Terry Doyle przypadkiem odkrywa na swojej posesji stary bunkier. Okazuje się, że spoczywają w nim ciała dwóch chłopców. Na miejsce przyjeżdża inspektor Marnie Rome i jej ekipa. Tak w skrócie zaczyna się „Nie ma innej ciemności”. Przed policją mnóstwo pytań: kim są te dzieci, kto je tam umieścił, kiedy i jak zmarły? Śledztwo nie będzie łatwe, zarówno ze względu na ciężar emocjonalny jaki z sobą niesie, jak i na mnożące się, wzajemnie wykluczające tropy. W kręgu podejrzeń stają nie tylko najbliżsi chłopców, ale też z pozoru przykładna rodzina z przedmieść, która znalazła bunkier, zbuntowany nastolatek, który z nimi mieszka czy ich sąsiad – ekscentryczny kolekcjoner zabawek. A do tego wszystkiego dochodzą jeszcze tzw. preppersi (warto zwrócić uwagę na ten ciekawy wątek). Nie wiadomo też, jaki związek ze sprawą może mieć przyrodni brat pani komisarz, zamknięty za zabójstwo jej rodziców i czego chce od niej jej były chłopak, natrętny dziennikarz. Przeszłość Marnie znów daje znać o sobie, wystawiając panią detektyw na próbę. Tym samym poznajemy kolejne fakty z jej życia, co każe się nam zastanowić, ile jeszcze skrywa ona tajemnic. Przyznam, że z powieści na powieść lubię tę postać coraz bardziej właśnie za jej tajemniczość. Jest intrygująca, inteligentna i bezkompromisowa i ciekawa jestem, jakie jeszcze doświadczenia ją ukształtowały.

Wydarzenia w „Nie ma innej ciemności” śledzimy z punktu widzenia policji, ale autorka oddaje też głos innym członkom tego dramatu. Dramatu rodzinnego, jak się okaże. Ciężko o nim pisać, nie zdradzając zbyt wiele z fabuły, ale jedno można powiedzieć – Sarah Hilary znowu koncentruje swoją uwagę wokół ważnego, trudnego tematu. Funkcjonowanie rodziny, małżeństwa, a także depresja poporodowa – to zagadnienia, które porusza poprzez historię śledztwa w sprawie śmierci dwójki braci. Niełatwe relacje rodzinne są też udziałem zarówno Marnie, jak i jej współpracownika Noah Jake’a. Hilary pyta, czy można kochać za bardzo, pokazuje, jak można przesadzić z troską i miłością i do czego może to doprowadzić. Ofiarami zbyt wielkiej miłości są nie tylko martwe maluchy z bunkra, ale być może też sama Marnie. Podobnie jak „W obcej skórze”, „Nie ma innej ciemności” jest znowu po części kryminałem, a po części powieścią o kobiecie borykającej się z traumą z przeszłości. I to chyba jest główny wyróżnik dotychczasowej twórczości Sarah Hilary.

Gwarantuję, że kiedy zacznie czytać „Nie ma innej ciemności” nie będziecie mogli się oderwać. We „W obcej skórze” brakowało mi trochę napięcia, dreszczyku emocji, narastającego niepokoju. Tym razem nie zabrakło niczego. Autorce kilkakrotnie udało się mnie zmylić, zaskoczyć i zszokować. Oprócz tego, że porusza naprawdę ciekawe, ważne tematy, ta powieść to przede wszystkim dobrze napisany, wciągający kryminał z wartką akcją. I bardzo dobra kontynuacja. Polecam.

Malwina Sławińska