Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny raz zmieniłem zdanie. Dzisiejszego wieczoru byłem niezwykle chwiejny emocjonalnie, jak kobieta przed miesiączką.

Kolejny raz zmieniłem zdanie. Dzisiejszego wieczoru byłem niezwykle chwiejny emocjonalnie, jak kobieta przed miesiączką.

Najtrudniej w życiu patrzeć na wejście ukochanej osoby wprost do ognia, kiedy ty możesz jedynie siedzieć i obserwować, jak płonie.

Najtrudniej w życiu patrzeć na wejście ukochanej osoby wprost do ognia, kiedy ty możesz jedynie siedzieć i obserwować, jak płonie.

Słowa wylatywały z moich ust prędkością dostępną tylko Hance Bielickiej, ale nerwy robią swoje.

Słowa wylatywały z moich ust prędkością dostępną tylko Hance Bielickiej, ale nerwy robią swoje.

Rozpoznał mnie.W oczach miał czystą nienawiść, gdyby wzrok mógł zabijać, nie żyłbym już ja i moi wstępni do trzeciego pokolenia wstecz. Mimo że już nie żyli.

Rozpoznał mnie.W oczach miał czystą nienawiść, gdyby wzrok mógł zabijać, nie żyłbym już ja i moi wstępni do trzeciego pokolenia wstecz. Mimo że już nie żyli.

To normalne, że byliśmy od siebie różni. Lucy miała serce na dłonie, moje natomiast skrępowane łańcuchami spoczywało na dnie duszy. Bez namysłu przytuliłem ją mocniej, gdy zaczęła drżeć. Kobieta, która zawsze wszystko czuła, przywarła do mężczyzny, który w ogóle nic nie czuł. Przez ułamek sekundy odczuwałem jej ból, podczas gdy ona czuła mój chłód, ale żadnemu z nas to nie przeszkadzało.

To normalne, że byliśmy od siebie różni. Lucy miała serce na dłonie, moje natomiast skrępowane łańcuchami spoczywało na dnie duszy. Bez namysłu przytuliłem ją mocniej, gdy zaczęła drżeć. Kobieta, która zawsze wszystko czuła, przywarła do mężczyzny, który w ogóle nic nie czuł. Przez ułamek sekundy odczuwałem jej ból, podczas gdy ona czuła mój chłód, ale żadnemu z nas to nie prze...

Robi mi się coraz słabiej, a łzy nie chcą przestać płynąć. Żałoba taka właśnie czasem jest: jak woda. Znajduje jakąkolwiek szczelinę i przeciska się przez nią, aż wreszcie eksploduje, niepowstrzymana.

Robi mi się coraz słabiej, a łzy nie chcą przestać płynąć. Żałoba taka właśnie czasem jest: jak woda. Znajduje jakąkolwiek szczelinę i przeciska się przez nią, aż wreszcie eksploduje, niepowstrzymana.

Dziękuję Grahamie. - Za co? - Za złapanie mnie, nim uderzyłam o ziemię.

Dziękuję Grahamie. - Za co? - Za złapanie mnie, nim uderzyłam o ziemię.