Vic to zwykła dziewczynka - radosna, roześmiana, zapatrzona w swoich rodziców. Choć powoli zaczyna dostrzegać ich wady i przewinienia, wciąż stara się je na swój sposób usprawiedliwiać i wyjaśniać, a także - szukać rozwiązania ich problemów w swojej, zbyt małej na problemy dorosłych, główce. Kiedy mama i tata kłócą się o jakąś zgubioną rzecz, Victoria, chcąc ich pogodzić, wsiada na rower w poszukiwaniu zawieruszonego przedmiotu, choć tak naprawdę nie ma pojęcia, gdzie go szukać. Wtedy po raz pierwszy nasza bohaterka odkrywa magiczną moc swojego roweru - wjeżdżając na stary, niebezpieczny most, odkrywa ona drogę nie tyle do innego świata, co do miejsc, w których - choć sama o tym nie wie - powinna się akurat znaleźć. Od tej pory Most Krótsza Droga prowadzić będzie dziewczynę ku zagubionym rzeczom i sprawom, choć nie obejdzie się bez konsekwencji, jakie Vic będzie musiała za to ponieść.

W miarę jak córka państwa McQueen dorasta, jej przygody na Raleighu zaczynają zamazywać się w pamięci i zostają przez Victorię wsadzone do szuflady oznaczonej jako wymysły i brednie małej dziewczynki - fantazje, które pozwalały jej uciekać od szarej rzeczywistości w świat niebezpieczny, ale też ekscytujący i pociągający. Jednak, jak z czasem przyjdzie jej się przekonać, Most Krótsza Droga nigdy nie był wymysłem - a jeśli był, to w takim samym stopniu, jak idea czegoś, co zakiełkowawszy w umyśle, znalazło swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Victoria McQueen nie upchnęła jednak swoich wspomnień do worka z dziecięcymi fantazjami bez powodu. Podczas jednej z wypraw przez Most Krótsza Droga dziewczyna znajduje - absolutnie niezagubionego - Charliego Manksa, który podróżuje po świecie starym rolls-roycem i porywa dzieci, które już nigdy nie wracają do swoich domów. Spotkanie z Manksem na zawsze odmienia Victorię, kładzie się cieniem na jej życiu - zarówno nastoletnim, jak i dorosłym. Dość szybko bowiem Hill porzuca świat widziany oczami dziecka na rzecz krytycznego i cynicznego spojrzenia dorosłej, wyczerpanej życiem kobiety. Nasza - dojrzała już - bohaterka będzie musiała jeszcze raz zmierzyć się z Upiorem, którego widmo prześladowało ją przez niemal całe życie, od czasu ich pierwszego spotkania. Zanim to jednak zrobi, będzie musiała przywrócić swojemu umysłowi i sercu dziecięcą ufność w to, że to, co niewytłumaczalne, nie zawsze okazuje się nieprawdziwe. Będzie musiała odnowić niektóre znajomości i przede wszystkim zmierzyć się z bałaganem, który przez lata narastał w jej głowie.

Powieść Joe Hilla to trzymająca w napięciu opowieść o niemal wszystkim, z czym muszą mierzyć się zarówno dorośli, jak i dzieci. Choć Vic i Victoria zdają się być dwiema różnymi osobami - stanowią jedność, do połączenia której jest potrzebny jedynie most, spajający dwa oddalone od siebie brzegi tego samego serca. Bo Most Krótsza Droga to nie tylko magiczny sposób na przenoszenie się w oddalone od siebie miejsca i znajdowanie zagubionych przedmiotów; ten most to także droga do pojednania z ludźmi, których kiedyś skrzywdziliśmy lub zawiedliśmy, to próba naprawy błędów i zaniedbań. Niełatwo w niego uwierzyć, ale kiedy to się już dokona - będzie tylko łatwiej. Syn Kinga niejednokrotnie pokazywał w swojej powieści, że to, co rozłączone, nie musi pozostać takie na zawsze, że niemal w każdym przypadku jest szansa na odkupienie, odnalezienie właściwej drogi i osoby. A kiedy znajdziemy w sobie odwagę, siłę i nieco wyobraźni, jesteśmy już na dobrej drodze - właśnie tędy do mostu. Mimo to jednak autor „Pudełka w kształcie serca” bynajmniej nie popada w moralizatorstwo - daleko mu do niego i chwała mu za to. To, co najważniejsze można natomiast wyczytać między wierszami, między wirującymi płatkami wiecznej zimy i wiecznego Bożego Narodzenia...

To, co niezmiernie przyciągnęło moją uwagę i ogromnie mi się spodobało, to właśnie odczarowanie „magicznego” okresu zimowych świąt. Gwiazdka, Wigilia, Boże Narodzenie, bałwany, bombki, choinka i prezenty - wszystkie te symbole i rekwizyty grudnia zostają zdjęte z piedestału, otarte z kurzu, pod którym nie zostaje nic z dawnej świetności i magii, którą zdawały się w sobie nosić. A przecież złoto zawsze pozostanie złotem. Złoto nie schodzi. W powieści Hilla wiele spraw zdaje się dziać „na odwrót”, a tłem do tego wszystkiego jest właśnie fakt, że Gwiazdka wcale nie jest szczęśliwym czasem. W „NOS4A2” żaden piedestał nie jest także obsadzony ludźmi. Joe Hill bardzo dobrze rozumie ludzką naturę i wie, że wszyscy mają wady i popełniają wiele nie tylko błędów, ale także głupstw. Jesteśmy niedoskonali zarówno psychicznie, jak i fizycznie - im bardziej nieperfekcyjni i pełni skaz są zatem bohaterowie książki, tym bardziej się z nimi utożsamiamy i możemy zrozumieć ich postępowanie, a także sposób myślenia. Wnikamy w świat wykreowany przez Hilla szybko i płynnie, pomagają nam w tym szczegóły i szczególiki - na pozór nieistotne - dotyczące krajobrazu, części motocyklu czy wystroju pokoju. Kraina z „NOS4A2” jest magiczna, ale w zupełnie inny sposób od tego oczekiwanego i znanego. Aura Bożego Narodzenia i czarów jest tutaj przesiąknięta złem i spływająca krwią. Pobrzmiewa w niej echo zagubionych - niczym w jakiejś mrocznej wersji „Piotrusia Pana” - dzieci, które nie tylko nie chcą dorosnąć, ale w ogóle zatraciły świadomość, że kiedyś ich ciała i umysły były do tego zdolne. Wszystko, co dobre, piękne i smaczne, u Hilla jest zatrute, złe i brzydkie. Wszystko, co kusi, jest iluzją i zasadzką - podobną do zbudowanej ze słodyczy chatki, do której zostali zwabieni Jaś i Małgosia; tyle że Baba Jaga jest tutaj starym, przerażającym mężczyzną przemieszczającym się samochodem o rejestracji „NOS4A2”.

Oprócz odniesień do tradycyjnej symboliki i znanych nam baśni, Joe Hill kilkakrotnie stosuje nawiązania nie tylko do twórczości swojego ojca - Stephena Kinga - ale także do dobrze znanego sobie świata realnego i, co więcej, prywatnego. Nie mówię, że udało mi się wychwycić wszystkie odniesienia, bo przeczytałam za mało powieści Kinga, aby tak się stało, ale już te, które udało mi się odnaleźć, wystarczą, aby wierzyć, że nie były one dziełem przypadku. Nie da się uniknąć porównań do „To” na płaszczyźnie oczywistej (które wynikają już z samego opisu na czwartej stronie okładki) i tej, w którą trzeba wniknąć głębiej, ale także można doszukać się podobieństw do przedostatniej książki ojca Hilla – zatytułowanej „Doktor Sen”. Samo szukanie analogii i powiązań było wspaniałą zabawą i rozrywką, a jeśli chodzi o lekturę „NOS4A2” - był to naprawdę wspaniale spędzony czas, wypełniony napięciem, wstrzymywaniem oddechu, śmiechem tu i ówdzie, a także obserwacją świata, w którym ani dzieci, ani dorośli nie są do końca bezpieczni. Ogrom problemów dotyczących głównie walki z samym sobą, jaki został poruszony u Hilla, jest nie do opisania w kilku zdaniach. Są jednak one doskonałe do powolnego odkrywania, zagłębiania się w nie i próby przeniesienia ich - choćby tylko hipotetycznie - do własnego życia. Nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć Wam wszystkim Wesołych Świąt Bożego Narodzenia! I pamiętajcie, że krew nigdy nie schodzi z jedwabiu.

Sylwia Sekret