Stara książka, ma już 9 lat i nie uwzględnia opisu 2 ostatnich płyt. Poza tym bardzo dobra i jako jedna z nielicznych pozycji nie grzebiąca w życiu prywatnym artystów. Polecam - solidna!

Stara książka, ma już 9 lat i nie uwzględnia opisu 2 ostatnich płyt. Poza tym bardzo dobra i jako jedna z nielicznych pozycji nie grzebiąca w życiu prywatnym artystów. Polecam - solidna!

Bardzo dobra pozycja dla fanów i raczej tylko dla fanów.

Bardzo dobra pozycja dla fanów i raczej tylko dla fanów.

Fajnie, że rynek muzycznych książek stale się powiększa. Jeszcze lepiej, gdy pojawiają się pozycje dotyczące grup, które (przynajmniej w naszym kraju) książek o sobie wcześniej nie miało. Na przykład brazylijska Sepultura. Ponad 30 lat na scenie, kilkanaście albumów (z czego kilka to dziś klasyka metalowego grania) - zasługiwali na nią, jako mało który zespół. No i w końcu się doczekaliśmy. Po przeczytaniu miałem mieszane odczucia. Z jednej strony - super, że w końcu ktoś wziął się za temat legendy i opisał je na 300 stronach, a z drugiej - trochę słabo, że tylko 300 i pod koniec książka trochę siada. Jest zbyt monotonnie (trasa, płyta, trasa itd.),brakuje jakichś ciekawostek, o których wcześniej nie wiedziałem. Jednak mimo mankamentów, warto po "Brazylijską furię" sięgnąć. Fanów metalowego grania chyba nie muszę przekonywać.

Fajnie, że rynek muzycznych książek stale się powiększa. Jeszcze lepiej, gdy pojawiają się pozycje dotyczące grup, które (przynajmniej w naszym kraju) książek o sobie wcześniej nie miało. Na przykład brazylijska Sepultura. Ponad 30 lat na scenie, kilkanaście albumów (z czego kilka to dziś klasyka metalowego grania) - zasługiwali na nią, jako mało który zespół. No i w końcu...

Zapraszam na www.niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

Nie mogę nazwać się wielką fanką tego zespołu, ale jedno należy przyznać – obok karnawału, samby czy kawy, Sepultura jest jednym z najważniejszych towarów eksportowych Brazylii. Przez trzy dekady mogliśmy obserwować ich niepowtarzalny i ciągle rozwijający się styl, do którego miłością zapałały całe rzesze fanów. Tak tworzyła się legenda.

Książka trafiła do mnie przez kompletny przypadek. Nawiązując współpracę z wydawnictwem InRock, umawiałam się na całkiem inną pozycję. Wypadki się jednak zdarzają i tak oto stałam się nie-tak-bardzo-dumnym posiadaczem „Brazylijskiej furii”. Jako że nie są to do końca moje klimaty, bardzo długo nie mogłam się zebrać do lektury. Oczywiście wydawnictwo z góry za to opóźnienie przepraszam. W końcu się jednak udało. Pytanie tylko, czy było warto?

Na wstępie warto powiedzieć kilka słów o autorze. Jason Korolenko jest wielkim fanem zespołu i to z jego perspektywy poznajemy długą i krętą historię Sepultury. Wszystko oczywiście podparte zostało źródłami oraz wypowiedziami muzyków, co potwierdza autentyczność całej biografii. Korolenko chce jednak ukazać ich w jak najlepszym świetle, dlatego nie spodziewajcie się tam ogromnej ilości skandali i szokujących wydarzeń. Wszystko wydaje się stosunkowo spokojne.

Co w takim razie dostajemy? Zbiór najważniejszych wydarzeń i szczegółowy opis każdego etapu kariery Sepultury. Jeśli kogoś interesują przełomowe momenty, relacje z najważniejszych koncertów czy tras, nie powinien się zawieść. Bardziej dociekliwego fana, może ta pozycja trochę znudzić, gdyż nie znajdzie tutaj żadnych nowości.

W ciekawy sposób Korolenko wypowiada się też o albumach zespołu. W prawdzie są to recenzje mocno subiektywne i z zasady pozytywne, ale jednocześnie niesamowicie zachęcają do zapoznania się z twórczością zespołu. Wszelkie historie czy inspiracje związane z danymi kawałkami aż zmuszają do kliknięcia „play” na odtwarzaczu.

W większości tego typu publikacji znajdziemy wkładki z mniej lub bardziej znanymi fotografiami. Tutaj jest ona naprawdę spora, a do tego zawiera dokładną dyskografię zespołu. Żadna publikacja nie została pominięta, co zdecydowanie ułatwi miłośnikom poszukiwania nowych utworów i poszerzanie kolekcji.

Mimo wszystko cieszę się, że w końcu zebrałam się do lektury. I choć dalej do końca nie przekonałam się do tej muzyki (wiem, że są tutaj tacy, którzy mnie za te słowa zjedzą),dałam w końcu Sepulturze szansę i kilka perełek udało mi się odnaleźć. Jeśli lubicie taką muzykę, po książkę sięgajcie bez wahania. Nie powinniście żałować.

Zapraszam na www.niekulturalnakulturalnie.wordpress.com

Nie mogę nazwać się wielką fanką tego zespołu, ale jedno należy przyznać – obok karnawału, samby czy kawy, Sepultura jest jednym z najważniejszych towarów eksportowych Brazylii. Przez trzy dekady mogliśmy obserwować ich niepowtarzalny i ciągle rozwijający się styl, do którego miłością zapałały całe rzesze fanów. Tak...

Tytuł biografii Sepultury autorstwa Jasona Korolenko trafia w sedno. ,,Brazylijska Furia” to opowieść o zespole, który stał się towarem eksportowym Brazylii, a dla wielu osób najbardziej rozpoznawalnym produktem tego kraju. Na przestrzeni 30 lat Sepultura wydawała albumy przełomowe, tworząc swój własny, niepowtarzalny styl i jednocześnie wciąż się rozwijając. Aż dziw bierze, że tak barwna kapela dopiero po trzech dekadach swojej działalności doczekała się swojej biografii.

Korolenko, którego poznajemy w biografii jako zatwardziałego fana Sepultury, rozpoczyna swoją książkę od przybliżenia historii Brazylii i opisu sytuacji politycznej jeszcze przed założeniem kapeli. Kraj ten, w którym do 1985 roku panowała dyktatura wojskowa, okazał się idealnym miejscem do narodzenia się zespołu takiego jak Sepultura. Bracia Cavalera, pomimo tego, że nie wywodzili się z najbiedniejszych warstw społecznych, chcieli wyrzucić z siebie gniew na fatalne warunki i zły system panujący ówcześnie w ich kraju. W ten oto sposób powstała przełomowa dla muzyki metalowej kapela.

W ,,Brazylijskiej Furii” nie znajdziemy zbyt wielu anegdot, nieznanych faktów czy historii w stylu „wspólne imprezowanie z Panterą”. Nawet najbardziej oklepane ciekawostki, jak historia wykonania pasów z nabojami są skwitowane jednym czy dwoma zdaniami. Książka rewanżuje się za to bardzo szczegółowym opisem wszystkich etapów kariery zespołu, począwszy od wydania ,,Bestial Devastation” do ,,The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart”, który w chwili publikacji biografii nie został jeszcze wydany. Ciekawski fan, który dopiero zaczyna swoją przygodę z Sepulturą i chce poczytać o przełomowych momentach w dziejach zespołu, wyjątkowych koncertach i trasach dowie się z tej pozycji bardzo wiele. Z kolei wielbiciel Sepultury z gatunku „die hard” nie znajdzie tu zbyt dużo nowości.

Biografia zespołu dzieli się na dwie wyraźne części – przed i po odejściu Maxa Cavalery. Ten pierwszy jest nieco mniej dynamiczny i bardziej schematyczny. Trudno się tu zastanawiać, co było tego powodem, ale jedna rzecz bardzo mocno daje się odczuć – w książce praktycznie brakuje jakichkolwiek wypowiedzi Maxa i Igora czy fragmentów ich wywiadów, które prawdopodobnie bardzo ubarwiłyby opis kariery Sepultury do roku 1996. Pod tym względem książka niestety zawodzi. Mamy za to dużo Andreasa Kissera, którego słowa przytaczane są bardzo często i pozwalają nam spojrzeć na Sepulturę z punku widzenia jej gitarzysty. Możemy też natknąć się na wypowiedzi członków SOBFC (Oficjalny Brazylijski Fanklub Sepultury) czy Moniki Cavalera, byłej żony Igora i menadżerki zespołu.

Fani, którzy oczekiwali znaleźć w tej książce nieznane anegdoty, łamiące serce wypowiedzi Maxa, który wyrzuca swoim kolegom wywalenie go z zespołu czy samą Sepulturę, która atakuje swojego byłego frontmana, nie mają tu raczej czego szukać. Jeśli jednak chcecie poznać genezę całego zespołu i wszystkie aspekty, które stanowią o jego wyjątkowości, ta biografia jest dla Was idealna. Po jej przeczytaniu mam w głowie obraz Sepultury, która zawsze stawiała czoła przeciwnościom, nigdy siebie nie kopiowała, wciąż poszerza swoje horyzonty, nagrywała przełomowe albumy i przetarła szlaki wielu metalowym kapelom. ,,Brazylijska Furia” pozwala spojrzeć nieco inaczej na Sepulturę, docenić wszystkich jej członków (szczególnie tych młodszych, czyli Derricka Greena i młodziutkiego, niezwykle utalentowanego Eloya Casagrande) i zacząć postrzegać tę kapelę jako zespół, który nie skończył się na odejściu Maxa Cavalery, lecz wciąż idzie do przodu i udoskonala swój jakże wyjątkowy i niepowtarzalny styl.

Tytuł biografii Sepultury autorstwa Jasona Korolenko trafia w sedno. ,,Brazylijska Furia” to opowieść o zespole, który stał się towarem eksportowym Brazylii, a dla wielu osób najbardziej rozpoznawalnym produktem tego kraju. Na przestrzeni 30 lat Sepultura wydawała albumy przełomowe, tworząc swój własny, niepowtarzalny styl i jednocześnie wciąż się rozwijając. Aż dziw...

Zespół ten nie należy do moich ulubionych, jednak jego piosenki przewijają się przez moje życie za sprawą mojego chłopaka. Dobrze wiecie, że biografie zespołów często goszczą na moim blogu właśnie ze względu na Dawida. Jestem ciekawa historii muzyki, której on słucha, więc z chęcią łapię za takie książki. Zawsze później owe biografie lądują na półce właśnie Dawida, więc wszyscy są szczęśliwi.

Początki Sepultury sięgają do historycznej chwili, gdy Brazylia stała się państwem demokratycznym. Autor przedstawia nam losy kraju członków zespołu, zanim zacznie przypatrywać się ludziom. Bardzo podoba mi się to, że Jason Korolenko przybliżył także sytuacje społeczno-polityczną, która była na porządku dziennym w czasach młodości Sepultury.

Autor jest wielkim fanem zespołu i właśnie jego oczami obserwujemy młodość oraz rozwój wszystkich członków Sepultury. Wszystko oparte jest na wypowiedziach zespołu oraz managera, co pozwala nam wierzyć w autentyczność tego, co jest zawarte w ich biografii. Wiadomo jednak, że za tą autentyczność trzeba zapłacić swego rodzaju cenzurą. Jason Korolenko lekko omija wszystkie kontrowersyjne wydarzenia, więc jeśli spodziewacie się jakichś szokujących opisów to źle trafiliście. Sama biografia schematem jest dość podobna do innych, które miałam możliwość przeczytać. Mimo to jej plusem jest fakt, że autor postanowił opisywać tylko konkrety.


W niektórych książkach tego gatunku pełno było opisów, które przeciągały tylko biografię, a nie wnosiły niczego konkretnego. Jason Korolenko stawia jakość nad ilością, gdyż nie da się ukryć, że liczba stron jest dziwnie mała, biorąc pod uwagę trzydziestoletnią karierę Sepultury. Początkowo byłam tym bardzo zdziwiona. Patrząc na inne biografie, które przypominają cegły, trzymając w dłoniach Brazylijską furię czułam się lekko zawiedziona. Spodziewałam się czegoś większego. Dobrze jednak, że wnętrze pokazało, że nie rozmiar się liczy.

Autor zajadle broni honoru zespołu i próbuje czytelnikom uświadomić, jak inspirująca dla innych może być Sepultura. Bracia Cavalera są koniecznym wątkiem owej fabuły i nie da się ukryć tego, jak dużo oni wnieśli do metalu. Korolenko opisuje wszystkie wydarzenia, które rozgrywały się wokół Sepultury i dokładnie pokazuje, jak zespół obronił się swoją muzyką. Trzydzieści lat historii zostało zawarte w trzystu stronach, co wydaje się być wręcz niemożliwym do zrobienia.

Cieszę się, że w książce zostały zawarte zdjęcia. Co to za biografia bez nich? Nie raz, nie dwa natknęłam się na pozycje tego gatunku, w których nie uświadczyłam nawet malutkiej ilustracji. Jest to dla mnie ogromny minus, gdyż zdjęcia pokazują czasem więcej niż sam tekst. Na szczęście tutaj nie żałowano nam tego i wklejka zdjęć jest bardzo obszerna, co zapewne odbiło się w kosztach biografii.

Jest to moje pierwsze spotkanie z historią Sepultury. Otwierając książkę nie miałam w ogóle pojęcia z czym się mierzę, gdyż znałam zespół tylko od strony muzyki, nie ich przeżyć. Przyznam, że nie spodziewałam się nawet tego, ile Sepultura musiała przejść, by stać się zespołem, którym jest dzisiaj. To pierwsze spotkanie było bardzo interesujące i zastanawiam się, czy autor zawarł w owej biografii wszystko, co powinien. Ciekawa jestem czy w historii zespołu są jakieś wydarzenia, które nie zostały tutaj opisane. Mam nadzieję, że to nie jest ostatnia biografia o Sepulturze, którą wydano. Koniec końców trzydzieści lat historii zasługuje na trochę więcej, niż jedna cienka książeczka. Dla mnie wszystko tutaj było nowe, jednak nie jestem pewna, czy fani znajdą tu wszystko, czego oczekują. Jestem zadowolona z tego, co otrzymałam - rozsądny krytycyzm oraz wyważone fakty.

Zespół ten nie należy do moich ulubionych, jednak jego piosenki przewijają się przez moje życie za sprawą mojego chłopaka. Dobrze wiecie, że biografie zespołów często goszczą na moim blogu właśnie ze względu na Dawida. Jestem ciekawa historii muzyki, której on słucha, więc z chęcią łapię za takie książki. Zawsze później owe biografie lądują na półce właśnie Dawida, więc...

"Dźwięk buntu i tradycji..."

"Sepultura, jeden z najpopularniejszych brazylijskich zespołów metalowych, największy rozgłos zdobyła w latach dziewięćdziesiątych, w czasach rozwoju grunge'u, a w związku z tym w dosyć niefortunnej dla metalu dekadzie. Co więcej, wraz z falą największego sukcesu pożegnała się ze swoim frontmanem, Maxem Cavalerą, którego to zastąpił Derrick Green. Doprowadziło to do rozłamu wśród fanów grupy, których to znaczna część, napędzana dodatkowo szumem medialnym wywołanym przez Maxa, przestała śledzić jej najnowsze dokonania. Można dyskutować, czy zmiana składu formacji wpłynęła pozytywnie na jej twórczość oraz kto lepiej sprawdza się tu w roli wokalisty, ale trudno nie docenić wpływu, jaki Sepultura wywarła na rozwój gatunku oraz promocję Brazylii i jej muzycznych tradycji, do których często odnoszą się poszczególne utwory, łącząc tym samym metalową ciężkość z folklorem. Właśnie dzięki tym południowoamerykańskim naleciałościom i związanej z nimi charakterystyczności kolejne płyty muzyków zdobyły międzynarodową popularność, zapewniając im rozpoznawalność i uznanie. Sięgając po "Sepulturę. Brazylijską furię" chciałam poznać szczegółową historię zespołu, jego tras koncertowych, a także przypatrzeć się działaniom, które, pomimo niesprzyjających okoliczności, zapewniły mu takie powodzenie. Co zastałam?

Jason Korolenko, zagorzały fan Sepultury, podzielił biografię na krótkie rozdziały, opisujące poszczególne etapy rozwoju grupy. Swój wywód rozpoczął od nakreślenia czytelnikowi kulturowo-politycznego tła i historii Brazylii sprzed i z okresu dyktatury wojskowej, panującej tam w latach 1964-1985. To właśnie polityczny reżim, w którym dorastali bracia Cavalera przyczynił się pośrednio do wyboru ich muzycznej ścieżki, fascynacji tematami obrazoburczymi oraz prowokujących tekstów, często głoszących treści anty-polityczne i wolnościowe, krytykujących ówczesny system władzy. Nawiązał również do wczesnych rockowych inspiracji założycieli zespołu, ich fascynacji zagraniczną i miejscową sceną thrash-, black-, death-metalową, historii i okoliczności powstania thrashmetalowej legendy, zdobycia popularności zarówno w samej Brazylii, jak i poza jej granicami, zmian w wizerunku zespołu. Podkreślił wpływy, jakie na twórczość Sepultury miał zewsząd otaczający ją rytm, tradycyjna muzyka południowoamerykańska. Omówił, co miało wpływ na niezwykły sukces muzyków, skąd wziął się ich ogromny zapał do gry i siła przebicia.

Fakty tyczące się rozwoju Sepultury zostały przedstawione chronologicznie. Korolenko rzetelnie streścił i opisał dzieje zespołu zarówno przed, jak i po odejściu Maxa Cavalery. Skupił się jednak na jej działalności muzycznej, omawiając kolejne płyty i koncerty, prawie całkowicie unikając wzmianek o ewentualnych ekscesach i zawirowaniach w życiu prywatnym muzyków. Stworzył krótkie, treściwe, intrygujące kompendium wiedzy o karierze zespołu, pozbawione szczegółowych informacji o nałogach, przygodach z używkami, imprezach, typowych dla rockandrollowego, podróżniczego trybu życia. Nie ma tu zbyt wielu zabawnych anegdotek, czy też długich dywagacji i przypuszczeń odchodzących od tematu. Autor w pasjonujący sposób opisał proces powstawania kolejnych płyt i nawiązał do dzieł kultury, które były inspiracją do ich stworzenia, w tym m. in. do twórczości Kubricka i Dantego. Podkreślił ogrom pracy, wytrwałości i poświęcenia artystów, jakie wymagała chęć utrzymania się z grania. Książka jest konkretna, pozbawiona charakteru sensacyjnego, bardzo profesjonalna. Jest to jednak zrozumiałe, gdyż 276 stron to dosyć niewiele miejsca na szczegółowe omówienie ponad trzydziestu lat istnienia grupy. Całość powinna zadowolić każdego odbiorcę zainteresowanego rzetelnym źródłem informacji o Sepulturze i innych metalowych gigantach.

Znaczną część biografii zajmuje analiza rozłamu w zespole, sprawy tyczące się przyczyn i okoliczności odejścia Maxa Cavalery, po części napędzane przez jego żonę i ówczesną menadżerkę grupy - Glorię. Korolenko jest tu raczej obiektywny, aczkolwiek nieco dokładniej opisuje sprawę z punktu widzenia pozostałych muzyków Sepultury, obarczając większą winą za zaistniały konflikt Maxa i jego małżonkę. Przytacza fragmenty wywiadów i treściwie analizuje powody takiego następstwa zdarzeń. Jego pełen pasji, żwawy, prosty styl wypowiedzi zachęca do przesłuchania omówionych przez niego utworów, również tych stworzonych w ostatnim dwudziestoleciu.

Książka została bardzo ładnie wydana i prezentuje się naprawdę solidnie. Znacznym plusem jest zamieszczona na końcu dyskografia oraz wydrukowane na grubym papierze wspaniałe, kolorowe zdjęcia z prób, tras koncertowych i nie tylko.
(...)"

CAŁA RECENZJA NA:
http://florareadsbooks.blogspot.com/2015/03/recenzja-sepultura-brazylijska-furia.html

"Dźwięk buntu i tradycji..."

"Sepultura, jeden z najpopularniejszych brazylijskich zespołów metalowych, największy rozgłos zdobyła w latach dziewięćdziesiątych, w czasach rozwoju grunge'u, a w związku z tym w dosyć niefortunnej dla metalu dekadzie. Co więcej, wraz z falą największego sukcesu pożegnała się ze swoim frontmanem, Maxem Cavalerą, którego to zastąpił Derrick...

Legenda metalu brazylijska kapela Sepultura doczekała się biografii. Dzieło wydane na świecie jeszcze w 2014 roku bardzo szybko trafiło na polski rynek, co wcale nie jest regułą w przypadku książek dotyczących zagranicznych wykonawców metalu. Tymczasem wydawnictwo In Rock stanęło na wysokości zadania i zadbało o to, aby we wrześniu 2014 roku każdy polski fan Sepultury mógł zapoznać się z pierwszym dużym opracowaniem na temat tej kapeli.

Autorem biografii zatytułowanej „Sepultura. Brazylijska Furia” jest Jason Korolenko. Na wstępie trzeba sobie uświadomić, że ów absolwent Southern New Hampshire University nie jest zawodowym dziennikarzem muzycznym i biografię brazylijskiej legendy napisał przede wszystkim jako jej fan. To w żadnym razie nie wpłynęło negatywnie na narrację narzuconą w książce. Można wręcz odnieść wrażenie, że Korolenko dał potencjalnym czytelnikom możliwość szczerego poczucia identyfikacji z Sepulturą. Jego książka nie jest wszak efektem manieryzmu dziennikarskiego, ani tym bardziej produktem przygotowanym na zamówienie wielkiej wytwórni, ale solidnym i refleksyjnym opisem historii kapeli z Belo Horizonte, w której nie zabrakło zarówno momentów chwały, jak również rozmaitych problemów. Korolenko, mający dotąd na koncie kilka powieści, udźwignął ciężar biografistyki muzycznej.

Dużym atutem książki „Sepultura. Brazylijska Furia” są przede wszystkim konkrety. Autor ograniczył do minimum omawianie wątków pobocznych, takich jak np. charakterystykę innych projektów muzyków związanych z Sepulturą, których przesadne roztrząsanie nie wniosłoby zbyt wiele do ciągłości biografii. Nie ma tu także nadęcia właściwego wielu biografistom muzycznym, ani wychwalania w nieboskłony wszystkiego, co przydarzyło się w historii Sepultury. Występują za to odpowiednio zrównoważony krytycyzm, przyczynowo-skutkowe omówienie najbardziej gorących wydarzeń w karierze kapeli, a także wyjątkowo przystępny język, będący chyba rezultatem „papierów” autora. W sumie więc można powiedzieć, że Jason Korolenko nie zalewa czytelnika treścią. Za to dobrze i dokładnie opisuje kolejne nagrania Sepultury zarówno w sensie muzycznym, jak również lirycznym. Omawia także najważniejsze trasy w dorobku kapeli. Autor nie zapomina też o naszkicowaniu sytuacji społecznej przy tworzeniu kolejnych dzieł zespołu, a także dostrzega procesy polityczne, będących przedmiotem rozważań w muzyce brazylijskiej kapeli. Całość pomimo ciężaru oferowanych treści czyta się wyjątkowo płynnie. Biografia ewidentnie wciąga!

Pełna recenzja książki na:
http://moznaprzeczytac.pl/sepultura-brazylijska-furia-jason-korolenko/

Legenda metalu brazylijska kapela Sepultura doczekała się biografii. Dzieło wydane na świecie jeszcze w 2014 roku bardzo szybko trafiło na polski rynek, co wcale nie jest regułą w przypadku książek dotyczących zagranicznych wykonawców metalu. Tymczasem wydawnictwo In Rock stanęło na wysokości zadania i zadbało o to, aby we wrześniu 2014 roku każdy polski fan Sepultury mógł...

Fajnie napisana biografia tego znakomitego zespołu. Szczególnie dobrze skonfrontować ją z autobiografią Maxa.

Fajnie napisana biografia tego znakomitego zespołu. Szczególnie dobrze skonfrontować ją z autobiografią Maxa.

Drogę od ciasnego garażu i rozpadających się instrumentów do stadionów wypełnionych fanami i płyt na liście billboardu, pochodzący z Belo Horizonte kwartet przebył w mgnieniu oka. Kariera Sepultury jest jedną z najbardziej błyskotliwych i intrygujących w historii muzyki metalowej. Choć trwa do dziś, w pewnym sensie zakończyła się w 1996 roku wraz z odejściem jej lidera Maxa Cavalery. Biograficzna książka autorstwa Jasona Korolenko opowiada losy pierwszej i być może jedynej brazylijskiej grupy, która dzięki ponadczasowym płytom "Arise" czy "Chaos A.D.", zdobyła uwielbienie słuchaczy na całym świecie.
Okazuje się, że Polska jest pierwszym krajem, w którym ukazała się biografia Sepultury. Wersja anglojęzyczna ukaże się w grudniu, a portugalskojęzyczna dopiero na początku 2015 roku. Prawdopodobnie byłaby już na rynku, gdyby nie problemy z absurdalnymi brazylijskimi przepisami, według których na publikację nieautoryzowanej biografii ("Brazylijska furia" nie jest oficjalną biografią zespołu, choć posiada błogosławieństwo Andreasa Kissera, szefa kapeli),trzeba mieć specjale pozwolenie. Czyżby Polska była w jakiś sposób wyjątkowa dla Sepultury i autora? Tak się składa, że babcia Jasona Korolenko (obywatel USA) urodziła się w Polsce, a Sepultura przyjeżdżając po raz pierwszy do Europy jesienią 1989 roku miała rozpocząć trasę u boku Sodom między innymi koncertami w naszym kraju. Z bliżej nieznanych powodów występy zostały odwołane, aczkolwiek drukowane zapewne ze sporym wyprzedzeniem oficjalne koszulki upamiętniające trasę mają na plecach daty "12-14.09, Polen". Co się odwlecze to nie uciecze. Kilka miesięcy po premierze "Arise", Sepultura wystąpiła po raz pierwszy w Polsce (czerwiec 1991) i od tamtego czasu wracała do kraju nad Wisłą wielokrotnie...

cała recenzja: http://www.violence-online.pl/recenzje/sepultura-brazylijska-furia-jason-korolenko-in-rock/

Drogę od ciasnego garażu i rozpadających się instrumentów do stadionów wypełnionych fanami i płyt na liście billboardu, pochodzący z Belo Horizonte kwartet przebył w mgnieniu oka. Kariera Sepultury jest jedną z najbardziej błyskotliwych i intrygujących w historii muzyki metalowej. Choć trwa do dziś, w pewnym sensie zakończyła się w 1996 roku wraz z odejściem jej lidera Maxa...