Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kim jesteś? (Lech Galicki) Quis es tu pulchra arcanum est domina in via? Kim jesteś? Kiedyś słyszałem w przejściu labiryntu, twój głos cichy i zdecydowany, ucichłem w zamyśleniu, tyś pani Odyseja owa w drodze do domu, czy Nefretete tajemna, kamienna, albo jak chciała ona: Neferneferuaton, a znaczy to - - *Nadzwyczajna piękność Atona*, brzemienna ciszą w chaosu trwaniu? Pielęgnujesz prywatność w odważnym spojrzeniu, zrywając gór opornych łańcuchy, wichry uciszając, gdy płaczliwie wieją. Oczy twe akweny, a w nich czytam wiele, cyt, jam człowiek zamknięty, otwarty, gdy trzeba, po ziemi chodzisz pewnie, znasz przestrzeni zachwyty, zanurzasz dłonie w chmurnych i niebieskich- -tam marzenia wzlatują- twoich sferach nieba. Tajemnica snuje się, wędruje linią zapatrzenia, w cele, do których drogi prowadzą, na mapach, co to Coś wypisują. Jak receptę na życie. Starczy diagnoz, tyś i tak objawowa, masz swoją przyczynę, skoroś skutkiem miłości, kto zna ciebie na wskroś, ty sama, baśń się tako plecie, ciągle w drodze, nieznana, czarowna na tej ziemi, na wszako zagadkowym i przedziwnym tym świecie.

Kim jesteś? (Lech Galicki) Quis es tu pulchra arcanum est domina in via? Kim jesteś? Kiedyś słyszałem w przejściu labiryntu, twój głos cichy...

ŚWIATŁO NAD PRZEPAŚCIĄ Rozpoczyna się wykład dla studentów medycyny. Na stole, jeszcze przykryte białym płótnem – zwłoki. Wchodzi profesor. Powoli bierze do ręki skalpel, odsłania ciało zmarłego człowieka, rozgląda się dookoła, patrzy studentom w oczy i głośno mówi: – Obserwując uważnie. Oto przed wami leży niezwykła budowla, którą zaprojektował i wzniósł największy Architekt i Budowniczy. Pamiętając, że jeszcze niedawno mieszkał w niej przedziwny lokator: myślący, czujący, kochający... Życie. Film Krzysztofa Zanussiego Iluminacja. Obraz, na który w latach siedemdziesiątych uczniowie liceów chodzili do kin studyjnych i oglądali go z zapartym tchem. Byłem i ja na tym filmie, razem ze szkolnym kolegą Wojtkiem Jędrzejcem. Wbici w fotele z przejęciem oglądaliśmy perypetie filmowego bohatera, Franciszka Retmana, młodego intelektualisty, który z uporem poszukiwał sensu ludzkiego bytowania i śmierci. Szczególnie mocno wstrząsnęła nami scena, gdy Franciszek przy świetle zapałki z zaciekawieniem oglądał okaleczone zwłoki taternika, który spadł w przepaść. Zapałczany płomyczek rzucał tylko księżycowe blaski, cienie prawdy o tym, czym jest życie. Przyczyny wypadku nie sposób było dociec. Minęło kilka miesięcy i Wojtek niespodziewanie zginął w górach. Spadł w przepaść. Dlaczego? – pytałem przerażony. Potem przyszła wiadomość o śmierci w górach odtwórcy roli Franciszka, Stanisława Latałły. Dlaczego? Nawet gdyby zapłonęły tysiące zapałek i strzeliły płomieniami zastępy świec – nie znajdę odpowiedzi.(...).

ŚWIATŁO NAD PRZEPAŚCIĄ Rozpoczyna się wykład dla studentów medycyny. Na stole, jeszcze przykryte białym płótnem – zwłoki. Wchodzi profesor...

BYĆ SOBĄ Zygmunt Kubiak już w dzieciństwie zakochał się w greckim świecie. Nad Mitologią Greków i Rzymian ten znany pisarz, tłumacz literatury greckiej, rzymskiej i angielskiej, laureat m.in. Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury – pracował przez dziesięciolecia. Gdy rozmawiamy o jego niezwykłym dziele, stwierdza, że badania kultury antycznej wzbudziły w nim taką oto refleksję: na przestrzeni tysięcy lat człowiek się nie zmienił, jest wciąż taki sam, mimo że historia chadza rozmaitymi drogami. Pisarz mówi: „To optymistyczny wniosek i wielka nadzieja, bo dyktatorzy, których na szczęście przetrwaliśmy, chcieli stworzyć nowego człowieka. Zamierzali zmazać wszystko, co było dotychczas i stworzyć wymyśloną przez siebie istotę. Nic z tego, bo człowiek jest zawsze taki sam, stoi wobec tych samych tajemnic, ma te same podstawowe uczucia i nie poddaje się. Jest sobą i to niezwykły charakter, a może i bogactwo człowieczeństwa”. Pytam Zygmunta Kubiaka, jak pogodzić tę opinię z innym, często podkreślanym przez pisarza wnioskiem, że cywilizacja w końcu XX wieku ulega degeneracji. Odpowiada, iż to, że tak mówi, jest rodzajem ostrzeżenia i zaniepokojenia. Tak jak w minionych dziesięcioleciach przeszliśmy przez okrutne eksperymenty dotyczące struktury społecznej w niektórych rejonach świata, tak teraz nastąpił czas eksperymentów biologicznych: totalnej transplantacji i klonowania. Smutny jest także upadek obyczajów. Choć może to tylko wrażenie. Można zauważyć tłumy ludzi zachowujących się jak stado szympansów, ale na spotkaniach z czytelnikami pisarz z radością wysłuchuje wielu wspaniałych, mądrych pytań. Myśli wówczas, że wyrasta nowe pokolenie Polaków końca XX wieku. Prawdziwa kultura jest zawsze elitarna, ale w sposób niezwykle pozytywny oddziałuje na całe społeczeństwo.

BYĆ SOBĄ Zygmunt Kubiak już w dzieciństwie zakochał się w greckim świecie. Nad Mitologią Greków i Rzymian ten znany pisarz, tłumacz literat...

Lech Galicki: Efekt motyla Tom wierszy z fotografiami Marka Poźniaka autor poezji: Galicki Lech, ISBN 83-866-2701-8, seria (-), wydawnictwo PoNaD, ilustracje (-), rok wydania 1999, wydanie I Od Autora Jeden ruch skrzydeł i motyl wzbija się ponad kwiaty, drzewa i chmury. Jedna myśl i wędruję drogami promieni Słońca i obejmuję księżycową poświatę. Daty nie mają znaczenia. Pragnę pochylić się nad przeszłością, ogarnia mnie wzruszenie wspomnień, marzę o przyszłości – już dotykam jej progu. Jak motyl. Gdy całuje kwiatowy nektar dookoła ożywają słodycze kosmosu. Jeden ruch skrzydeł i paź królowej dociera do innych wymiarów królestwa życia. Gdy dotyka mnie śmierć spadam w przepaść smutku, a potem wznoszę się ku wysokości nadziei. Początek i koniec, a potem początek bez końca. Szusem przelatuję nad krzykiem, śmiechem, zwątpieniem i bezgraniczną wiarą w sens bycia. Lot nad człowieczym gniazdem. Korytarz powietrzny od zamysłu do piramidy Cheopsa, wiszących ogrodów Semiramidy, posagu Zeusa w Olimpii, świątyni Artemidy, grobowca Mauzolosa, kolosa rodyjskiego, latarni morskiej w Aleksandrii. Efekt motyla. Kosmos tajemnic. Ja, Ty, On. Z Markiem Poźniakiem porozumiewamy się telepatycznie. Ja piszę wiersze, a on setki, często tysiące kilometrów od miejsca, w którym przebywam, fotografuje dokładnie to co najpiękniejsze, najważniejsze i zawsze w odpowiednim czasie robi pstryk, a po obróbce materiału okazuje się, iż powstało kolejne dzieło pasujące jak ulał do przygotowanego już przeze mnie materiału. Bez zbędnych słów sklejamy dekoracje z wierszami – aktorami i pozostaje czekanie na premierę... „Efekt motyla”. Ostatni dzwonek. Kurtyna idzie w górę.

Lech Galicki: Efekt motyla Tom wierszy z fotografiami Marka Poźniaka autor poezji: Galicki Lech, ISBN 83-866-2701-8, seria (-), wydawnictwo...

Lech Galicki Testament Ducha Wypełniło się życie moje, w zamyśleniu jak sakwa nabrzmiała dniami i nocami, od narodzenia mego, gdym przyjął i ujrzał, co dał Bóg, cisza mnie obejmuje w swej całości i ciemność zmartwiała, pędzą w gasnącym obrazów szlaku minionych i słów powiedzianych, ostrości świetlistej roje, trzy kroki rytuału ujmą z mego ducha, w bezczasu strefie wszelkie ziemiste nastroje, i oto ja zapłakany jestem wszystkim co już nie moje, całkowicie, ostatecznie, na wieki wieków, w pył oddany. Co zostawiam za sobą nie wiem, zachwyty i żale bezgłośnie wybrzmiały, jak noworodek, ja nagi, bezsilny, w zdumieniu ostały. Życie się me wypełniło, co dałem, a co wyniosłem, w wietrznym wieczności szumie, wszystko inne i nowe, drogi me proste i kręte były, nie wrócę do nich na wiosnę, azali tej tu nie ma, tylko snują się pyłki majowe, a je i tak wspomnienia w kroplach dżdżu wyśniły. Czy urodziły? Wypełniłem com wypełnić miał, a może to tylko nadziei zwoje, przyjąłem i wziąłem, co Bóg dał, zaś gdzie moje ja? skarb jakże wielki, utulam skoro jestem, wszystko co mam, co dobre, choćby cienia gestem. O pamięć o mnie się upraszam, choć nie wiem nawet sam ja przeszły, łzami odejścia smutek zraszam, by ziarna moich marzeń wzeszły. Poezja z antologii * Pieśń Strzelista natchnienia i zamyślenia*, Lech Galicki, Progres Multimedia, 2019r.

Lech Galicki Testament Ducha Wypełniło się życie moje, w zamyśleniu jak sakwa nabrzmiała dniami i nocami, od narodzenia mego, gdym przyj...

Lech Galicki Sza Czemu trzymasz mnie tak mocno dźwięku Lecę ponad ziemią opleciony kluczem wiolinowym A powoli drży majestat mojej duszy Czemu trzymasz mnie tak mocno siło wiatru Azali ja jestem ty azali ja jestem ty I słyszę ciebie Dedury i demole podskakują na pięcioliniach Rozedrganych jak szaleństwo Płynę na grzbiecie fali niczym pływak wprawny Kocham ciemne wody i głębie przeczyste Załamują się grzbiety wzburzenia niewolniczo zgięte Grzmoty biją to głośniej to ciszej a przenikliwie Oto uderza piorun ostatni Oto ja samotny Oto ja struchlały Oto ja markotny I ja obolały Nie jestem jeszcze gotowy A już szukają dla mnie alei Kopią dla mnie grób ziemisty Ukryłem się Za goździkami jak krew czerwonymi I pachnącymi Ukryłem się za wieńcem I szarfami białymi Skrzypki ciszy brzmią jak zaklęte świerszcze. Sza.

Lech Galicki Sza Czemu trzymasz mnie tak mocno dźwięku Lecę ponad ziemią opleciony kluczem wiolinowym A powoli drży majestat mojej duszy...

Lech Galicki Polskość jest zaszczytem dla mnie Pamiętam mój Ojciec Władysław Galicki Numer obozowy w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz – 123184 Patriota z krwi i kości wtedy, potem i zawsze Opowiadał mi o egzekucji polskich więźniów Którzy zostali skazani na karę śmierci przez powieszenie Gdy wydano ich a kopali podkop aby wydostać się za druty przeniknięte prądem Wyprowadzono biedaków wśród krzyków i poszturchiwań Oni jakby zmartwiali nie z tego świata do królestwa drogą Szli jeden za drugim wydawało się pogodzeni z losem Jedyne co to miano ich zabić jednocześnie taka to ulga przez nadludzi dana była Ojciec mój stał w tłumie ludzi numerów Polaków którzy mieli ten fakt zapamiętać rodaków wieszanie jako ostrzeżenie że zabronione jest im uciekać z katowni Bo za polską nienormalność tam byli i będzie ona zniszczona zabita wypalona Gdy wszyscy Polacy stali na stołach i pętle już im niemieccy oprawcy Założyli na szyje jeden z nich zaczął krzyczeć iż teraz oni wszyscy zginą Ale już niedługo już nadchodzi czas kary na morderców gdy zmiecie ich z tego świata kara straszna Już kaci szybko zaczęli stołów przewracanie Polaków krnąbrnie polskich wieszanie a jeszcze ze ściśniętego gardła skazańca dobył się okrzyk: Jeszcze Polska nie zginęła… i zaraz napięły się liny na szubienicach Wtedy Ojciec mój numer 123184 przejęty przyjął na siebie i innych:.. póki my żyjemy A teraz gdy On już jest u Pana polskość jest zaszczytem dla mnie I pamięć we mnie drogowskazem A drogowskaz pamięcią Do normalności Teraz i zawsze i na wieki wieków W imię Ojca Amen.

Lech Galicki Polskość jest zaszczytem dla mnie Pamiętam mój Ojciec Władysław Galicki Numer obozowy w niemieckim obozie koncentracyjnym Aus...

Lech Galicki …do Anioła Stróża Aniele Boży, Stróżu mój, Ty zawsze… ach, usiądź proszę, boś zmęczony, tak myślę Duchu niestrudzony zwykle, po ludzku – ciężka Twa dola stać, wciąż pilnować, prowadzić, wołać, a dusza moja, z nią ciało moje, tak często nie chcą pomocy Twojej, potem znękany sumienia testem modlę się: stój przy mnie, Ty mówisz: Jestem rano, wieczorem, we dnie i w nocy masz ostry dyżur – ku mej pomocy, odpocznij, zaśnij, skrzydła swe złóż, dzisiaj ja jestem, Twój człowiek – stróż, lecz proszę, w śnie swym przy mnie stój, Aniele Boży, Stróżu mój Obraz ukryty Ojcze nasz Który jesteś w niebie A my na Ziemi spoglądamy ku Tobie Stworzeni na podobieństwo Twoje Frapuje nas owa tajemnica niezmiernie – Bo jakże tak? – pytamy Czy boską posturę nam przydałeś? Czy Twój profil szlachetny? Przenikliwość oczu błękitnych, które widzą wszystko? A może potęgę ciała przeogromną? I mądrość niezmierzoną? – Boże, jakże tak? – pytamy Gdy niemoc nas ogarnia Szukając zafrasowani w nas Twego obrazu I opuszczamy głowy zawstydzeni Widząc niedoskonałość pytań naszych Gdy czujemy w serc opoce Skrzące się gwiazdy Wiary, Nadziei i Miłości A to właśnie Ty Panie Przeto my, tu na Ziemi spoglądamy ku Tobie.

Lech Galicki …do Anioła Stróża Aniele Boży, Stróżu mój, Ty zawsze… ach, usiądź proszę, boś zmęczony, tak myślę Duchu niestrudzony zwykle, po...

Lech Galicki. Dzień gorzkiego cukierka Rozmawiałem przez telefon. Pilna i ważna rozmowa (...) (...) I zobaczyłem. Syn mój stał na tapczanie wyprężony na baczność, a może jeszcze bardziej napięty, aż odchylił się do tyłu, machał swoimi rękoma czteroletniego dziecka, jak skrzydłami, oczy ogromne do nieprzytomności, wyrzucone z orbit w strasznego wysiłku stanie... Usiłował łapać powietrze... (...) On, tak po dziecięcemu podskakiwał sobie na tapczanie delektując się cukierkową kulką. I hop, hop, hop... (...) (...)Zostałem sam na sam z moim synkiem patrzącym na mnie wzrokiem zza gęstniejącej mgły. Słyszałem, słyszałem, jak krzyczy do mnie: tato pomóż, ratuj, boję się, a nie wydawał żadnego głosu i ruszał się coraz wolniej, jego ciało wiotczało. Cukierek kulisty, gdy synek mój na początku usiłował łapczywie chwytać powietrze, coraz to bardziej wciskał się w jego tchawicę... To wszystko szybko trwało. Czas biegł innym torem i potokiem niż normalnie. Tego nie można opisać ni opowiedzieć. Nie można! I rzeczy dzieją się ze świata tego i innych światów, czasoprzestrzeni, nie wiem jak to nazwać. Tam gdzie Bóg jest. Tu i tam. (...) I przyszła taka chwila... Wiedziałem, że mogę się tylko z synem moim pożegnać. I protestowałem. Tak, krzyczałem w głębi duszy mojej: Boże, nie może on odejść, nie może tak się stać! Jednocześnie szeptałem w duszy do synka mojego słowa pożegnania, ale też prosiłem go, aby został, bo nie mogę bez niego żyć! I płakałem pewnie. I umierałem razem z nim. I już beznadzieja mnie całkowita ogarnęła. Przytulałem go. Wiem, że słyszałem jego głos. Inny. A słyszałem. Życia w nim nie czułem. Nic nie pamiętam. Zapadłem się w sobie. (...) (...)Nagle ciało mojego synka poruszyło się. Głowa odchyliła się na bok. Z jego ust, łukiem jak pocisk wystrzelił cukierek kulisty... Nie wierzyłem. Chwila ciszy, która trwała wieczność. I najpierw cicho jak pisklę, a potem jak ludzie po narodzeniu płaczą i powietrze haustami chwytał, chwytał, chwytał. Marcin. Żył.(...).

Lech Galicki. Dzień gorzkiego cukierka Rozmawiałem przez telefon. Pilna i ważna rozmowa (...) (...) I zobaczyłem. Syn mój stał na tapczani...