Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powrót do równowagi po doświadczeniu przemocy emocjonalnej.



Gdyby spojrzeć obiektywnym okiem na temat przemocy emocjonalnej w naszym kraju, można by nabawić się rozdwojenia jaźni. Z jednej strony uderzają nas piękne kampanie reklamowe i teksty na stronach MOPR-u czy Policji, w których mamy znakomicie wszystko wyjaśnione. Czym jest taka przemoc, że trzeba być świadomym, reagować, walczyć o siebie i – korzystać z pomocy.

W praktyce wygląda to znacznie gorzej. Jeśli ktoś nie wyzywa Cię codziennie, to przecież nie przemoc. Co drugi dzień jest okey. Przemoc emocjonalna traktowana jest jak eteryczna postać, zupełnie nieuchwytny byt. Nie da się udowodnić. Nie masz szans. Jedyne, co można zrobić, to uciec.

Ratuj się kto może
Gdy już w końcu zrobi się milion kroków do uwolnienia się z toksycznej relacji i przerabia się swoje demony na terapii, warto także pomyśleć o tym, co będzie potem. Pomóc w tym mogą chociażby książki (nie zastąpią nigdy terapii, ale mogą ją wspomóc), takie jak: „Gaslighting. Odzyskanie równowagi po doświadczeniu przemocy emocjonalnej” Amy Marlow MaCOY od wydawnictwa SENSUS. Chociaż rękami i nogami zapierałam się przed kolejnym poradnikiem, bo wszystkie dotyczące toksycznych związków puściłam dalej, to jednak ta przykuła moją uwagę. Jak to zrobić? Jak wrócić do zdrowia? Być sobą?

Zeszyt do ćwiczeń
Jeśli oczekujesz biernej lektury, to się zawiedziesz. Na szczęście – bardzo pozytywnie. Ten poradnik skupia się przede wszystkim na praktycznej stronie powrotu do zdrowia. Mamy oczywiście wyjaśnione samo zjawisko – nie tylko, na czym polega, ale nawet wypisane standardowe zwroty, jakimi toksyczne osoby się posługują. Powrót do zdrowia został tutaj podzielony na trzy fazy: przyjęcie do wiadomości faktów i okazanie sobie współczucia, budowanie poczucia własnej wartości i określenie granic. Potem zajmujemy się tematem wychodzenia z traumy, dbania o siebie i tworzenia zdrowych relacji. Nie ma tutaj nudy i użalania się nad sobą, zgrywania ofiary i nurzania w swoim błocie. Znajdziemy sporo praktycznych porad, oczywiście współczucia i empatii, ale warto zdać sobie sprawę z tego, że to od nas zależy – czy będziemy żyć w przeszłości, czy się od niej uwolnimy. Wykonując liczne ćwiczenia umieszczone w tej książce i dbając o swój dobrostan, można zrobić kolejny krok do przodu. Myślę, że jest to bardzo cenna książka dla osób, które doświadczyły przemocy emocjonalnej. Ze mną zostaje.

Powrót do równowagi po doświadczeniu przemocy emocjonalnej.



Gdyby spojrzeć obiektywnym okiem na temat przemocy emocjonalnej w naszym kraju, można by nabawić się rozdwojenia jaźni. Z jednej strony uderzają nas piękne kampanie reklamowe i teksty na stronach MOPR-u czy Policji, w których m...

Rozwiń Zwiń

Dwie kobiety i dwóch mężczyzn. Cztery opowieści o życiu w niepewnych czasach.



„Nocny portret” Laury Morelli to pierwsza książka fabularna, którą przeczytałam w nowym miejscu. Trochę jak bohaterowie tej powieści przeniosłam się w czasie i przestrzeni. I chociaż nie przepadam za powieściami z wątkiem historycznym w tle, tym razem czytałam książkę z przyjemnością. Wydawnictwo ARKADY umiliło mi kilka wieczorów, za co bardzo dziękuję.

„Wyobraź sobie świat bez sztuki, bez muzyki, tańca, bez rzeczy, których tak naprawdę nie potrzebujemy. To byłby świat, na którym nie warto żyć”.

Cecylia i Edith
Mediolan zdecydowanie nie jest moim ulubionym miastem, raczej to słowo-sztylet, które chciałabym wymazać z pamięci. Za każdym razem, gdy czytałam rozdziały dotyczące Cecylii, uderzało mnie to tak mocno, ale chyba każde odczytanie książki obarczone jest pewnym bagażem, który w sobie nosimy. Dla mnie była to słodko-gorzka opowieść. Słodka, bo dotyczyła najsłynniejszych obrazów, jakie kiedykolwiek powstały. W rozdziałach dotyczących Edith poznajemy tajniki pracy konserwatora, zachwycamy się obrazami razem z nią, ale gorzka, bo drżymy, gdy trafiają w ręce zachłannych nazistów. Edith ma wyrzuty sumienia, że niechcący wskazała im miejsca, w których znajdują się arcydzieła malarstwa, przede wszystkim „Dama z gronostajem” Leonarda da Vinci z kolekcji Czartoryskich. Potem przenosimy się do drugiej kobiety. Cecylia Gallerani zostaje kochanką księcia Ludovico Sforzy. Chociaż poznajemy rzeczywistość z jej perspektywy, jest to bardzo zagadkowa postać, do końca nie wiadomo, co czuje. Zdaje sobie sprawę ze swojego położenia i tego, że ważne jest zabezpieczenie przyszłości. Swojej – i wkrótce również – jej syna.

„Mówiłam ci, że matka miała rację. Jestem nikim innym jak dziwką. Dziwką, której nawet kochanek już nie odwiedza”.

Leonardo i Dominic
Słynny malarz w powieści Laury Morelli przedstawiony jest chyba bardziej jak rzemieślnik, który wykonuje zlecenia księcia, a potem króla. Wyjątkowe są jego relacje z Cecylią, łączy ich z pewnością wielka przyjaźń. Z jego perspektywy widzimy dworskie intrygi i interesy, sieć powiązań, okrutny realizm sytuacji, w której wszyscy bohaterowie się znajdują. Potem znów przeskakujemy do czasów II wojny światowej. Dominic kocha rysować, okrutny los rozdzielił go z żoną i dziećmi. Walczy po stronie aliantów, dostaje niezwykle ważne zadanie odzyskania dzieł sztuki zrabowanych przez nazistów. Poznaje Edith. Łączy ich miłość do sztuki.

Kobiety w męskim świecie
W powieści „nocny portret” często podkreślana jest sytuacja kobiet zależnych od męskich „kaprysów”, decyzji i interesów. Zarówno Edith, jak i Cecylia próbują przeżyć w patriarchalnej rzeczywistości. Czytając tę książkę, zastanawiałam się, ile się zmieniło. Z jednej strony bardzo dużo, to zupełnie inne czasy. Z drugiej strony jednak nadal tak jest. Pozycja kobiety nie jest równorzędna. Przypomniały mi się też felietony Pauliny Młynarskiej („Okrutna jak Polka”). Chciałabym doczekać czasów, gdy kobieta mająca prawo decydować o sobie i swoim życiu nie będzie budzić zdziwienia.

„(…) Edith szukała w głowie odpowiedzi na pytanie, co jeszcze mogłaby zrobić, żeby ochronić się przed tym mężczyzną, od którego kaprysów zdawał się zależeć jej los”.

„Zastanawiała się, co jeszcze mogłaby zrobić, żeby nie wypaść z łask tego mężczyzny, od którego kaprysów zależał jej los”.

„Być może nie powinien dostarczać jej umysłowi takiej strawy. Jednak dobrze, że zostawiła to już wszystko za sobą”.

Dwie kobiety i dwóch mężczyzn. Cztery opowieści o życiu w niepewnych czasach.



„Nocny portret” Laury Morelli to pierwsza książka fabularna, którą przeczytałam w nowym miejscu. Trochę jak bohaterowie tej powieści przeniosłam się w czasie i przestrzeni. I chociaż nie przepadam za powieścia...

Rozwiń Zwiń

Czeska literatura w najlepszym wydaniu.



Zawsze chętnie czytam i recenzuję czeską literaturę. Chociaż trudno tak ogólnikowo ją określić. Mimo specyficznego poczucia humoru naszych sąsiadów, każda z książek jest zupełnie inna. Uwielbiam chociażby Petrę Soukupową, która porusza trudne, niewygodne tematy. Tym razem w moje ręce trafiła „Ciemna strona” Markéty Pilátovej od wspaniałego wydawnictwa Afera.

„Teraz chciało mu się śmiać, kiedy wspominał tamte lata – z dzisiejszej perspektywy ich eksperymenty musiały się pewnie wydawać równie absurdalne jak zabawa w łapanie pokemonów albo ganianie po łące za puchem dmuchawca”.

Tajemnicze miejsce
W nowoczesnym, zabieganym, rozwiniętym świecie rodem z XXI wieku wciąż znajdują się miejsca owiane tajemnicą i… chyba trochę też magią. Jesioniki to właśnie taki punkt na mapie, w którym wbita szpilka wchodzi naprawdę bardzo głęboko. I trudno ją wydostać. Mało tego… mamy tutaj do czynienia z uzdrowicielami…

„Podsunęła mu pod nos otwarty flakonik. Niewiele mu się rozjaśniło. Na jej skórze męska, nieco natarczywa woń całkowicie zmieniała swój charakter”.

Poznajcie Mirka i Rudego
Nasi bohaterowie – bardzo oryginalnie zarysowani przez autorkę, mają dość nietypowy pomysł na życie. Diagnozują i uzdrawiają ludzi, badają ich aury. Nie brakuje także takich tanich sztuczek jak wyginanie łyżeczek… właśnie tak! Pamiętacie taki zawód jak ZNACHOR? Oni właśnie tym się zajmują. Może wydawać się to bardzo ekscytujące, ale w praktyce jest to spokojne, niemalże nudne i pełne rutyny zajęcie. Momentem zwrotnym w ich monotonnym życiu jest czarny płaszcz. Wydaje się, że to nic takiego, a jednak jest to ważny symbol, który wzywa ich na ciemną stronę… Myślicie, że dadzą się zwieść?

„Brakuje mi punktów orientacyjnych, dzięki którym zawsze mogłem dostać się tam, gdzie chciałem. Znikają. Czy raczej ktoś umyślnie mi je przesuwa, żebym błądził”.

Mroczna zabawa
Jeśli szukacie rozrywki w dobrym stylu, to „Ciemna strona” na pewno spełni Wasze oczekiwania. Intryga jest wciągająca, pobudza ciekawość, a język, którym jest napisana, sprawia, że nieustannie chce się więcej i więcej. Polecam na letnie podróże i długie wieczory, na które najlepszym pomysłem jest zawsze właśnie książka.

Czeska literatura w najlepszym wydaniu.



Zawsze chętnie czytam i recenzuję czeską literaturę. Chociaż trudno tak ogólnikowo ją określić. Mimo specyficznego poczucia humoru naszych sąsiadów, każda z książek jest zupełnie inna. Uwielbiam chociażby Petrę Soukupową, która porusza trudne, nie...

Rozwiń Zwiń

Dwie kobiety. Połączone pępowiną. Tak bardzo oddzielne.

Charlotte Gordon i jej „Buntowniczki” od Wydawnictwa Poznańskiego to książka, która od razu zwróciła moją uwagę. Tytuł już wiele mówi o wnętrzu. Wcześniej nie znałam tej historii. Mary Wollstonecraft i jej córka – Mary Shelley, słynna autorka opowieści o Frankensteinie. Matka – feministka, ojciec – aktywista społeczny. Czy mogło się to skończyć inaczej?

Walka o życie i przeżycie

30 sierpnia 1797 roku walczyła o życie pewna mała dziewczynka. Jej matce nie było łatwiej. Dziewczynce się udało. Przeżyła. Matka zmarła po 10 dniach na gorączkę połogową. Taki początek życia towarzyszył Mary Shelley. I chociaż nigdy się nie spotkały i nie porozmawiały, to, jak dowodzi autorka, nie można przeoczyć wpływu matki na córkę.

„Jej radykalizm ukształtował przyszłą Mary Shelley, wzniecił w niej determinację do bycia kimś, do stworzenia własnego arcydzieła”.

Trudne dzieciństwo

Ojciec Mary poszukiwał żony. Rozumiał, że nie da swoim dzieciom tego, czego potrzebują. Niestety jego wybranka miała dość trudny charakter, a także swoje dzieci, więc w domu Mary zaczęły się dość spore zmiany. Jej talent jednak nieustannie dawał o sobie znać. Gdy miała 13 lat już zachwyciła audytorium swoją twórczością. Warto zanurzyć się w tę historię i poznać niezwykła osobowość Mary Shelley. Prześledzić jej literacką i światopoglądową ścieżkę. Książka wzbogacona jest też fotografiami i pamiątkami po naszych bohaterkach. Co szczególnie uderza – to śmiałe poglądy, które nawet dzisiaj mogą być uznawane za feministyczne, buntownicze – na pewno niezmiernie odważne!

Matka i córka

Zastanawiam się nad tą magiczną nicią, która wiąże matkę z córką. Na zawsze. Mówią, że to pępowina, ale przecież ta niewidzialna nić nigdy się przerywa. Nikt nie może jej przeciąć. Patrzę na moją córkę i widzę, jak wiele ze mnie przejęła. I cieszę się. Że my się spotkałyśmy.

„Nasze wspomnienia – jeśli zgodzicie się przyjąć tę skromną metaforę – skrobią w drzwi, za którymi was nie ma”.

Dwie kobiety. Połączone pępowiną. Tak bardzo oddzielne.

Charlotte Gordon i jej „Buntowniczki” od Wydawnictwa Poznańskiego to książka, która od razu zwróciła moją uwagę. Tytuł już wiele mówi o wnętrzu. Wcześniej nie znałam tej historii. Mary Wollstonecraft i jej córka – Mary Shelley, słynn...

Rozwiń Zwiń

O dwóch obliczach słynnej Sydonii.



Cały czas gdzieś tam mi towarzyszyła, ale ją odrzucałam. Nie chciałam się nią interesować. Na książkowych walentynkach również o niej mówiono. I o tym, że zajmuje się nią teraz Elżbieta Cherezińska, dzięki czemu nasza słynna zachodniopomorska Sydonia będzie szerzej znana. A tych legend na Pomorzu jest przecież całe mnóstwo. Rzadko jednak wychodzą poza nasz obszar. Ale nadal uciekałam. Dopiero, gdy moja przyjaciółka zaproponowała wyjście na wieczór autorski, już się trochę wciągnęłam. Wyszłam tylko po to, by wyjść. Ale… spotkanie zorganizowane przez wydawnictwo ZYSK okazało się bardzo ciekawe. Opowieści o Sydonii mnie urzekły. I przepadłam.

Czary czy rozgrywki majątkowe?
Żeby zrozumieć historię Sydonii, trzeba sięgnąć nieco dalej. Pochodziła z jednego z najstarszych rodów szlacheckich na Pomorzu – Borków. Chociaż dzielnie się broniła, po jej śmierci powstała legenda. Książęta z rodu Gryfitów zaczęło umierać, jeden po drugim. Jako że oficjalnie Sydonia była oskarżona o czary, to taka wersja legendy też się rozprzestrzeniła. Nasza bohaterka stała się straszliwą zjawą. Jej procesem żyła cała okolica. Ale czy taka była prawda?

Walka w sądzie
Jak na tamte czasy, ba! Nawet jak na obecne czasy, walka w sądzie, którą toczyła Sydonia, jest godna podziwu. Ponad rok dzielnie się broniła. Dostarczała dokumenty, dowodziła, że to tylko męskie rozgrywki i intrygi, a sednem całej sprawy był oczywiście majątek. Już na spotkaniu autorskim byłam zdziwiona, jak mocno ta kobieta walczyła o swoje prawa. Niestety, ostatecznie przegrała z systemem, z mężczyznami.

Na dwa głosy
Książka Elżbiety Cherezińskiej jest pokaźnych rozmiarów, i chociaż porusza tematykę historyczną i legendarną, jest lekka w odbiorze. Po prostu dobrze się tę prozę czyta, choć na początku byłam trochę przerażona, bo nie przepadam za powieściami historycznymi. Ciekawy jest podział książki – na dwa głosy. Z jednej strony mamy Sydonię rozważną, córkę pochodzącą z wielkiego rodu. Z drugiej strony skazaną na śmierć czarownicę. Jaka jest prawda? Zapewne jest gdzieś pomiędzy i nie ma jednej wersji. Urzeka mnie jednak nie tylko sama treść, ale i przepięknie zaprojektowana okładka. Książkami wydawnictwa ZYSK zachwycam się za każdym razem. Czuć tutaj dbałość o każdy detal. W „Sydonii” szczególnie.

O dwóch obliczach słynnej Sydonii.



Cały czas gdzieś tam mi towarzyszyła, ale ją odrzucałam. Nie chciałam się nią interesować. Na książkowych walentynkach również o niej mówiono. I o tym, że zajmuje się nią teraz Elżbieta Cherezińska, dzięki czemu nasza słynna zachodniopomorska Sydonia b...

Rozwiń Zwiń

Lisa Jackson po raz kolejny przeraża czytelnika. A my to bardzo lubimy.



Wydawnictwo Skarpa Warszawska proponuje ciekawe książki. Dla mnie idealne na przełamanie czytelniczego impasu. Odczuwam ogromną pustkę i życiowe zniechęcenie, przez co i z czytaniem mam problem. Na szczęście trafiają do mnie takie książki jak: „Ta, która przeżyła” Lisy Jackson. Autorka oczywiście znana i ceniona, jeśli chodzi o thrillery psychologiczne. Tym razem przerazi nas równie mocno.

Jak to jest – przeżyć?
Wydaje się, że jeśli wyjdzie się z opresji, człowiek powinien się już czuć lepiej. Niestety, nie zawsze jest to błogosławieństwo. Częściej jednak piętno, z którym trudno sobie poradzić. Kara McIntyre w wieku siedmiu lat straciła swoją rodzinę. Brutalne morderstwo zmieniło jej życie w ogromną traumę. Życie z takim piętnem nie jest łatwe. Nasza bohaterka cały czas szuka upragnionego spokoju i nie może go znaleźć. Przeszłość wdziera się w teraźniejszość i nie pozwala o sobie zapomnieć.

„Stopnie były tak wąskie, że ledwie mieściła się na nich stopa Kary, i prowadziły na poddasze ze spadzistym sufitem. Było tam bardzo zimno i ciemno jak w studni”.

Paranoja czy rzeczywistość?
Gdy brat Kary zostaje zwolniony z więzienia, wszystko się zmienia. Nasza bohaterka zaczyna dostawać zaszyfrowane wiadomości od swojej starszej siostry. Wydawało się, że Marlie zginęła, więc jak to możliwe? Kara cały czas ma w głowie słowa siostry. Rodzi się jeszcze większy strach, zwłaszcza, że zaczynają ginąć kolejni ludzie.

„Zamek poddał się z cichym kliknięciem, a ona, walcząc ze strachem, zrobiła głęboki wdech, chwyciła nożyczki i pchnęła drzwi”.

Trzyma w napięciu
Jeśli szukacie książki, która będzie miała dobrze dopracowaną intrygę, a jednocześnie chcecie się trochę przestraszyć, to „Ta, która przeżyła” jest dla Was odpowiednim wyborem. W sam raz na deszczową wiosenną niedzielę. Polecam z czystym sumieniem.

„W lusterku ujrzała więcej niż jedną parę oczu. Ta druga, ciemna i głęboko osadzona, patrzyła na nią w odbiciu”.

Lisa Jackson po raz kolejny przeraża czytelnika. A my to bardzo lubimy.



Wydawnictwo Skarpa Warszawska proponuje ciekawe książki. Dla mnie idealne na przełamanie czytelniczego impasu. Odczuwam ogromną pustkę i życiowe zniechęcenie, przez co i z czytaniem mam problem. Na szczęście trafiaj...

Rozwiń Zwiń