Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niektóre książki z Wattpada powinny zostać na Wattpadzie (tak, mówię o rodzinie Monet!) i nigdy więcej nie wracać w formie choćby wizji papierowego koszmarku.
Bo "Icebreaker" to typowy koszmarek, choć zdarzyły się błyski geniuszu - równie głębokie jak woda w przeręblu.
Mamy więc łyżwiarkę figurową i hokeistę, typowo "głęboki" przypadek hate-love relacji. Ona, Anastasia, jest idealna w każdym calu, śliczna, mądra i zorganizowana, on, Nathan - to kapitan hokeistów, który jest tak seksowny ale tak mający pecha, jak tylko to możliwe. Oboje są też studentami. I w zasadzie tyle powinniśmy o nich wiedzieć.
W skrócie: on jest nią zainteresowany, ona nie, ale wypadek powoduje, że muszą ze sobą współpracować. A że w międzyczasie już zdołali zorganizować sobie rundkę czy dwie seksu, to już w niczym przecież nie wadzi.
W zasadzie to tyle. Partner Anastazji z lodowiska jest sztywny i toksyczny, Nate jest cudownie czuły, a jego kumple to banda szalonych szczeniaków, które szybko akceptują Anatsazję. Ale oczywiście, wspólne ćwiczenia, wspólne spędzanie czasu i jeszcze więcej seksu to przepis na super zdrowy związek, czego się czepiam!? Ekhm. No cóż.
Czepiam się przede wszystkim tego, że ta książka to po prostu tłuściutki, napompowany sztucznie koszmarek, który nie ma logiki. Problemy bohaterów nie istnieją, a nawet jeśli, to tylko po to, by zmienić nieco fabułę, pchnąć ją w przód. Studenci tu przedstawieni zainteresowani są tylko seksem, alkoholem i sportem. I seksem. Mówiłam, że seksem? Sport wydaje się tu być mocno z tyłu, ot, dodatek.
Miejscami przysypiałam na fabule.
Jedyny plus: pokazanie, że czasem warto sięgać po pomoc specjalistów, a odpowiednia terapia i zaburzenia odżywiania istnieją również. Nawet w tej pozornie idealnej, słodkiej pozycji, którą zakończyłam bez żalu. Nie jest to coś, do czego wrócę chętnie, chyba, że w pilnej potrzebie desperackiego przypominania sobie, że studenci potrafią być idealni ;)
Językowo słabo, nie wiem, czy przez tłumacza czy faktyczny styl pisania autorki. Fabularnie więcej dziur, niż można się spodziewać. Zakończenie - takie sobie. Wyjaśnienie, dlaczego należy dbać o swoje zdrowie, zarówno fizycznie jak i psychicznie - byłoby dobre, gdyby za tym przesłaniem czaiło się coś więcej, niż kolejne sceny erotyczne...

I tu też mam sporty problem. Fajnie by było, jakby wydawnictwa zaczęły w końcu oznaczać PEGI takie książki. Bo już 13-14letnie dziewczyny sięgają po podobne pozycje, i... no. Kwestia moralności? Klauzury sumienia? Czegokolwiek? ;)

Marudzę. Marudzenie to cnota, zwłaszcza przy tych absurdalnych temperaturach - i nawet zerowy opis lodowiska nie przynosił ukojenia... ;)

Niektóre książki z Wattpada powinny zostać na Wattpadzie (tak, mówię o rodzinie Monet!) i nigdy więcej nie wracać w formie choćby wizji papierowego koszmarku.
Bo "Icebreaker" to typowy koszmarek, choć zdarzyły się błyski geniuszu - równie głębokie jak woda w przeręblu.
Mamy więc ...

Rozwiń

Zwiń

Ok, ktoś mi może uprzejmie wyjaśnić fenomen autorki, tego, JAKI ma styl (albo nie ma) i dlaczego ta kiepska wieczorynka ma TAK WYSOKĄ ocenę?! Szanujmy się, to już fandom Moneciar ma głębszy sens...
Ekhm, no znaczy, tego, no.
Potrzebowałam czegoś na ciężkiego kaca książkowego, więc uznałam, że ZUPEŁNIE nieznana mi ałćtorka, książka której ma nieco ponad 300 stron, będzie dobrym startem na leczenie. ot, wpadnie i albo zapomnę, albo łaskawie sięgnę po więcej, ale kaca jakoś zagłuszę. O naiwna ja, o głupia ja!
Zacznijmy od okładki: ta jest... ładna. Nie wzbudziła we mnie zupełnie szarpnięcia śledzioną, ale estetyczna, sugestywna. Powąchałam; niezbyt dobrej jakości farba drukarska, papier też raczej przypominał mi ten używany w toalecie... ale, mówię, dam szansę.
Kac mojego kaca dostał kaca.
Dostajemny historyjkę złodzieja - podobno ultra cudownie sprytnego - który ma zdobyć KAMIEŃ KAMIENI, DIAMENT DIAMENTÓW. Ale, żeby to zrobić, musi się nasz złodziej zbliżyć do właścicielki owego "śnietego graala". Niejakiej Ełełełe.... znaczy Eleanor. Podobno ma się robić gorąco, porno i duszno, a dostałam żenadę.

Poważnie. Tytułowy Vincent to "złodziej z powalającym spojrzeniem' i chyba tyle o nim wiem. Ełełełełełełonore jest miałka, nijaka, i choć PODOBNO skrywa w sobie masę sekretów i demonów przeszłości, nie odczułam tego w najmniejszym stopniu. Była płaska jak ściana, głeboka jak łyżeczka do herbaty i nie wnosiła nic. Tak samo "gówny boChatyr", z którego zapamiętałam tylko "tajemnicze spojrzenie", które naszą Ełołeło porwało. I chyba tylko ją, bo mnie wcale. Tajemniczość tajemniczości łamana przez tajemniczość. Pani Julio, nikt pani nie mówił, że fajnie jest jednak choć trochę dać głębi postaci? Bo tu oboje są płascy, nijacy, fabuła miałka, zupełnie nie rozumiałam chemii, jak i tego, skąd co wynika.,
Ot, czytadełko, taki Harlequin, tylko wydany współcześnie. Nie ma rączek, nie ma nóżek, ma kadłubek z może niezłym pomysłem, ale wykonanie jest straszne, dla mnie zupełnie nie do przyjęcia i kompletnie nie rozumiem, czym się tu zachwycać.
Ogólnie, pani Brylewska - mam wrażenie, nomen omen - BRYLUJE na głupocie, płytkości i zupełnym niezrozumieniu tematu. Obejrzenie filmu ze złodziejami i przeniesienie go na papier to jedno, ale drugim jest oddanie emocji, uczuć, otoczenia... Niby chce porwać czytelniczkę, pokazać, jak to zna się na emocjach, partnerstwie, PORYWANIU.... ale mnie zupełnie nie porwała.
Wręcz przeciwnie, byłam rozczarowana, co więcej, sposób pisania, narracja - odstraszała. Jeśli autor pisze w taki sposób, to Wattpadd - kiedyś byłby spoko - ale teraz proponuję jakiegoś blogaska czy coś. Bo Styl pisarski pani Brylewskiej zupełnie mnie nie przekonał. To tak, jakby piętnastolatce kazać napisać na nowo "Lalkę" i wrzucić w kanon. Ni to mądre, ni rozsądne. Zapewne części czytelniczek to pasuje, bo to takie nie wymagające skupienia, dla mnie czytanie, ot na zasadzie "był przystojny, piękny i biła od niego chemia", ale ja tego nie kupuję.
Niestety, pani Brylewska, mimo, że bardzo propagowana, nie jest osobą, która mnie zachwyca. Wielka czcionka, kiepski papier, łzawie harlequinowo naiwna opowieść, źle wykreowani bohaterowie. Co może iść gorzej, poza faktem, że autorka i jej fanki mnie zjedzą? Chyba już nic ;)

Być może przyszłościowo dam szansę. BYĆ MOŻE. Inna książka, inne postacie. Teraz jednak po prostu mnie odrzuciło.

Ok, ktoś mi może uprzejmie wyjaśnić fenomen autorki, tego, JAKI ma styl (albo nie ma) i dlaczego ta kiepska wieczorynka ma TAK WYSOKĄ ocenę?! Szanujmy się, to już fandom Moneciar ma głębszy sens...
Ekhm, no znaczy, tego, no.
Potrzebowałam czegoś na ciężkiego kaca książkowego, więc uznałam,...

Rozwiń

Zwiń

UWAGA! OPINIA DLA CZYTELNIKA 18+! Jeśli czyta to osoba nieletnia, czyni to na własną szkodę i odpowiedzialność i ełołełopolizja, proszę przyjechać na LC i wyjaśnić, dlaczego niektóre książki posiadają PEGI i nie chodzi o treści nieodpowiednie dla wieku niższego niż, ale po prostu... NO NIE.
I nie dajcie się zwieść. To erotyk SF, a nie obyczaj erotyczny z nutą SF!


O khui, co ja przeczytałam!
Poważnie.
Co. Ja. Sobie. Zrobiłam.
Dlaczego ja siebie tak krzywdzę, dlaczego uważam za rozsądne zrobienie sobie z mózgu papki i jeszcze mieć z tego radochę? Nie wystarczy mi praca!? Nie wystarczy mi świadomość, że ludzie PRZYZNAJĄ SIĘ, że nie czytają to i słownictwo mają ubogie, a wattpadowe ałćtoreczki monetują w najlepsze?
No.... Nie.

Dobra, dajcie mi chwilę, poklęczę na grochu, posypię głowę prochami Lalki i Pana Tadeusza, przepiję Balladyną usta, bo mydła w łazience zabrakło i do dzieła...?

Ok. Wzięło mnie na dzień dobry na sarkazm, przepraszam, ale odchorować muszę. Takie moje guilty pleasure, ostatnio lubię sobie zadać kilka ran cięto-szarpanych na wszystkich organach, z mózgiem na czele, by poczytać jakiś kiepski pornotyk. Bo "he-he-wiadomo", modne to a swego wroga znać trzeba. Anka, już ci więcej nie zaufam! Marek, tobie też nie! (oboje nie tylko tą opinię przeczytają, ale i tą książkę, więc sama w poczuciu winy nie jestem, tyle wygrałam). Ale do rzeczy.
Zostałam niemal zewsząd zaatakowana "gorącym romansem nie z tej ziemi!" - choć średnio mnie to przekonywało. Ot, jakoś tak, nie umiałam się przekonać, że "porwana przez aliena baba znajdzie miłość" - bo to się mało hentajców naoglądałam w życiu? Swoje lata mam, nie jedną mackę widziałam, spodziewałam się więc absolutnie wszystkiego, co azjatycki przemysł kreskówek dla dorosłych może zaserwować. I... Ruby Dixon (pseudonim literacki, o czym dowiedziałam się z końca książki) jak ten monolit, wyrosła mi na drodze, uderzyła w czoło i rzekła: NIC NIE WIDZIAŁAŚ.
I miała rację. Musiałam zobaczyć 17 tomów tego potworka, by uwierzyć, że pewne prawa hentai nie mają racji bytu i... powinny zostać w szafie, wraz z wyobraźnią autorki, w której miesza się wibrator, kot, Smurfy, dużo niebieskiej farby, rogi i golden pass do PornHuba. Ale do rzeczy, czyli słów kilka o fabule rzucę.
Ona, Georgie, to AMERYKANKA. I tyle o niej wiemy. Wiemy też, że pewnego razu budzi się na pokładzie STATKU KOSMICZNEGO, chyba w roli zapasowej przystawki, wraz z kilkoma innymi dziewczętami. Nie wiemy o niej literalnie nic, poza tym, że jest AMERYKANKĄ (w późniejszym, bardzo późniejszym rozdziale wiemy, że lubi pączki i kawę, ale z przyczyn okoliczności musi porzucić tą sympatię) i że została uprowadzona przez wrednych, zielonych ludzików, którzy sa jak szaraki, ale są zieloni, i wysługują się jeszcze gorszymi kosmitami, którzy gwałtem wprowadzają spokój. Do tego żywią je batonikami z wodorostów. No super, wiele wiemy. Ni z gruszki ni z pietruszki dochodzi jednak do awarii, statek rozbija się na jakiejś Planecie X - a nasza głowna heroina decyduje, że uratuje wszystkie dziewczęta. Tak te porwane, z którymi była, jak te w śpiączce, które porwano wcześniej i uznano za lepszy towar. Czy tam, lepszy gatunkowo, nie wiem. Jakimś cudem zdobywa kombinezon i wyrusza... na takie... hm. oglądaliście Gwiezdne Wojny, ale klasyczną trylogię? Pamiętacie Hoth? No właśnie. To witamy w Hoth. Lodowe gunwo pośrodku niczego.
A potem poznaje Vektala, czyli niebieskoskórego kosmitę, który ma dwa metry wzrostu i...

Czy kiedykolwiek fantazjowaliście, że budzicie się dzięki mone... mine... pewnym działaniom, mającym skłonić was do stosunku? Nie? No widzicie, główna bohaterka tak ma. Orgazm jak stąd na Marsa, choć niemal przechodzi gwałt, to przecież nie dzieje się nic złego, bo niebieski typ z rogami, ogonem i pytongiem, którego jedną ręką nie obejmie (pozwólcie, nie zagłębię się dalej, co i jak, ten "smaczek" jest w książce opisany dość solidnie) robi jej dobrze. Później jest tylko z górki. Oboje są sobie przeznaczeni, on do niej mówi "mój rezonansie" (za widok rezonansu w szpitalu, obleczonego w róż i pąsowiejącego na widok nagiej nóżki pacjenta nie odpowiadam!), i jest słodko i pierdząco. Zamiast ratować dziewczyny, nasza heroina woli się w skórkach tarzać, a po TYGODNIU - tak, wedle fabuły mija jakiś tydzień - dochodzi do wniosku, że jest w ciąży, ale hej!, fajnie ratować resztę dziewcząt.
W zasadzie nie zostawia im wyboru, opis polowania, dzięki któremu wszystkie na "Hoth" przeżyją zostawia jeszcze więcej do życzenia, ale czego oczekujemy po babeczce, która wcześniej pisała mafijne erotyki...

Ok, to tak.
To książka nie zła sama w sobie, ale po prostu durna, debilna, głupia i infantylna. ZŁA. Nie zła jak gloryfikowanie mafii przez pewne ałćtorki, ale no... zła. Nie ma w sobie sensu, logiki, serca, mózgu i szacunku do samej siebie. I chyba dlatego jest tak cudowna. Serio!
Jak już przebrnie się przez absurd sytuacji i scen seksu, opisów seksu i ogólnie seksu, to jest to po prostu fajny odmóżdżacz. Taka "Moda na sukces" ale skomasowana w 17 tomów, i każdy dotyczy innej postaci, ale wszędzie jest słodko-pierdząco, romantycznie i naiwnie. Bo na logikę nie ma co tu liczyć. Jej nie ma. Nie i basta, zgubiła się już przy, swoją droga, naprawdę urokliwej okładce. A potem tylko mamy gorzej. Jest źle, jest kiepsko, jest absurdalnie. Momentami, złożona jak origami tuż po tym, jak trzy razy czytałam ten sam fragment, spłakana ze śmiechu, leżałam na ziemi, zastanawiając się, czemu nie rzuciłam tym w cholerę. A potem wiedziałam, dlaczego.
To jest po prostu złe, kiepskie, koszmarne czytadełko, które wrzuca mnie w tą "komfort zone", sugerującą, że mam dobrze, a mogę mieć lepiej, jeśli wejdę na stronę XXX.YY i kupię, wielkiego, niebieskiego, wibrującego kolegę. Który da mi co chce.
Serio.
Nie dziwię się, że inni nazywają to "Jane Austen spotyka wyzwolenie" - czy coś równie specyficznego, bo TAK TU JEST! Mamy "próbę walki o wolność kobiet", ale skoro Vektal (a tak, nasz niebieski członek... eee... człowiek tak się zwie) jest wodzem, skoro ma wszystko, to po co mamy się starać? Sądząc z opisu kolejnych postaci, każda bohaterka dostanie tego "naj", choć wiadomo, pierwsza spija śmietankę wodza. Mamy więc słabą niewiastę, która jest silna, ale jak ma silniejszego partnera, to pozwala, by on działał, a ona leży i pachnie. Walczy, ale jednak ulega. Jane Austen na sterydach, bo w kosmosie.
Ehhhh

Czy to była zła książka?
Nie.
To była książka, która wprowadziła mnie w komfort śmiechu i absurdu, w komfort: boże drogi, ktoś ma bardziej posrane fantazje ode mnie! - Ale nie szarpała specjalnie moimi trzewiami. Jak już, to sprowadzała w narożnik żenady, opowiadając, jak bardzo ktoś umie mieć zrytą wyobraźnię. I najwyraźniej, poszukiwać na dziwnych stronach dziwnych zabawek.
Ogólnie, źle nie jest. Bawiłam się przednio, bo to taki fajny przerywnik między poważniejszymi książkami. Ładna okładka, ładnie wydana książka, ale zawartość... Pewnie będę wracać. Guilty pleasure domagać się będzie zaspokojenia, a wasza niezastąpiona korespondentka będzie dostarczać memów i ilustracji co nie miara ;) Znaczy no - ekhm.
Polecam. To lekkie i absurdalne porno, bez większego sensu, więc jeśli szukacie czegoś, co ma literki zamiast obrazków, spokojnie spełni wasze oczekiwania. A jeśli jeszcze lubicie niebieski, kosmitów i wierzycie w UFO.... ;)

UWAGA! OPINIA DLA CZYTELNIKA 18+! Jeśli czyta to osoba nieletnia, czyni to na własną szkodę i odpowiedzialność i ełołełopolizja, proszę przyjechać na LC i wyjaśnić, dlaczego niektóre książki posiadają PEGI i nie chodzi o treści nieodpowiednie dla wieku niższego niż, ale po prostu... NO NIE...

Rozwiń

Zwiń

Nie sądziłam, że ciary żenady mogą przebić sufit i ruszyć dalej, ale jednak - w tej części się udało i bynajmniej nie przez autorkę. Nie, ona nie zrobiła wiele złego, za to olbrzymie zastrzeżenia mam do tłumaczenia.
Każdy tom tłumaczyła inna osoba - Marcin Mortka pierwszy, drugi Stanisław Bończyk - czapki z głów za tą pracę, panowie! Bo pani Małgorzata Fabianowska wyraźnie powinna wrócić do szkoły i poćwiczyć sposób, w jaki można używać nazw własnych części ciała człowieka w sposób, który nie wywoła w czytelniku co najmniej zgorszenia...

No, ale do rzeczy.
Ten tom to historia Heleny, Achillesa i Patroklesa. Tak, już to samo informuje nas o trójkąciku. Nie jest to jakiś straszny temat tabu, czy problem, ale - zanim przejdę do fabuły, to pragnę tylko zaznaczyć, że sceny są głęboko szarpiące mi śledzioną i sprawiajace, że zaglądałam w filiżankę z kawą, dumając, czy przypadkiem ktoś nie dosypał mi czegoś do tegoż płynu... I nawet jeśli ktoś mi powie, że w oryginale również w tak żenujący sposób pisano o "kogutach", "ciupcianiu" czy innych podobnie krindżowych epitetach, to cholera, wymagam jednak odrobiny wyższego poziomu od tłumaczenia, które tu wygląda, jakby pisane było na kolanie i po prostu - byle mieć to za sobą, bez choćby odrobiny polotu i próby zabawy (nomen omen) słowem. A że jestem dociekliwą zołzą, sięgnę po oryginał i sprawdzę, jak tam się sprawy mają.
Dobra, do rzeczy. Umarł Ares, czas wybrać nowego Aresa. Łakomy kąsek, zwłaszcza, że w bonusie do tytułu boga wojny, pilnującego bezpieczeństwa Olimpu (o którym w tym tomie nie dowiadujemy się w sumie nic)dochodzi kąsek zwany Heleną. Tak, słusznie się domyślacie, nasza piękność trojańska ma zostać żoną nowego Aresa. A że naszej dzielnej heroinie nie w smak taki układ, postanawia pokazać, że poza byciem imprezowiczką, jeszcze jest super sportsmenką i wygra sama swoją rękę. Sama idea - nie jest zła, ale wykonanie...
Nie wiem, co bardziej raziło mnie w tej pozycji - podkreślanie idealnych ciał, używanie żenujących określeń na męskie przyrodzenie, czy pokazanie, że mamy tylko kilku pięknych, wysportowanych bohaterów a reszta choć - co nie raz wydaje się być podkreślane - na swój sposób jest zmysłowa, to jednak nie pasuje do obrazka?
Choć nie! Mam swojego mistrza żenady! Bellerofontu. Sądząc po tych dziwnych opisach wyglądu, jak i końcówkach - spotykamy się "z czymś", co płci nie posiada i się nie identyfikuje z czymkolwiek, choćby z byciem drzewem. I jeśli jest to plusik, że takie osoby są, to jednak czytanie o tym, że "Bellerofontu zrobiło/powiedziało" bolało tak samo, kiedy w którymś zdaniu słówko "on/ona" zastąpiono "wo" - tłumaczko, serio!? Mój mózg wykonał fikołka i przez 10 minut próbowałam zrozumieć to zdanie, nim nie zdecydowałam oczu kąpiel zrobić w domestosie. Ten brak normalnych końcówek sprawiał, że przeskakiwałam sceny z udziałem tej postaci, bo napisane i przetłumaczone były po prostu koszmarnie.
Ale do fabuły wracając. Pomiędzy żenującymi opisami zbliżeń mamy wyścig o miano Aresa. mamy polowanie na Helenę, by ta grzecznie wróciła do domu, mamy dosłownie ninja warrior na papierze. Odnosiłam wrażenie, że autorka - tym razem ona - usadzając Aresa jako, hm, ministra wojskowego, tak bym to określiła - uważa, że trochę treningów wojskowych, to, co serwują nam amerykańskie seriale i filmy, to jak najbardziej będzie spoko, ale podleje to właśnie tym nieszczęsnym "ninja warrior Olimpu". Nie trafiło to do mnie żadną miarą. Ani też to, jak Helena zamienia się w Mary Sue, jak sobie idealnie ze wszystkim radzi, począwszy od zagrożeń, przez trójkącik, a po dyskusje z "przeciwnikami" kończąc.
No nie, to zdecydowanie najsłabsza część, nastawiona tylko na perwersyjne opisy, które tu, dla odmiany, są na prawdę na bardzo niskim poziomie. Z niesmakiem czytałam kolejne rozdziały, modląc się o jak najszybszy koniec.
Czy sięgnę znów po ten tom? Zastanowię się. Z pewnością jednak wiele z tych scen czy opisów będzie jeszcze jednak długo służyć jako przykład "źle spisanego filmu XXX"....

Nie sądziłam, że ciary żenady mogą przebić sufit i ruszyć dalej, ale jednak - w tej części się udało i bynajmniej nie przez autorkę. Nie, ona nie zrobiła wiele złego, za to olbrzymie zastrzeżenia mam do tłumaczenia.
Każdy tom tłumaczyła inna osoba - Marcin Mortka pierwszy, drugi Stanisław ...

Rozwiń

Zwiń

O jakie to było dobre, jakie smakowite, jakie... brutalne?

Wasilija Machanienko nie trzeba mi przedstawiać. Jego "Drogę szamana" pokochałam absolutnie, i chętnie sobie do niej wracam, kiedy szukam czegoś relaksującego. A kiedy tylko "Świat przeistoczonych" pojawił się mi na radarze litRPG - jak przystało na pokornego wyznawcę książkowych przyjemności, nie odmówiłam sobie i tego grzeszku.
Nie żałuję, nie wyznaję żadnej winy!
Co więcej, wciągnęłam nosem w jedno popołudnie, więc tym bardziej warto.

Współczesny świat, zwyczajny student. Niezwykła gra, która wciąga. Póty nie rozpocznie się "godzina X", a wówczas... no, nie zdradzę spojlerów, choć okładka może coś sugerować. nie mniej, kto zna się z prozą pana Machanienko, wie, czego się spodziewać.
To raczej jednak bardziej survival horror. Dzieje się dużo, kończyny latają, śmigają kule, ciągle coś. Szybko, intensywnie. Rozkosznie wyidealizowany główny bohater, który szybko staje się naczelnym wrogiem numer 1, dużo poziomów, wrogowie i - nie, nie przyjaciele - raczej partnerzy. Bardzo intensywnie, bardzo szybko. To nie jest literatura, przy której będziecie rozwiązywać kryminalne zagadki, ale po prostu dobrze się pobawicie. Bez wymagań, bez oczekiwań.
Czy polecam? Fanom książek, w których łączy się RPG z literaturą, jak najbardziej. Fanom survival SF horrorów też. Dla kogoś, kto nie wie, z czym się to je, chce sprawdzić - sugeruję nie mieć oczekiwań. Najlepiej żadnych. Bo albo się taką pozycję pokocha, albo znienawidzi... A czy ja polecam?
Polecam.
Ale jak już mówiłam, ja po prostu jestem fanką tej literatury, oczekuję dobrej zabawy bez wymagań w postaci ogarniętego bohatera... ;)

O jakie to było dobre, jakie smakowite, jakie... brutalne?

Wasilija Machanienko nie trzeba mi przedstawiać. Jego "Drogę szamana" pokochałam absolutnie, i chętnie sobie do niej wracam, kiedy szukam czegoś relaksującego. A kiedy tylko "Świat przeistoczonych" pojawił się...

Rozwiń

Zwiń

No dobra. Drogie panie, szanowni panowie - właże pod biurko i zjadam własnego glana. Dobra erotyka jednak nie jest mitologicznym wytworem! :o

No dobra, teraz możecie sami siadać na czterech literkach i przestać się odgrażać, że ja powiedziałam jak powiedziałam. Bo serio, "Electric Idol" okazał się zaskoczeniem dla mnie bardzo dużym. Po pierwsze, całkiem sporą, bo mającą 460 stron objętość wciągnęłam nosem w jedno popołudnie. Po drugie... Dobra. Tu trzeba nieco więcej, więc siadamy, wyciągamy szklaneczkę z lodem i wodą...
Dostajemy reteling mitu o Psyche i Erosie. Po ocenach spodziewałam się wszystkiego, bardzo szybkie przekartkowanie książki też nie dawało mi specjalnie obrazu, co dostanę. A dostałam... aż się prosi o wklejenie tu memu: "Not bad", ale szanujmy się.
Współczesna historia kochanków, trochę słodka, trochę wzruszająca. Z nutką dramatyzmu, ale nie taką, by szarpnęła mi śledzioną - obyło się bez tego, ale czytało mi się bardzo lekko. Nie wiem, czy zasługa tłumacza tu była, czy stylu oryginału, ale no, szło błyskawicznie. Ona, cicha, wycofana dziewczyna, która szybko nauczyła się, że władza to tylko piękno i bezduszność, podczas gdy ona ma kilka (może kilkanaście?) kilo za wiele - pierwszy raz spotkałam się z nie piękną i szczupłą bohaterką w stylu Mary Sue, ale całkiem rozsądnie myślącą dziewczyną spod wezwania "size plus", co w książce jest zaznaczone kilka razy - co prawda nie powiedziano nam, czy to "size plus" to rozmiar "L", czy "XXL", ale mamy zaakcentowany problem, że istnieją takie dziewczyny, które też chcą kochać i być kochane. Bodypozytywność, bodyshaming, masa ruchów związanych z tymi trendami - też się tu przewija, ale nie jest to coś, co wychodzi na pierwszy plan. Wręcz przeciwnie, miałam wrażenie, że autorka wręcz podkreśla, że nie ważne, dziewczyno, jak wyglądasz, czy jesteś jak ten osikowy kołek, czy jesteś w rozmiarze daleko odbiegającym od ogólnie przyjętych standardów "szczupłości", jeśli siebie akceptujesz, jesteś piękna.
To akurat było dla mnie fajnym przesłaniem. Takim... na czasie - bo wszak wiele słyszy się o depresji, o nieakceptowaniu własnego ciała, o bodyshamingu (o tak, tego to ja też doświadczyłam na własnej skórze, wiem, co mówię!) - ale i masie innych elementów. Fajnie było pokazać, że socjalmedia są potężną bronią, ale jak się umie ich używać (scena z lampkami!) to dopiero rażą z siła atomówki. Czapki z głów dla autorki za takie ujęcie tematu!
Eros zaś... takie kopiuj wklej z Hadesa. Mhrok z labradorem w duszy. Teraz słoneczny, syn Afrodyty, ideał w każdym calu... choć nie do końca.
Znów, szacunek dla autorki, że pod płaszczykiem Erosa i jego matki przemyciła, że uroda to nie wszystko, a niektóre osoby po prostu... na rodziców się nie nadają.
W tej części trąca się sporo wspólczesnych, socjologicznych problemów, które znamy: kult ciała, media społecznościowe i ich siła, przemoc, rodzina, związki... I choć całość podlana jest erotyką, to jest to erotyka wysmakowana i w dobrym tonie. Tu znów odniosę się do ciał - choć Eros wygląda jak grecka rzeźba, Psyche daleka jest od tego ideału, a jednak jest w niej coś, co sprawia, że zaczynamy zastanawiać się, jak to z naszym ciałem jest.
Fajny zabieg.
A ogólnie, nie jest to fantastyka w pełnym tego słowa ujęciu, to raczej obyczaj z nutą fantastyki, z bonusami z niej płynącymi, jak bariery, imiona bogów... Ale nie pchałabym tego w tą opcję. Przyjemny pomost, połączenie, ale dla kogoś, kto szuka czystej fantasy? Nie ma tu nic.
To słodko-romantyczna historia, subtelna i łagodna, która nie mówi nam wiele o świecie, jaki stworzono, ale przedstawia nam relacje. Surowe i zimne, zupełnie jak w naszym świecie. Jesteś pięknym i szczupłym celebryta? Ciesz się....

Na pewno jest to przyjemna odskocznia, coś odmiennego, lekkiego, nie wymagającego. Czy polecam? Zależy od upodobań. jest erotyka, jest nieco sensacji, ale w całokształcie, to słodko-urocza książka obyczajowa. Na jedno popołudnie.

No dobra. Drogie panie, szanowni panowie - właże pod biurko i zjadam własnego glana. Dobra erotyka jednak nie jest mitologicznym wytworem! :o

No dobra, teraz możecie sami siadać na czterech literkach i przestać się odgrażać, że ja powiedziałam jak powiedziałam. Bo serio, "Electric Id...

Rozwiń

Zwiń