Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Izabela Antosiewicz - doświadczony coach i kierująca się w swej pracy empatią doradczyni snuje opowieść o tym, czym są talenty, jak je rozpoznawać. Jest to napisana w osobistym tonie opowieść. Talenty to kwestie indywidualne, tak jak indywidualny jest każdy z nas. Autorka w te rozważania włącza też swoje własne doświadczenia, dzieli się swoją drogą zawodową ale i doświadczeniem rodzinnym. Rodzina bowiem zajmuje w tej książce ważne miejsce, relacje małżeńskie i rodzicielskie w oparciu także o tytułowe talenty. Bo z talentami jest tak, że nie wolno ich zakopać jak w ewangelicznej przypowieści (kwestie wiary mają również swoje miejsce w tej publikacji). Książka traktuje temat w ujęciu teoretycznym, zachęca jednak do wykonania specjalnego testu, może też być inspiracją do własnych przemyśleń. Publikacji towarzyszą też praktyczne ćwiczenia w formie dodatkowego zeszytu, który zakupiłem wraz z książką, a także częścią tematu jest specjalny kurs video, którego nie wykupiłem, a którego próbka znajduje się na stronie Wydawcy.

Książka potrafi zainspirować, ale chyba warto skorzystać z praktycznych dodatków do niej, które można dokupić. W samej książce brakowało mi trochę więcej praktycznego ujęcia, choćby ćwiczeń. Nie można jednak książce odmówić tego, że może być inspiracją do empatycznego spojrzenia na drugiego człowieka, na to że każdy jest inny i posiada inne cechy osobowości, inne talenty, żeby umieć korzystać z tej wzajemnej różnorodności, a także by pozbyć się postawy egocentrycznej w relacjach międzyludzkich ale i w postrzeganiu ludzi wokół nas. To też zachęta do skupiania się na swoich mocnych stronach w miejsce skupiania na słabych. Wreszcie: to też uwrażliwienie na relację do dzieci w procesie wychowywania nowych ludzi. Książka dostarcza wielu inspiracji do przemyśleń. Myślę, że jeśli musiałaby być wybrana taka tylko jedna nauka z tej książki, to taka, że każdy z nas powinien znać swoją wartość. I o to poczucie własnej wartości trzeba zabiegać u tych wszystkich dzieci będących pod opieką dorosłych.

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Izabela Antosiewicz - doświadczony coach i kierująca się w swej pracy empatią doradczyni snuje opowieść o tym, czym są talenty, jak je rozpoznawać. Jest to napisana w osobistym tonie opowieść. Talenty to kwestie indywidualne, tak jak indywidualny jest ...

Rozwiń Zwiń

Recenzja także na mojej stronie: www.PozaLogika.pl oraz IG: @dariusz_0k

Pasja kojarzy się z jakimś naszym hobby, czymś co zgłębiamy by być coraz lepszym, co nas interesuje i pochłania. Książka dominikanina Wojciecha Jędrzejewskiego mówi o innej "pasji" - o wewnętrznym ogniu, który potrafi nas ożywić, gdy czujemy się wypaleni, gdy czujemy coś jest nie tak, jakbyśmy chcieli, gdy tak pędzimy aż nagle stajemy żeby pomyśleć. Owa "pasja" to coś, co nas wewnętrznie tworzy, a na co musimy zwrócić uwagę. Tu autor przypatruje się "żarowi", "blaskowi" i "ciepłu", jest też o "letniości", całość okraszona przykładami z Biblii.

Książka może być iskrą, która rozpala płomień, daje początek. Taka iskra jest słowo, Biblia, która wielokrotnie mówi o świetle i światłości. Tym światłem jest mądrość, jest spotkanie z Bogiem, jest nasza tożsamość, pasja, życie, sposób życia i nasze wnętrze. Autor snuje refleksje o spotkaniu ze Słowem i o przemianie za sprawą tej relacji. Jest tu wiele wspólnych punktów z inną książką wydaną przez RTCK - z "Ruchomymi schodami", gdzie progres był powiązany z pewnym cofnięciem się, podjęciem decyzji, przemyśleniem punktu wyjścia ponownie by ruszyć i zmienić życie. Książka składa się z treściwych refleksji, podrozdziałów w obrębie głównych zagadnień, jest inspiracją do zmian, nie jest to jednak tylko samorozwojowa lektura nakierowana wyłącznie na zmianę zachowań, ale także otwierająca na relację z Bogiem poprzez spotkanie choćby w słowach Biblii, czerpanie ze światła Słowa Bożego. Swoje miejsce znajduje tu też relacja z innymi ludźmi, których po prostu potrzebujemy i którym też i my jesteśmy potrzebni. Autor pojęcia samorozwojowe umiejętnie łączy z wiarą. Z zawartych tu treści można dojść do jeszcze jednego wniosku: że w tym wszystkim chodzi też o to, by się powierzyć i zaufać Bogu, a wtedy zacznie się także zmieniać życie.

Książkę wzbogaciłem o specjalny kurs video oraz o ćwiczenia praktyczne, dla których książka jest jakby punktem wyjścia - takim zbiorem teoretycznym, który dopiero trzeba wypraktykować. Kurs zawiera krótkie omówienie 16 ćwiczeń zawartych w dodatkowo dostępnej do zakupu publikacji, są to ćwiczenia coachingowe z emocji oraz z relacji do drugiego człowieka, do siebie, są też ćwiczenia religijne ukierunkowane na Boga.

Recenzja także na mojej stronie: www.PozaLogika.pl oraz IG: @dariusz_0k

Pasja kojarzy się z jakimś naszym hobby, czymś co zgłębiamy by być coraz lepszym, co nas interesuje i pochłania. Książka dominikanina Wojciecha Jędrzejewskiego mówi o innej "pasji" - o wewnętrznym ogniu, któ...

Rozwiń Zwiń

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Ewangelia milczy o życiu Jezusa przed trzyletnim początkiem Jego działalności, otrzymujemy opowieść o Jego narodzinach, o ucieczce do Egiptu i o pielgrzymce do Świątyni Jerozolimskiej gdy miał 12 lat. O tym okresie przed początkiem działalności opowiadają apokryfy, czyli te księgi których Kościół nie uznał za natchnione i nie włączył do kanonu. Dobraczyński te punkty z Ewangelii traktuje jako punkty swojej powieści, uzupełnia te momenty nieobecne w Ewangeliach, w tym tło historyczne i spoleczne. Nie czyni tego na taką skalę jak w "Listach Nikodema", ale za to "Cień Ojca" jest książka lżejszą. Znakomicie pokazuje emocje Józefa, jego rozterki, bycie opiekunem nie zaś prawdziwym ojcem Jezusa, a jednocześnie niebywałą pokorę tego człowieka, który pochodził z rodu Dawida, którego praojcowie Abraham, Izaak, Jakub są ojcami Izraela. Ten pokorny rzemieślnik, który w Biblii milczy, tu dostaje głos. To fantazja Dobraczyńskiego, ale czy uciekając z rodziną do Egiptu i będąc ściganym przez obłąkanego władcę nie ma się w sobie lęku, strachu, niepokoju? To też opowieść o zaufaniu do Boga. Czytając tę powieść tak sobie pomyślałem mimo tego, że jeśli Ewangelie nie skupiają się na momentach dzieciństwa Jezusa to mają w tym swój cel. Dla nich najważniejsza jest działalność Chrystusa, Jego nauka, te momenty w których obie natury: ludzka i Boska są ze sobą połączone. Ewangelie nie opisują, czy Jezus np. jako dziecko uzdrawiał, czy dużo się modlił (poza zaginięciem i odnalezieniem w Świątyni, gdy miał 12 lat, co opisuje ewangelista). Tradycja mówi, że wiódł normalne życie, że zarabiał na życie wraz z Józefem obrabiając drewno (w Ewangelii lud się pyta sam siebie, "czyż to nie syn cieśli?"), a gdy skończył 30 lat, czyli gdy Żyd mógł zabrać głos w Świątyni, Jezus rozpoczął trzyletnią działalność. Dobraczyński nie idzie za apokryfami i fragment dzieciństwa Jezusa opisuje jako zwyczajny i ludzki, w oczach Niemowlęcia Maryja i Józef, trzej magowie - ci, którzy mogą odkryć łaskę - widzą Jego wyjątkowość. Nie miałem problemu z tą książką, ale ta kwestia: czy potrzebna była powieść "rozszerzająca" to, czego Ewangelie nie opisują? Poza tym to powieść napisała pięknym językiem, czuła, przepełniona nadzieją. Pokazuje ludzką stronę Maryi - pokornej, łagodnej, ufnej, kochającej Boga ale i kochającej Józefa. Pokazuje postać Józefa i pozwala sobie tak realistycznie wyobrazić tło Ewangelii, że narodziny w grocie to nie była piękna wigilijna stajenka stawiana przez nas pod choinką, że podróż do Egiptu to była walka o życie a nie jakaś utarta w naszej głowie formułka; wreszcie: że Maryja i Józef to byli ludzie z krwi i kości: kochali, bali się, mieli emocje, ale również wiarę, że Najwyższy się nimi zaopiekuje skoro zostali przez Niego wybrani. Punktem kulminacyjnym jest odnalezienie Jezusa w Świątyni. A potem Dobraczyński, tak jak ewangelista, milczy. W innej książce - w "Listach Nikodema" - pisarz powie więcej. Resztę mówią też Ewangelie.

I takie uzupełnienie: nie wspomniałem niczego o biografii autora. Oceniam książkę - dobrą książkę. Jej autor to postać tragiczna. Nie jest to opowieść o Dobraczyńskim a o jego książce.

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Ewangelia milczy o życiu Jezusa przed trzyletnim początkiem Jego działalności, otrzymujemy opowieść o Jego narodzinach, o ucieczce do Egiptu i o pielgrzymce do Świątyni Jerozolimskiej gdy miał 12 lat. O tym okresie przed początkiem działalności opowiad...

Rozwiń Zwiń

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Matka Boża, najczystsza z istot, pokorna. Zawsze mnie fascynowało to, że chrześcijaństwo w swych podstawach to religia silnych kobiet, co z tym zrobiono później to inna sprawa, ale w swym założeniu takie jest. W tamtejszej kulturze judaizmu Zmartwychwstały ukazuje się najpierw kobiecie. Maryja - kobieta - zgadza się urodzić Syna, choć za bycie w ciąży w sytuacji, gdy to nie Józef był ojcem, groziło jej ukamienowanie. Jezus rozmawia z kobietami z tzw. marginesu a jedną nawet chroni przed ukamienowaniem, do tego starotestamentowe: Judyta, Estera, Rut, Anna - żona Tobiasza. To wszystko silne kobiety. I taką samą silną kobietą jest Maryja. Autor "30 twarzy Maryi" - ks. Mateusz Dudkiewicz, którego już kilka książek poznałem, idzie za tym tropem najpiękniejszej z kobiet, Matki Boga. Pokazuje piękno Maryi ale też przybliża Jej obecność zgodnie z teologią, Maryja nie jest "czwarta" w Trójcy bo jest Bóg, Ona zaś jest Pośredniczką ludzką, Świętą, wybraną, urodzoną bez grzechu i najdoskonalszą z ludzi - tak pełną łaski że spodobało się Bogu zabrać Ją z ciałem i duszą do Wieczności. To dlatego tłumy do niej się modlą - bo jest najbliżej Boga i swego Syna. I dlatego od wieków ludzie jej się zawierzają, proszą o wstawiennictwo u Jej Syna. Skoro o duszy i ciele to autor holistycznie obie te sfery omawia, na podstawie wezwań Litanii Loretańskiej autor przywołuje nie tylko przymioty Matki ale jednocześnie prowadzi dla czytelnika jakby rekolekcje: są zadania, są przemyślenia, są krótkie rozważania. Jak zadbać o duszę i o ciało (bez wartościowania, co ważniejsze, bo autor zauważa, że o oboje trzeba dbać), jak ponownie się zakochać w Maryi i do Niej uciekać w nadziei na wstawiennictwo. Jak głosi podtytuł: "Poznaj Ją, odkryj siebie".

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Matka Boża, najczystsza z istot, pokorna. Zawsze mnie fascynowało to, że chrześcijaństwo w swych podstawach to religia silnych kobiet, co z tym zrobiono później to inna sprawa, ale w swym założeniu takie jest. W tamtejszej kulturze judaizmu Zmartwychws...

Rozwiń Zwiń

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Modlitwa uwielbienia to zostawienie za sobą "bagażu" i stanięcie przed Bogiem z pokorą ale i z miłością, z chęcią spotkania. To nie tylko oddanie chwały ale i potraktowanie Boga osobowo. A finalnie oddanie Jemu inicjatywy. Po książce o modlitwie w serii RTCK niedawno ukazała się "ChwałaMU" nawiązująca do serii uwielbień pod tym samym tytułem (na YT znajdziemy profesjonalnie zrealizowane ponad godzinne uwielbienia wspólnoty Marcina Zielińskiego), są to piękne spotkania od strony muzycznej ale jak sam autor mówi, w uwielbieniu nie chodzi o to, by posłuchać ładnych piosenek. A o co?

O coś, co może przynieść dar uzdrawiania i prorokowania w imię Jezusa. Ale i te to nie nagroda lub bonus dla najgorliwszych ale sposób na pokazanie chwały Boga, tego że On żyje. Punktem wyjścia dla każdego chrześcijanina powinno być pokorne, pełne czci i miłości uwielbienie Boga. Nie jest ono proste w zabieganym świecie ale nie jest niemożliwe. Ta książka, w uzupełnieniu do publikacji Marcina o modlitwie, jest dosyć mocnym punktem wyjścia do przemiany własnej codzienności. Bo już nie da się wmawiać sobie, że się nie wie. Już się wie, i teraz trzeba zdecydować, czy świadomie w to chce się wejść, czy nie.

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Modlitwa uwielbienia to zostawienie za sobą "bagażu" i stanięcie przed Bogiem z pokorą ale i z miłością, z chęcią spotkania. To nie tylko oddanie chwały ale i potraktowanie Boga osobowo. A finalnie oddanie Jemu inicjatywy. Po książce o modlit...

Rozwiń Zwiń

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Zeszły tydzień był jakimś pasmem niesamowitych rzeczy i znaków, które działy się w moim życiu. Z fascynacją i uśmiechem przypatrywałem się tym znakom. Bo tu nie wiadomo, co się zaraz zdarzy, czy te kropki się połączą teraz? A może trzeba poczekać? Niektóre mi się łączą teraz, gdy minęło naście lub więcej lat. A niektóre zdarzenia połączą się za kilka lat, w co wierzę. Takim zeszłotygodniowym zdarzeniem było natrafienie na maila z poruszającym zachęceniem do sięgnięcia po książkę Marcina o modlitwie. Zamówiłem w pakiecie z najnowszą ,,Chwała Mu". Oczywiście gdy zacząłem czytać właśnie teraz tę książkę o modlitwie i z chęcią płynnego przejścia do drugiej, to odbywała się tegoroczna edycja spotkania "Chwała Mu". Bo że katowałem na YT wspaniałą piosenkę "Lion" z tego wydarzenia od kilku tygodni, nawet nie wiedząc wcześniej, co to za spotkania "Chwała Mu", to inna sprawa.

Książka Marcina Zielińskiego to przepełniona pokorą opowieść o tym, czym jest modlitwa i jak za nią się zabrać, jak nią żyć. Modlitwa to
relacja i tej relacji przypatruje się autor. Marcin postrzegany jest przez media jako ciekawostka - chłopak, który uzdrawia, ale Marcin z pokorą przyznaje, że to uzdrawia Bóg i uzdrawia wtedy, gdy ma plan wobec konkretnego człowieka. Tylko że za działalnością Marcina stoją dziesiątki i setki godzin modlitwy, głównie modlitwy uwielbienia. On się modli, a działa Bóg - On się potrafi posługiwać człowiekiem, ale cały sekret polega na tym, żeby się modlić, wielbić Go, żeby poświęcić swój czas Jemu. Czy nie o tym jest właśnie Nowy Testament, który następuje po Starym Przymierzu, które oparte było na wyborze Jahwe?

To nie jest książka o Marcinie, choć odwołuje się do jego życia, doświadczeń, świadectwa. To książka o modlitwie: jej sensie, znaczeniu, sposobie modlitwy, rozproszeniach, a także o Bogu, który działa.

Pobudzająca książka, która każe podjąć decyzję: pójść w to, czy nie? Bo to nie chodzi, żeby wierzyć sobie na pół gwizdka, ale chociaż próbować wybrać Jezusa, budować z Nim relację. Po prostu wierzyć w to, że życie zacznie wyglądać inaczej, bo ono będzie wówczas inne.

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

Zeszły tydzień był jakimś pasmem niesamowitych rzeczy i znaków, które działy się w moim życiu. Z fascynacją i uśmiechem przypatrywałem się tym znakom. Bo tu nie wiadomo, co się zaraz zdarzy, czy te kropki się połączą teraz? A może trzeba poczekać? Niek...

Rozwiń Zwiń

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

O Arcybiskupie Józefie Życińskim wiedziałem tylko tyle, że był ważną postacią polskiego Kościoła. Gdy przyjechałem do Lublina w 2012, księdza arcybiskupa już nie było z nami od roku. Ale mimo tego czułem, że jest z nami w kulturze, są jego słowa. To dlatego kilka lat temu kupiłem wywiad książkowy dziennikarki Aleksandry Klich. Fascynujące spotkanie z tym niezwykłym człowiekiem - biologiem, erudytą, niezwykle pokornym człowiekiem ale potrafiącym opowiedzieć się za prawdą. Ten wywiad to ocena świata ale z pewną mądrością dotyczącą tego, że właśnie tego świata zatrzymać się nie da, bo on idzie swoim torem. Mnóstwo tematów, prawie każdemu z nich możnaby poświęcić dłuższą rozmowę. To wywiad wydany po śmierci Arcybiskupa, przepełniony mądrością, Ewangelią. Na pytanie, czy Kościół sobie nie radzi z problemami, Arcybiskup odpowiedział, że skoro dziennikarka sobie radzi i on sobie radzi, to znaczy że Kościół sobie radzi, bo oni oboje są Kościołem. To książka o tym, że Kościół to i wierni, że ten Kościół powinien być wolny od choćby polityki, antysemityzmu, oceniania i potępiania człowieka, a jednocześnie że musi być wierny swojej nauce, choć prawdy się nie posiada - do prawdy się dochodzi. Oprócz postaci księdza arcybiskupa pojawia się i Tischner, i Kołakowski, i Michał Heller. Dzięki tym postaciom ta książka była miodem na moje serce. To ważne postaci od lat fascynującego mnie "humanizmu chrześcijańskiego" - personalistycznej wizji człowieka w ujęciu chrześcijańskim. To też opowieść o PRL. Arcyciekawy wywiad z Arcybiskupem.

Opinia także na moim IG: @dariusz_0k

O Arcybiskupie Józefie Życińskim wiedziałem tylko tyle, że był ważną postacią polskiego Kościoła. Gdy przyjechałem do Lublina w 2012, księdza arcybiskupa już nie było z nami od roku. Ale mimo tego czułem, że jest z nami w kulturze, są jego słowa. To dl...

Rozwiń Zwiń