Dwa przykłady, które znalazły się na początku tekstu, to nic innego jak zapis z akcji agenta DEA Edwarda Follisa. Człowieka, który w swojej karierze stykał się z najgroźniejszymi handlarzami narkotyków na całym świecie. Podróżował, sprzedawał, a przede wszystkim znał narkotyki. Follis spisał swoje wspomnienia, a powstałą tak książkę czyta się lepiej niż niektóre kryminały.

Próżno szukać w „Tajnym agencie” głównego wątku spajającego książkę w całość. To nie do końca chronologicznie uporządkowane wspomnienia, ale napisane literackim językiem. Jedynie soczyste dialogi sprawiają, że czytelnik zdaje się wyczuwać fałszywą nutą w opowieści Follisa. Ale im dalej czytelnik zapuszcza się w świat narkotyków, tym bardziej upewnia się, że słowa padające na kartach „Tajnego agenta” to czysta prawda. Dialogi, opisy sytuacji czy tajnych akcji potrafią przyprawić o gęsią skórkę. Mając świadomość, że to co czytamy jest tylko zapisem prawdziwych sytuacji, trudno nie zacząć odczuwać szacunku dla Follisa.

Agent DEA nie tylko przyczynił się do złapania jednych z największych bossów narkotykowego światka, ale także poświęcił swoje życie. Nie potrafił i tak naprawdę chyba sam nie chciał zakładać rodziny, ani się wiązać. On żył pracą, a bez niej Follis byłby nagi. W „Tajnym agencie” widać nie tylko brudy świata przestępczego, ale także jego blaski. Ogromne pieniądze, szacunek i częściowo nawet przyjaźń. W wielu miejscach na świecie dilerów karano śmiercią, a sam Follis przyznaje, że zdarzało mu się ostrzegać „współpracowników” przed nalotami, by ci sami mogli oddać się w ręce stróżów.

Bartosz Szczygielski