Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) często najbardziej kochamy tych ludzi, te sprawy i te rzeczy, od których bieg życia każe nam odchodzić – nieraz na zawsze.

(...) często najbardziej kochamy tych ludzi, te sprawy i te rzeczy, od których bieg życia każe nam odchodzić – nieraz na zawsze.

Jakżeż pozbawione sensu jest wszystko, co kiedykolwiek zostało napisane, uczynione, pomyślane, jeśli coś podobnego jest możliwe. Widocznie wszystko było skłamane i puste, jeśli kultura wielu tysięcy lat nie zdołała temu zapobiec, przelaniu tych strumieni krwi, istnieniu setek, tysięcy tych więzień udręki. Dopiero lazaret pokazuje, czym jest wojna.

Jakżeż pozbawione sensu jest wszystko, co kiedykolwiek zostało napisane, uczynione, pomyślane, jeśli coś podobnego jest możliwe. Widocznie wszystko było skłamane i puste, jeśli kultura wielu tysięcy lat nie zdołała temu zapobiec, przelaniu tych strumieni krwi, istnieniu setek, tysięcy tych więzień udręki. Dopiero lazaret pokazuje, czym jest wojna.

Nigdy nie rezygnuj z czegoś, o czym nie możesz przestać myśleć nawet na jeden dzień.

Nigdy nie rezygnuj z czegoś, o czym nie możesz przestać myśleć nawet na jeden dzień.

Minęło kilka dni, jak piszą powieściopisarze. I tak to jednym zdaniem załatwiają się z kilkoma dniami, których to dni, jakiekolwiek by one były, bezbarwne, puste, bezmiłosne, jeśli to jest w ogóle możliwe, nie można załatwiać jednym zdaniem, jednym pociągnięciem, drobnym ruchem ręki, lekkim wdzięcznym gestem, jakby łapiąc wpół kota z podłogi i sadzając go sobie na kolana. Ja, czyż inaczej czynię? Ale mnie przynajmniej śmieszy takie zdanie: minęło kilka dni. Nie mówiąc o tym, że boli mnie to, ubliża mi straszliwie. Bo to tak wygląda, że, oto minęło kilka dni. Jakby nigdy nic. Jakby batem strzelił. Jakby pestkę wypluł. A ja przez te kilka dni, ech, Gałązko Jabłoni i wy, straszliwe manowce, ja przez te kilka dni ileż razy konałem, umierałem i zmartwychwstawałem , ileż roboty zrobiłem na zrębie, ileż potu ze mnie wyciekło, ileż tysięcy myśli przeszło przez moją głowę smugą światła jasną łagodną lub straszliwą nawałniczą ciemną smugą cienia, pętając mi czoło czarnosiną wstążką lub wprost dziurawiąc, lub trepanując mi klekoczącą czaszkę, ileż razy, mówię, przez te kilka dni umierałem i zmartwychwstawałem , i znowu padałem na pysk, i z-padłych-na-pysk wstawałem, i ulatywałem w dziedziny błękitu, i znów zapadałem w dół głębokości, tonąłem w toni, to znów stałem pięknie na grzbiecie fali jak piana, jak zwycięski śmiech, i znowu w dół, i w górę, i tak dalej, i tak dalej. Minęło kilka dni. I piszę to zdanie, nie lekkim ruchem ręki, drobnym miłym gestem, jakby się łapało wpół kota z podłogi i sadzało go sobie na kolana. Piszę to zdanie, "minęło kilka dni", z bólem wielkim, z rozpaczą, bo nie mam sił, żeby te kilka dni, dokładnie, pięknie i straszliwie, tak jak są tego godne, opisać. Nie ma po prostu sił ten, który to tutaj wyznaje.

Minęło kilka dni, jak piszą powieściopisarze. I tak to jednym zdaniem załatwiają się z kilkoma dniami, których to dni, jakiekolwiek by one były, bezbarwne, puste, bezmiłosne, jeśli to jest w ogóle możliwe, nie można załatwiać jednym zdaniem, jednym pociągnięciem, drobnym ruchem ręki, lekkim wdzięcznym gestem, jakby łapiąc wpół kota z podłogi i sadzając go sobie na kolana. Ja, c...

Millions and millions of years would still not give me half enough time to that tiny instant of all eternity when you put your arms around me and I put my arms around you.

Millions and millions of years would still not give me half enough time to that tiny instant of all eternity when you put your arms around me and I put my arms around you.

Istnieją tylko dwie rzeczy: miłość, we wszystkich odmianach, z ładnymi dziewczynkami, oraz muzyka Nowego Orleanu albo muzyka Duke'a Ellingtona, co na jedno wychodzi. Reszta powinna zniknąć, bo jest paskudna.

Istnieją tylko dwie rzeczy: miłość, we wszystkich odmianach, z ładnymi dziewczynkami, oraz muzyka Nowego Orleanu albo muzyka Duke'a Ellingtona, co na jedno wychodzi. Reszta powinna zniknąć, bo jest paskudna.

Invent yourself and then reinvent yourself, Don't swim in the same slough Invent yourself and then reinvent yourself and Stay out of the clutches of mediocrity Invent yourself and then reinvent yourself Change your tone and shape so often that they can Never categorize you Reinvigorate yourself and Accept what is But only on the terms that you have invented And reinvented Be self-taught And reinvent your life because you must It is your life and Its history And the present Belong only to You.

Invent yourself and then reinvent yourself, Don't swim in the same slough Invent yourself and then reinvent yourself and Stay out of the clutches of mediocrity Invent yourself and then reinvent yourself Change your tone and shape so often that they can Never categorize you Reinvigorate yourself and Accept what is But only on the terms that you have invented And reinvented ...

DEDICATION TO MY WIFE To whom I owe the leaping delight That quickens my senses in our wakingtime And the rhythm that governs the repose of our sleepingtime, the breathing in unison. Of lovers whose bodies smell of each other Who think the same thoughts without need of speech, And babble the same speech without need of meaning... No peevish winter wind shall chill No sullen tropic sun shall wither The roses in the rose-garden which is ours and ours only But this dedication is for others to read: These are private words addressed to you in public.

DEDICATION TO MY WIFE To whom I owe the leaping delight That quickens my senses in our wakingtime And the rhythm that governs the repose of our sleepingtime, the breathing in unison. Of lovers whose bodies smell of each other Who think the same thoughts without need of speech, And babble the same speech without need of meaning... No peevish winter wind shall chill No sullen ...