Nawet jeśli zalążek fabularny niewypału Johna Woo wydaje się trochę nie na miejscu, trudno nie zauważyć, że idealnie zdaje się współgrać z nagrodzonym Pulitzerem reportażem. W tym wypadku również mamy do czynienia z wykreowaniem swego rodzaju zagrożenia. Przekucia niegroźnego pionka w króla na szachownicy. Stworzeniem iluzorycznej Chimery, którą z pewnością pokonamy, a która w danym momencie pozwoli nam na realizację przygotowanego planu.

Analogia nasuwa się tutaj sama. Nim ISIS stało się dżihadzkim konglomeratem jaki znamy dzisiaj, musiało mieć jakąś genezę. Od początków w więziennej celi, przez nieśmiałe próby zaistnienia w globalnej świadomości, po bliski upadek, który okazał się odrodzeniem godnym feniksa. Nic nie dzieje się bez przyczyny i właśnie to jest solą tej lektury. Zrozumienie i nakreślenie działań, które doprowadziły do dzisiejszej sytuacji. Wytknięcie poszczególnych uchybień, które stały się idealnym nawozem do wyrośnięcia niewyobrażalnego potwora.

Ilość błędnych decyzji i często karkołomnych sposobów ich naprawienia przyprawia o ciarki. Warrick nie tyle przypomina tu wytrawnego dokumentalistę, co głos sumienia, który dochodzi do ogólnej świadomości o wiele za późno. Co rusz pojawiała się okazja, by zatrzymać tę okrutną machinę. Tymczasem zamiast racjonalnych decyzji, mamy do czynienia z bezlitosną kalkulacją. Jak powiedział nasz były prezydent – zgadzają się cyfry, ale nie ludzie.

Można z pełną świadomością powiedzieć, że to nie tylko historia islamskiego ekstremizmu. Niewielkiego odłamu, który z słabych i podatnych jednostek stworzył potęgę. W dużej mierze to obraz mocarstwa na glinianych nogach. Jednego z największych światowych partnerów, którego zagrania i brak perspektywicznego myślenia przyprawiają o ból głowy. Jeżeli tak postępują krezusi kształtujący dzisiejszą rzeczywistość, to jaka czeka nas przyszłość?

„Czarne flagi” to również opowieść o eskalacji. Eskalacji bezradności, przemocy, lekkomyślności. Każdy z tych aspektów dorzuca kolejną cegiełkę do wizerunku miast zburzonych bombardowaniami. Zgliszczy po wybuchach samochodów pułapek, nieruchomych ciał wystających z rumowisk. Wielkich uśmiechów zasiadających za mosiężnymi stołami, pionków wyszukujących w raportach tego, co chcą zobaczyć.

Dla mnie reportaż Jody’ego Warricka to przede wszystkim opowieść o konsekwencjach. O tym, że nic nie pozostaje w próżni i nawet najmniejsze odstępstwo od normy może urosnąć do niebotycznych rozmiarów. Nie jest to w żadnym razie lektura krzepiąca, a wręcz przeciwnie. Po jej zakończeniu poziom niepokoju wzrasta, ale w sukurs idzie mu świadomość na temat dzisiejszej rzeczywistości. Kto chce zobaczyć ją bez upiększającego pudru, właśnie ma ku temu najlepszą okazję.

Patryk Rzemyszkiewicz