Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest już to moje drugie spotkanie z McEwanem, ale tym razem moja ciekawość była o tyle większa, że “Amsterdam” jest książką nagrodzoną nagrodą Bookera. Zastanawiałam się nad tym w niej jest takiego nadzwyczajnego. Ostatecznie CHYBA znalazłam to coś…

“Amsterdam” jest z pewnością książką wyjątkową. Opowiada o próżności, zagrywkach politycznych, trudach życia, ale także o miłości i przyjaźni. Cała forma książki jest dosyć specyficzna. Sam wstęp powieści jest stopniowy, powoli poznajemy bohaterów i ich historię. Pozwala na zrozumienie ich dalszego życia i całej otoczki wokół niego. Ich zwyczaje, podejście do życia i wszelkie motywacje jakie nimi kierują, ukazują ich autentyczność.

Zazwyczaj mam niewiele do czynienia z męską perspektywą w książkach, ale gdy już sięgam po taką książkę, to jestem wyjątkowo zaciekawiona. Mam wrażenie, że bardzo łatwo można tu zaobserwować proste odruchy. Ciekawe jest też podążanie za rozwijającym się światem. Duch czasów sie zmienia, świat nie jest taki jak kiedyś, więc bardzo ciekawa jest sytuacja ludzi z pokoleń, które czasy młodości mają już za sobą. Istotna jest w związku z tym kwestia tego, jak odnajdują się oni w codziennym życiu z innymi. Podjęto tu także inną bardzo ważną kwestię etyki i własnego interesu zarówno w miejscu pracy, jak i w życiu prywatnym.

Ostatecznie mogę powiedzieć, że Amsterdam to krótka, acz treściwa powieść. Wybrzmiewa tu nuta czarnego humoru, refleksyjne momenty i ego które wybija ponad skalę. Ogólnie całkiem dobra książka, choć “Lekcje” podobały mi się o wiele bardziej.

Jest już to moje drugie spotkanie z McEwanem, ale tym razem moja ciekawość była o tyle większa, że “Amsterdam” jest książką nagrodzoną nagrodą Bookera. Zastanawiałam się nad tym w niej jest takiego nadzwyczajnego. Ostatecznie CHYBA znalazłam to coś…

“Amsterdam” jest z pewnością książką wy...

Rozwiń

Zwiń

Po kilku miesięcznej przerwie od pierwszego tomu zastanawiałam się, jak odbiorę drugą część. Sądzę, że moje obawy początkowo wpłynęły na moją początkową neutralność. Jednak ze strony na stronę coraz bardziej wciągałam się w całą historię. Muszę przyznać, że po ostatnich nieco cięższych książkach taka odskocznia była dla mnie idealna.

W tej części zostajemy nieco bardziej wprowadzeni w przeszłość grupy przyjaciół z Gold Coast. Szczególnym tego powodem jest powrót siostry Luka i fakcie, że wszyscy zostali zapisani na tajemnicze zawody Czarnej Gwiazdy. Łatwo można wyczuć, że za samymi zawodami kryje się głębsza historia z przeszłości, która skutkuje obecnymi wydarzeniami.

W książce autorka przedstawiła świetne relacje pomiędzy bohaterami. Postacie są całkiem fajnie wykreowane i w miarę charakterystyczne. Jednym z głównych akcentów grupy jest Max, którego nie każde żarty są takie zabawne, ale znaczna część była całkiem udana, choć być może zbyt przerysowana.

Osobiście uważam, że sama końcówka książki była nieco zbyt przyspieszona, w porównaniu do reszty tempa. Jednak sama autorka przyznała mi, że jest to już chyba standard dla tej serii. Nie jest to jednak jakoś bardzo rażąca rzecz, wręcz przeciwnie może ona jeszcze bardziej zachęcić czytelnika do szybkiego sięgnięcia po kolejną część.

Na wyróżnienie na pewno zasługują rozdziały z perspektywy innych bohaterów niż Effie. Są one raczej sporadycznie, ale wprowadzają większe zainteresowanie. Dodatkowym plusem jest również to, że nie było tu pełnych namiętności (NIEZRĘCZNOŚCI) opisów. Po ostatnio przeczytanym Icebreakerze na razie przeszła mi ochota na takie sceny, więc bardzo się ucieszyłam z tego, że ich tu nie zastałam.

Na ten moment z przyjemnością czekam na ostatni tom, tak by ostatecznie podsumować całą serię. Chociaż już teraz mogę stwierdzić, tak jak przy pierwszym tomie, że jest to jak na standardy schematu tego typu, książka Dreadful to naprawdę dobry zawodnik. A przedstawione tu motywy poświęcenia, wybaczenia, przemiany, a przede wszystkim przyjaźni są całkiem fajnie zobrazowane. Dlatego też liczę, że ostatni tom mnie nie zawiedzie i da mi sporo relaksu i satysfakcji.

Po kilku miesięcznej przerwie od pierwszego tomu zastanawiałam się, jak odbiorę drugą część. Sądzę, że moje obawy początkowo wpłynęły na moją początkową neutralność. Jednak ze strony na stronę coraz bardziej wciągałam się w całą historię. Muszę przyznać, że po ostatnich nieco cięższych ksi...

Rozwiń

Zwiń

Raz na jakiś czas uwielbiam czytać o wyidealizowanych pięknych bajkach, które po prostu oderwą mnie od szarej rzeczywistości. W przypadku “Icebreaker” zacznę trochę od końca, bo od razu zaznaczę, że jest to dobra książka, ale czytałam lepsze. Dla pewności postaram się niedługo sięgnąć po “Od Lukova z miłością”, który jest w bardzo podobnym klimacie i wtedy jednoznacznie to potwierdzę. Jednak już teraz przy moich notatkach patrząc na liczbę rzeczy, które mi się podobały i te które mi się nie podobały widzę, że “Icebreaker” nie stał się moim totalnym faworytem.

Rozumiem to, że tematyka książek o łyżwiarce figurowej i hokeiście będzie kręcić się wokół podobnych tematów, ale stereotypowe kwestie i dywagacje nad tym czy trenerka
Anastasii ma rosyjskie pochodzenie, przez to że jest ostra, czy też Nathan którego ojciec ma ośrodki narciarskie i jest bardzo majętnym człowiekiem, sprawiły że po prostu przewróciłam oczami. Z drugiej strony dzięki temu potrafię docenić to, że w pewnym momencie książka zaczęła minimalnie różnić się od innych historii.

Cieszy mnie również skupienie uwagi na głównej bohaterce w kwestii jest zdrowia zarówno psychicznego, jak i fizycznego. Momentami nie potrafiłam zdzierżyć Anastasii, głównie przez jej wahania nastrojów, chaotyczność. Jednak zarys jej problemów ze zdrowiem psychicznym, jej terapia, problemy zaburzeniami odżywiania i etapy przez jakie przechodzi sprawiły, że po części doceniam starania autorki, by zawrzeć w tej książce w miarę mądry przekaz.

Używam słowa w miarę mądry, ponieważ taka książka raczej nie ma na celu naprawienia/uświadamiania świata. Ma ona raczej za zadanie odprężyć i przekazywać pozytywne emocje. Chociaż nie zapominajmy o tym dreszczyku emocji, związanym z tym czy bohaterowie będą razem czy też nie.
Tak czy inaczej Icebreaker ma swoje plusy i minusy, (w moim przypadku przeważają raczej plusy;)), ale na pewno nie jest to zła książka.

Raz na jakiś czas uwielbiam czytać o wyidealizowanych pięknych bajkach, które po prostu oderwą mnie od szarej rzeczywistości. W przypadku “Icebreaker” zacznę trochę od końca, bo od razu zaznaczę, że jest to dobra książka, ale czytałam lepsze. Dla pewności postaram się niedługo sięgnąć po “...

Rozwiń

Zwiń

Duchy nocy świętojańskiej jest to już kolejny zbiór historii z wydawnictwa Zysk i ska w klimacie literatury grozy. Klasycznie mamy do czynienia z wieloma działem wybitnymi autorów i autorek, ale także z tym mniej nam znanymi.

W zbiorze 15 historii, mamy do czynienia z różnego rodzaju wampirami, duchami, czarami i wieloma nadnaturalnymi zjawiskami. Utwory te skupiają się na anglosaskich i słowiańskich klimatach, co nadaje im szczególnego wyrazu. Mam wrażenie, że historie z okolicznych terenów Polski, czy też Ukrainy w szczególności mnie zaciekawiły.

W szczególności mogłabym wyróżnić “Cienie zapomnianym przodków” Kociubynskiego w tłumaczeniu Anny Chraniuk i “Rodzina wurdałaka” Aleksieja Tołstoja w tłumaczeniu Ewy Skórskiej. Chociaż każda historia ma w sobie coś nadzwyczajnego i przyciągającego uwagę.

Dodatkowo spodobało mi się poznawanie znaczeń lokalnych słów zawartych w historiach. W opowiadaniu “Wij” zna końcu został zawarty słowniczek, natomiast w “Rodzinie wurdałaka” okazuje sie, że wurdałak oznacza wampira. Takie elementy i dodatki sprawiają, że bardziej angażuję się w daną historię i jestem nią bardziej zainteresowana.

Osobiście uważam, że dla mnie literatura grozy jest interesującym przerywnikiem od innych gatunków. Sądzę też, że dla każdego początkującego w tym gatunku, taki zbiór jest dobrym wyborem na start. Pozwala on sprawdzić i zapoznać się z wybranymi autorów i autorkami, tak by dowiedzieć się czy ten gatunek jest właśnie dla nas.

Duchy nocy świętojańskiej jest to już kolejny zbiór historii z wydawnictwa Zysk i ska w klimacie literatury grozy. Klasycznie mamy do czynienia z wieloma działem wybitnymi autorów i autorek, ale także z tym mniej nam znanymi.

W zbiorze 15 historii, mamy do czynienia z różnego rodzaju wam...

Rozwiń

Zwiń

Od razu po zobaczeniu Rzek Londynu w zapowiedziach, pomyślałam że może to być seria, której potrzebuję. Urban fantasy dziejące się we współczesnym Londynie, gdzie akcja skupia się na rozwiązywaniu zagadek. Moje wymagania nie były zbyt wygórowane, książka miała przede wszystkim mnie wciągnąć i sprawić mi sporo frajdy.

Ostatecznie sądzę, że misja została spełniona, chociaż… momentami miałam wrażenie, że dzieje się tu zbyt wiele, ale sądzę że to tylko moje marudzenie.

Cała historia jest świetnie stworzona. Główny bohater Peter Grant łutem szczęścia trafia pod skrzydła detektywa Nightingale’a. Razem zaczynają oni tworzyć dwuosobowy zespół zajmujący się niecodziennymi sprawami dziejącymi się w Londynie. Całe podejście do magicznego świata jest bardzo interesujące. Występująca w książce magia różni się od tej magii, z którą dotychczas miałam do czynienia. Sprawiło to, że z większą ciekawością obserwowałam rozwój akcji. Z pewnością ogromnym plusem było skupienie się nie na wampirach, czy czymś podobnym, ale na duchach i rzecznych bóstwach. Dosłownie rzecznych bóstwach, bo główną rolę odgrywają tu dosłowne rzeki Londynu.

Na wyróżnienie zasługuje ciekawe przedstawienie obrazu Londynu. Oprócz rzek, mamy okazję przeczytać o dzielnicach, czy też poszczególnych ulicach. Jest to na pewno fajna ciekawostka dla zainteresowanych, bądź też osób które w jakimś stopniu są zaznajomione z topografią Londynu. Co prawda dla mnie nie było, to jakieś szczególnie istotne, ale wiem że wynika to z faktu, że w ogóle nie znam Londynu.

Nie jestem specjalistą gatunku urban fantasy, ale Rzeki Londynu wydają się być całkiem przyzwoitą pozycją. W szczególności biorąc pod uwagę to, że jest to większa seria, która połączyła coś z Harrego Pottera, Lockwooda i Spółki i Sherlocka Holmesa. Na pewno jestem ciekawa kolejnej części i tego w którą stronę pójdzie cała saga.

Od razu po zobaczeniu Rzek Londynu w zapowiedziach, pomyślałam że może to być seria, której potrzebuję. Urban fantasy dziejące się we współczesnym Londynie, gdzie akcja skupia się na rozwiązywaniu zagadek. Moje wymagania nie były zbyt wygórowane, książka miała przede wszystkim mnie wciągną...

Rozwiń

Zwiń

Genialna! To jest chyba jedna z najtrafniejszych, najbardziej przystępnych książek kobietach, matkach, żonach w latach 50, 60 XX wieku(chociaż niestety, ale obecnie, niektóre osoby w dalszym ciągu ma to przestarzałe podejście). Autorka punktuje ścisłe reguły i ramy w które powinna wpasować się kobieta. Nauka i rozwój kariery, są odbierane jako śmieszna i dziwaczna fanaberia, którą należy porzucić na rzecz bycia przykładną matką i panią domu. Według męskich wymagań kobieta ma nie być kompetentna, ale ładnie ubrana. Ma być po prostu wizytówką domu, rodziny.

Nagle na scenę wkracza pełna werwy Elizabeth Zott. Elizabeth jest naukowczynią i chciałaby uzyskać tytuł doktora. Nie szuka męża, nie planuje zakładania rodziny, w zamian za to prowadzi badania nad abiogenezą. Ta niesamowita kobieta, pełna werwy jest gotowa na każde trudności jakie ją spotykają. Zawsze znajduje rozwiązania, nie poddaje się i pragnie dokonywać zmian. Jest pragmatyczna i miewa problemy z nawiązywaniem kontaktów z innymi, jednak nie przeszkadza jej to w dążeniu do założonych przez nią celów. Elizabeth wyprzedza własne czasy. Stała się prekursorką zmian, o których po cichu marzyły inne kobiety. Ta niezwykła kobieta nie boi się niczego, jest w stanie przeprowadzić rewolucję, która sprawi że tak wiele może się zmienić w dotychczasowym życiu kobiet.

“Kiedy byłem mały - powiedział cicho Calvin - powtarzałem sobie, że każdy dzień jest nowy. Że wszystko może się wydarzyć.”

Genialna! To jest chyba jedna z najtrafniejszych, najbardziej przystępnych książek kobietach, matkach, żonach w latach 50, 60 XX wieku(chociaż niestety, ale obecnie, niektóre osoby w dalszym ciągu ma to przestarzałe podejście). Autorka punktuje ścisłe reguły i ramy w które powinna wpasować...

Rozwiń

Zwiń

W przypadku Opowiadań Wszystkich Clarice Lispector posunę się o bardzo śmiałe jak na mnie stwierdzenie: jest jedną z książek życia. Być może nawet mojego życia.
Chodzi mi tu głównie o to, że spośród tak wielu opowiadań odczuwam tu wszechstronność skierowaną do każdego w każdym wieku. Taka swoista biblia, którą z wiekiem zaczynamy inaczej postrzegać, inaczej odbierać, brać z niej wszystko co najlepsze.

Cały zbiór określiłabym jako dosyć ciężki. Najbardziej spodobały mi się początkowe opowiadania, kiedy to autorka była w zbliżonym do mnie wieku, kilku późniejszych po prostu nie zrozumiałam. Taki jest już urok opowiadań.

Lispector skupia się na pełnym metafor życiu kobiet. Małe dziewczynki, młode kobiety, młode żony, dojrzałe kobiety, staruszki, najmniejsze kobiety świata, każda kobieta ma tu swoją wzmiankę. Te ulotne momenty codziennego życia ukazują spektrum całego przekazu. Kobieta może być dzika jak koń, delikatna niczym róża, może być okrutna dla innych kobiet. Zwracają uwagę na kult ciała, starannie dobierają garderobę, wcielają się w każdą rolę, wszystko to ma cel. Ale powierzchowność, skrywa o wiele większą głębię. Niestabilność emocjonalna, brak zrozumienia, zwrócenie uwagi na duszę, tęsknota, depresja i wszystko to co może być niewidoczne na pierwszy rzut oka.

Chociaż ten zbiór czytałam kilka miesięcy temu, to stale zdarza mi się o nim myśleć. Opowiadania Lispector albo jak inaczej ją określano “wielkiej czarownicy literatury brazylijskiej” sprawiły, że ci realni bohaterowie prezentują tak trafne odniesienia do codzienności, że teksty stały się aktualne na wieczność.

W przypadku Opowiadań Wszystkich Clarice Lispector posunę się o bardzo śmiałe jak na mnie stwierdzenie: jest jedną z książek życia. Być może nawet mojego życia.
Chodzi mi tu głównie o to, że spośród tak wielu opowiadań odczuwam tu wszechstronność skierowaną do każdego w każdym wieku. Taka ...

Rozwiń

Zwiń