Wstęp ten nie znajduje się tu bez powodu, gdyż pozycja, o której będzie mowa, może w pewien sposób naprawić ten niekorzystny obraz. Zawarty w tytule Oddział dzienny jest formą leczenia, podczas której pacjent pojawia się na oddziale leczniczym w godzinach przedpołudniowych. Taką formę terapii zastosowała autorka i na przeszło dwustu stronach przedstawia swoją relacje dotyczącą leczenia.

Zapiski z jakimi można się zapoznać mają formę dziennika. Magdalena Bieniek oprowadza nas przez 57 dni swojej terapii, przekazując swoje wrażenia i obserwację. Mogę tylko domniemywać, że decyzja spisania i wydania tej książki wiązała się z wieloma wątpliwościami. Tym bardziej doceniam odwagę i chęć podzielenia się tego typu wydarzeniami z masowym odbiorcą.

Samą inicjatywę popieram całym sobą, w kwestii treści nie mogę powiedzieć tego samego. Przedstawiane losy często przybierają formę suchego sprawozdania. Autorka dzieli się swoimi odczuciami, ale trudno nie odnieść wrażenia, że to puste nazewnictwo. Zamknięcie tego, co najbardziej esencjonalne w szczelnej skorupie, przez co narasta poczucie dryfowania po powierzchni problemu. Lektura piętrzy się od ogólników, co utrudnia utożsamianie się z Magdaleną i poczucie w pełni z czym musi się borykać.

Podobnie rzecz ma się przy opisywaniu pozostałych pacjentek. Czasami wiemy, że mają zły humor, ale z czego on wynika, już nie. Tak jak obrazu głównej bohaterki, tak brakuje wizji jej towarzyszek. Nie proszę tu o dokładne streszczenie ich życia, ale pewne cząstki, dzięki którym można by je lepiej poznać. Bez tego są statystkami, anonimowymi bytami, których równie dobrze mogło by nie być. Tworzy to dodatkowy dystans, który nie łatwo jest zniwelować.

Te mankamenty nie zmieniają jednak faktu, że Oddział dzienny w pewien sposób zrywa z etykietką chybionych wyobrażeń na temat leczenia na oddziale psychiatrycznym. Pozwala ujrzeć terapię przedstawioną w innym świetle. Formy pracy nad sobą w większym gronie, której nikt nie powinien się wstydzić. Książce Magdaleny Bieniek do ideału daleko, ale w kwestii uświadomienia sobie pewnych mechanizmów, ma w sobie oczywistą wartość, a tej nie sposób przecenić. 

Patryk Rzemyszkiewicz