Z opisów wynika, że jest to miejsce idealne – niemal raj na ziemi. I właśnie ta za bardzo wydumana nieskazitelność mocno zgrzyta. Bo, począwszy od pięknej wyspy poprzez doskonałą rodzinę Scotta, wszystko jest wyidealizowane i przez to mało wiarygodne, nieprawdziwe. Michał, tata chłopca, jest wprost niezwykłym, fantastycznym mężczyzną bez skazy, przystojnym i wiecznie uśmiechniętym. Róża, mama sześciolatka, jest uduchowioną artystką, zdawałoby się - urodzoną pod szczęśliwą gwiazdą. Rodzina żyje w wielkiej harmonii, z genialnym dzieckiem u boku. Bo Scott jest dzieckiem, o jakim marzy chyba każdy rodzic: zna dwa języki (znów w stopniu doskonałym), uwielbia uczyć się nowych zwrotów, jest ponadprzeciętnie inteligentny.

Brakuje jakiejś wady, rysy, czegokolwiek, co zaburzyłoby sielankowy obraz i nieskazitelne wizerunki bohaterów. Dzięki temu nie byłoby tak… przewidywalnie, nudno i zawile. W baśniach nigdy nie jest idealnie, a zanim główny bohater dotrze do celu musi pokonać piętrzące się przed nim przeszkody. Chyba jedyną nieidealną postacią jest tajemniczy starszy pan, który niespodziewanie pojawia się pod koniec powieści. Sam wątek nieznajomego jest ciekawie poprowadzony, a mężczyzna okaże się poniekąd kluczem do rozwiązania tajemnicy.

Irytujące są też liczne powtórzenia, w kilku zdaniach pod rząd pojawią się te same wyrazy – a przecież można z powodzeniem zastąpić je synonimami. Pojawiają się fragmenty, które w zasadzie nie mają większego wpływu na rozwój akcji, przez co można odnieść wrażenie, że stanęła ona w miejscu. Wszystko to sprawia, że wątek samej kryształowej wyspy rozmywa się gdzieś po drodze i tracimy z oczu sens opowieści. A przecież o ten piękny zakątek autorce chyba chodziło, sądząc po tytule książki. Myślę, że „Wyspa…” sporo zyskałaby na skróceniu jej nawet do niewielkiego opowiadania. Współczesna baśń okazała się historią nie do końca jasną, choć sam pomysł jest ciekawy. Jeśli jednak chcecie sami rozwiązać tajemnicę wyspy i starego kufra – sięgnijcie po tę książkę.

Magdalena Świtała