narratorką jest właśnie pchła dworcowa, podróżniczka i bibliofilka. Zabawnie jest obserwować świat z punktu z punktu widzenia pchły. Zabawnie dopóki nie spotka się bezdomnego. I tak zwanych "porządnych obywateli" stojących w kolejce do dworcowej kasy. Ale nie będę zdradzać fabuły.
A zaraz za "Pchłą Szachrajką" w moim prywatnym rankingu plasują się: "Romansik", "Skrywane pragnienia" oraz publikowane już wcześniej w wydanych przez Amea antologiach opowiadania "Żar" i "Pierś niefizyczna"
"Wszystko dla niej" nie jest lekturą na leniwe niedzielne popołudnie i jeśli ktoś szukałby tu taniego optymizmu, to go na pewno nie znajdzie. Znajdzie natomiast poruszające emocje i zapadające w pamięć opowieści.

Sięgnęłam po "Wszystko dla niej" z ciekawością, szykując się na czytelniczą ucztę. I nie zawiodłam się.
Bardzo lubię prozę Beaty Rudzińskiej oszczędną w słowach, wyważoną, oddającą istotę rzeczy, skondensowaną, gęstą od emocji. Angażującą czytelnika, niepozwalającą stać z boku.
Mimo stosunkowo niewielkiej objętości książki, nie potrafiłam jej przeczytać jednym tchem....