Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rewelacyjna książka dla wszystkich, którzy poważnie traktują swoją antysystemowość.

Jack Donovan na początku daje rzeczowy obraz tego, co zagraża naszej tożsamości („Empire of Nothing”), a co w zasadzie należałoby utożsamiać z dzisiejszą demoliberalną cywilizacją Zachodu. Nie zapodmiotawia co prawda tej formacji w konkretnym państwie, choć uczciwa ocena kazałaby wskazać jako jej źródło jego macierzyste USA i w ogóle cały Zachód. Zręcznie uchyla się też jednak od brnięcia w teorie spiskowe, wskazując raczej na instytucjonalne i socjologiczne mechanizmy napędzające „Imperium Niczego”. Najbardziej narzucającym się uwadze czytelnika wywodu Donovana, wskazywanym w jego tekście, „winowajcą” obecnego stanu jest kapitalizm z jego komercjalną i egalitarną logiką.

Chcąc wskazać mentalne ramy uwolnienia się od Systemu, Donovan radzi przede wszystkim wyzbyć się etycznego uniwersalizmu – poczucia zobowiązań moralnych wobec wszystkich ludzi na świecie. Słusznie zwraca uwagę, że większości z nich nigdy nie poznamy, ich los jest nam obojętny i nie ma żadnego wpływu na nasz, niekiedy są to zaś ludzie wprost nam wrodzy lub w każdym razie skłaniający się ku wartościom które są nam obce.

Zamiast egalitarnego indywidualistycznego uniwersalizmu Donovan proponuje swym czytelnikom trybalizm rozumiany jako poczucie solidarności przede wszystkim z tymi, z którymi realnie nas coś łączy: z którymi dzielimy wspólnotę wartości i postaw lub chcielibyśmy dzielić wspólnotę losu.

Wszystkie w zasadzie spostrzeżenia Donovana z tej książki są słuszne. Proponowane przez niego „szczepy” rozumiane jako męskie „wspólnoty losu” wydają się być zaś alternatywnym wobec tych systemowych (naród, państwo, ludzkość) ośrodków tożsamości – tym razem rzeczywistej i organicznej. Tym właśnie ma być według niego tytułowe „barbarzyństwo: secesją z liberalnego „Empire of Nothing”.

Rewelacyjna książka dla wszystkich, którzy poważnie traktują swoją antysystemowość.

Jack Donovan na początku daje rzeczowy obraz tego, co zagraża naszej tożsamości („Empire of Nothing”), a co w zasadzie należałoby utożsamiać z dzisiejszą demoliberalną cywilizacją Zachodu. Nie zapodmiotaw...

Rozwiń Zwiń

Książka-manifest, oryginalnie adresowana do homoseksualnych mężczyzn. Stanowi polemikę z ideologią i kulturą gejowską, której autor zarzuca szerzenie zniewieścienia, konsumpcjonizmu, mentalności roszczeniowych ofiar, hedonizmu itp. Gejów autor oskarża o walkę z męskością, sam definiując się jako mężczyzna który „kocha mężczyzn i męskość”- co nazywa tytułową „androfilią”.

Argumentacja Donovana rozwija się wokół dwóch idei. Po pierwsze, jego zdaniem, seksualność nie powinna definiować tożsamości. Popęd homoseksualny powinien być, jego zdaniem, widziany analogicznie jak np. preferencja dla brunetek lub rozmaite rodzaje fetyszyzmu. Nie powinien więc przesądzać o afiliacjach światopoglądowych, ideologicznych, kulturowych etc. - czyli prowadzić homoseksualnych mężczyzn do znienawidzonej przez autora kultury gejowskiej.

Po drugie, homoseksualizm, jego zdaniem, nie oznacza automatycznie zniewieścienia. W tym punkcie wywód autora jest jeszcze mniej przekonujący niż w poprzednim, szczególnie gdy stara się wytłumaczyć że seks i erotyka międzymęska (ujmując jego słowami: „Mars/Mars”) nie oznacza podstawiania w miejsce kobiety w takiej relacji pełniącego jej rolę mężczyzny. Autor chciałby, aby homoseksualizm nie dyskwalifikował homoseksualisty jako mężczyzny, sam jednak musi kilkukrotnie przyznać, że w historii zdarzało się to bardzo rzadko i były to sytuacje wyjątkowe.

Donovana próba wskazania jako drogi homoseksualistom swego rodzaju „religii męskości” i „kapłaństwa męskości” jako ideału wydaje się wynikać raczej z bardzo partykularnej natury jego własnego zboczenia seksualnego, niż z natury zboczenia homoseksualnego jako takiego. Potwierdzać zdaje się to fakt, że Donovan sam w 2017 r. zadeklarował że „przezwyciężył tą seksualność i tożsamość” i kazał wycofać „Androfilię”z druku.

Tak czy inaczej, pomimo że normalnemu (heteroseksualnemu) mężczyźnie momentami trudno jest czytać tę pracę bez uczucia obrzydzenia, zachowuje ona pewną wartość nie tylko dla homoseksualistów. Włączony do niej tekst „Religia męskości” zasługuje na przetłumaczenie i przyswojenie polskiemu czytelnikowi, będąc w zasadzie pozbawionym odniesień homoseksualnych. Z kolei esej o małżeństwach homoseksualnych, które Donovan proponuje zastąpić prywatnymi rytuałami w rodzaju „braterstwa krwi”, byłby ciekawym i nowatorskim punktem odniesienia w polskiej debacie nad takimi projektami (dopóki taką dopuszczamy).

Po książkę warto by sięgnęli przede wszystkim mężczyźni homoseksualni. Powinni po nią sięgnąć również fani Donovana (do których zalicza się autor tej recenzji), gdyż w formie zalążkowej są tam obecne idee rozwinięte później przez autora w „Drodze mężczyzn” (a homoseksualny kontekst ich powstania każe spojrzeć na nie z większym sceptycyzmem). Pozostali w zasadzie mogą sobie książkę darować; napisana jest w typowy dla autora potoczysty i erudycyjny sposób, ale lepiej sięgnąć po jego późniejsze prace do których wciąż się on przyznaje.

Książka-manifest, oryginalnie adresowana do homoseksualnych mężczyzn. Stanowi polemikę z ideologią i kulturą gejowską, której autor zarzuca szerzenie zniewieścienia, konsumpcjonizmu, mentalności roszczeniowych ofiar, hedonizmu itp. Gejów autor oskarża o walkę z męskością, sam definiując si...

Rozwiń Zwiń