Brazylia to kraj wielu kontrastów – z jednej strony barwny i żyjący rytmem wyznaczanym przez sambę, z drugiej będący pod ciągłą „opieką” władzy i policji, pełen przemocy i biedy. W takich warunkach przyszło zakładać braciom Cavalera zespół, który miał być odskocznią od otaczającego ich świata, a stał się głosem całego pokolenia. W świecie cenzury to Sepultura przecierała szlaki, najpierw swą muzyką, potem niebanalnymi tekstami. I o tym jest właśnie ta książka – historia pokazująca, że nie ma rzeczy niemożliwych. Autor wyjątkowo skrupulatnie (czasem zbyt – ale o tym dalej) pokazuje losy „plemienia”, jakim była i nadal jest Brazylijska Furia. Prezentuje nie tylko muzyczną drogę członków zespołu, ale także ich życie osobiste, rodzinne niesnaski, atmosferę zbudowaną wokół zespołu. Ta historia do pewnego momentu niesłychanie wciąga. Jednak w pewnym momencie zaczyna nieco nużyć. Bynajmniej nie z „winy” zespołu – raczej z próby nadinterpretacji tego, co tenże tworzył.

Mowa o skrupulatności w rozbiorze tekstów. Jest to pomysł dobry, ale… Od momentu gdy zespół opuścił Max, książka staje się czymś na kształt „logicznego rozbioru tekstów” – czyli innymi słowy zabawą w „co autor miał na myśli”. Z każdą kolejną stroną opis tekstów, geneza ich powstania zaczynają przeważać nad historią grupy. A to sprawia, że lektura zaczyna być męcząca. Na szczęście legenda broni się sama.

W tej pozycji nie zabrakło sporej dawki informacji (czasem zbyt dużej), pikantnych historii i zdjęć, które krok po kroku pokazują, jak zmieniała się Sepultura, w jaki sposób stała się orędownikiem swego kraju. I jak zmieniła światowy metal. To naprawdę pouczająca historia.

Bartek `barneej` Szpojda