Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bohater sprawdza w internecie informacje o greckich wyspach, następnie udaje się do biblioteki aby sprawdzić w słowniku znaczenie pewnego greckiego slowa, żeby w końcu wrócić do domu i przeglądać Wikipedię. Zadałam sobie pytanie, czy nie mógł, ten człowiek na przykład skorzystać ze słownika internetowego? Otóż, moje spostrzeżenie jest takie, że biedaczysko nie mógł sobie pozwolić na taki luksus jak logiczne postępowanie i musiał pojechać do tej czytelni, żeby sobie przypomnieć o powodzi która podtopila zbiory tejże biblioteki, a autorka mogła napisać, że książki powinny być przechowywane na wzgórzach.

Miałam wrażenie, że czytam nie książkę, a zbiór przepoetyzowanych zdań. Konstrukcja powieści zbyt chaotyczna i złamana w pewnym momencie, kiedy z tematu podróży, drogi, autorka niezgrabnie przeskakuje na anatomię i konserwację narządów i tkanek ludzkich. Doprawdy nie mam pojęcia jak (świetny skądinąd) fragment o lotniskach-państwach ma się do opisu płodu w formalinie, który pływa sobie w rafie koralowej w słoiku.

Powieść nie ma klamry, nie ma akcji, nie kończy się żadnym morałem ani nawet zdaniem które zapada w pamięć. Jest nierówna, momentami nie można się oderwać, a Tokarczuk hipnotyzuje językiem, jednak po chwili przechodzi samą siebie i następuje przerost formy nad treścią i to niestety dosłownie.

Tak wysoka ocena tylko dla tego, że w liceum, kiedy byłam trochę egzaltowaną nastolatką, kochałam książki Pani Tokarczuk, ale jak widać dojrzałam.

Bohater sprawdza w internecie informacje o greckich wyspach, następnie udaje się do biblioteki aby sprawdzić w słowniku znaczenie pewnego greckiego slowa, żeby w końcu wrócić do domu i przeglądać Wikipedię. Zadałam sobie pytanie, czy nie mógł, ten człowiek na przykład skorzystać ze słownika internetowego? Otóż, moje spostrzeżenie jest takie, że biedaczysko nie mógł sobie...