Razem z Sekielskim wracamy do wydarzeń zapoczątkowanych w pierwszej części. Śmierć żołnierza, atak na konwój i potajemnie wywiezione „skrzynie Saddama” to tylko jedna z gałęzi fabuły. Dużo ważniejsze staje się polowanie na „Kruka”, szpiega, który działa na najwyższych szczeblach władzy. Te dwa wątki dominują i nadają tempa całej książce. Dzieje się dużo, równie dużo jest też bohaterów. Zarówno nowych, jak i tych doskonale znanych z poprzednich części. I tutaj pojawia się pierwszy zgrzyt. Czytelnikowi może brakować głównego protagonisty. Artur Solski, dziennikarz stanowiący poniekąd główną postać dwóch poprzednich części, w „Gnieździe kruka” praktycznie nie istnieje. I choć finalnie odgrywa ważną rolę, został zmarginalizowany do granic możliwości. Brakuje kogoś, kto pociągnąłby fabułę do przodu. Kogoś, z kim czytelnik mógłby się identyfikować i komu chętnie by kibicował.

Sekielski zdecydował się na odejście od schematu znanego z poprzednich części. Wprawdzie dalej pojawiają się daty przed rozdziałami oraz różne perspektywy postrzegania danego wydarzenia, to tym razem odsunięcie głównego bohatera odsunęło także czytelnika. „Gniazdo kruka” czyta się jak raport wielu zaangażowanych w sprawę osób. Wyszło niestety bezosobowo, co jednak nie oznacza, że nudnie. Pisarz co rusz zwodzi czytelnika, daje mylne tropy i bawi się fabułą. By dobrze domknąć całość, Sekielski sięga nawet do takich postaci, jak Lenin czy Stalin, robiąc z nich bohaterów powieści. Wprawdzie tylko na chwilę, ale trzeba przyznać, że osiągnął zamierzony efekt.

Czytając „Gniazdo kruka”, ponownie można się dopatrzyć powiązań z rzeczywistością. Pojawia się nawet rekonstrukcja rządu i kobieta na stanowisku premiera. Wprawdzie Sekielski musiał napisać „Gniazdo kruka” na długo przed ostatnimi zmianami w polskim rządzie, a jego powód w rzeczywistości został podyktowany zupełnie innymi rzeczami niż w książce, to premiera „Sejfu 3” nie mogła przypaść na lepszy okres.

„Gniazdo kruka” nie zachwyca, choć to kawał dobrej literatury. Czuć, że autora stać na znacznie więcej i być może książka powstała po prostu zbyt szybko. Tomasz Sekielski potrafi stworzyć niesamowitą historię, która spina się w każdym aspekcie. Jego doświadczenie dziennikarskie dodaje tylko smaczku. Czytelnik zadaje sobie pytanie, ile z przeczytanych przez niego rzeczy jest w rzeczywistości oparte na faktach. Miejmy nadzieję, że jak najmniej.

Bartosz Szczygielski