Ruby prowadzi zabiegane życie w Nowym Jorku – praca w reklamie i brak miejsca na całą resztę, w tym miłość, to wyznaczniki jej codzienności. Jednak w Anglii szykuje się ślub jej jedynej siostry, dlatego musi nie tylko znaleźć czas na wyjazd, ale również przyzwyczaić się do myśli, że na przyjęciu spotka swojego byłego chłopaka, Ethana. To Ruby zadecydowała o ich zerwaniu. Teraz musi na nowo zmierzyć się ze wspomnieniami i swoim sekretem. Czy dawna miłości powróci? Gdyby to było takie proste!

Autorka pisząc tę powieść, inspirowała się „Perswazjami” Jane Austen, co prawdopodobnie dla wielu czytelników może być jednym z głównych powodów do sięgnięcia po „Nie mój jedyny”. Czy warto? Interpretacja jest naprawdę bardzo luźna, właściwie widzę tutaj szkic zarysu fabuły, które został zaczerpnięty z powieści Austen. To wątek zerwania i powrotu do starej miłość sprzed lat. Pimentel przeniosła historię do XXI wieku, zmieniając ją w dosyć schematyczną opowieść, która może niczym nie zaskakuje, jednak z zaskoczeniem mogę stwierdzić, że całkiem przyjemnie się ją czyta. Atutem książki jest styl pisarki, dynamiczny, błyskotliwy i pełen humoru. Fabuła jest podzielona – mamy czas teraźniejszy oraz retrospekcje, na które składa się historia spotkania się postaci. Teraz napisane zostało w narracji pierwszoosobowej, z perspektywy Ruby, z kolei Kiedyś ukazane jest w narracji trzecioosobowej, dzięki czemu poznajemy obie wersje rozpadu związku Ruby i Ethana.

To druga pozycja Pimentel na polskim rynku, wcześniej możecie kojarzyć ją za sprawą „Jak znaleźć faceta w wielkim mieście”, co może zasugerować nam, że autorka trzyma się swojego gatunku, a więc lekkiej literatury kobiecej. Atrakcyjne tło fabuły, jakim jest ślub w zabytkowym zamku, klimatyczna Anglia oraz niespodziewany bohater męski z angielskim akcentem czy niespodziewane zwroty akcji – autorka ukazuje nam opowieść, którą widzę również jako film, bo ma w sobie wszystkie składowe zabawnej, lekkiej komedii romantycznej. Do kompletu jest zwariowana rodzinka, kapryśna panna młoda, świat zabieganych pracoholików, którzy w ramach śniadania wypijają dzbanek kawy i happy end na końcu. Czego więcej potrzeba do szczęścia? No może lampki dobrego, schłodzonego wina i wygodnego kocyka.

Gabriela Rutana